Пісьменнікі і прынты: Look at me now!

13.06.2012 16:58 — Новости Культуры |

Размер текста:: A; A; A

Источник материала:

Ася ПАПЛАЎСКАЯ, фота Тацяны Пашковіч і Асі Паплаўскай, TUT.BY

Майкі з яркімі надпісамі і малюнкамі заўжды ў трэндзе. Асабліва летам. Для адных прынты – магчымасць вылучыцца сярод натоўпу. Іншыя носяць майкі з “сабе падобнымі” выявамі. А нехта абірае малюнкі і надпісы на футболках з-за ўнутранага супраціву… Пісьменнікі выбіраюць футболкі з прынтамі не проста так. Яны заўжды маюць сэнс і значэнне. Андрэй Жвалеўскі, напрыклад, прынтам “Я люблю бульбу” піярыць ў Расіі нашу краіну, Дзіана Балыка прыцягвае да сябе ўвагу выклікаючым надпісам на ярка-памаранчавай майцы, а Яўгенія Пастэрнак носіць майку з сабой – ускудлачанай лісой на ровары і з мабільнікам у руках…

Пісьменнікі і іх любімыя футболкі з прынтамі – разглядаем і чытаем.

Вольга Гапеева, паэтка: Футболкі з прынтамі я нашу нячаста. Калі задумалася над тым, што прапанаваць для фотасесіі, то зразумела, што мае рэчы даволі “а-лінгвістычныя” ці дакладней “а-скрыптальныя” і “мала-image-авыя”, так што рэдка нашу такія рэчы, бо, папросту, не маю іх так шмат. Адзінай свядома набытай майкай з выявай была вось гэта з рыбкай. Мне спадабалася жывёлінка, бо, з аднаго боку, яна досыць агрэсіўная (зубастая такая), але, з іншага, досыць мілавідная і не злосная.

Другая майка, якую я свядома нашу – падарунак. Гэта футболка актывісткі, якая прымушае дадатковы раз узгадаць, што ёсць не вельмі прыемныя рэчы ў нашым жыцці, але мы можам іх пераадолець і можам дапамагчы тым, хто пакуль не знайшлі ў сабе сілы справіцца з імі самастойна. А другая – каб памятаць (ці нагадаць іншым), што важна не губляць дзіцячага “наіўнага” (у добрым сэнсе і ў меру, канешне ж) погляду на жыццё, умець здзіўляцца, радавацца, аддавацца пачуццям і быць шчырай.

Да прынтаў на вопратцы я стаўлюся нармальна, бо я лічу кожная/ы мае права апранацца так, як ёй/яму зручна і прыемна. Калі гэта робіць чалавека шчаслівым – калі ласка. Вопраткай можа шмат выказаць, ёсць нават такі панятак, як “вопратка штодзённага супраціву” (у залежнасці ад таго, хто чаму супраціўляецца). Часам бываюць пэўныя дрэс-коды, але па-першае, усё можна пачаць мяняць і раскачваць уласным прыкладам, па-другое, калі вам не даспадобы тое, што ад вас патрабуюць, ёсць сэнс задумацца пра тое, ці варта туды ўвогуле ісці і псаваць настрой сабе і іншым.

фото

Валерыя Кустава, паэт: Мне падабаецца называць саколкі цішоткамі, на ангельска-беларускі манер. Шчыра прызнаюся, што я шмотачніца. І люблю перадусім фірмовыя брэндавыя кашулі. Асабліва што да адмысловых выступаў ды канцэртаў – то іх апранаю. Таму цішоткі – хутчэй вынятак, чым правіла. Хаця часам, апранаючы пад спінжакі пэўнай расфарбоўкі, яны таксама могуць глядзецца дарэчна.

Цішоткі больш выкарыстоўваю ў паўсядзённым жыцці. Да прыкладу, каб сабаку выгуляць, для спорту і г.д. Таксама я люблю спаць у цішотках і падарожнічаць у іх. Ехаць у цягніках, на летаках, мытні ў іх праходзіць. А яшчэ – гэта тычыцца перадусім цішотак з беларускамоўнымі надпісамі – разгуляваць у іх па вуліцах Берліну, Прагі, Варшавы, Вільні, Стакгольму… Здаралася, што такія чынам нават заводзіліся новыя знаёмцы, якія па тых ці іншых прычынах жывуць за мяжой, але ёсць беларусамі, альбо замежнікі, якія цікавяцца нашым, звярталі ўвагі на прышпільныя белмоўныя надпісы ці выявы.

У маёй калекцыі цішоткі як з іранічнымі выказваннямі і выявамі беларускіх дзеячоў, так і з палітычнымі і сацыяльнымі лозунгамі, а таксама прынты разнастайных культурніцкіх фэстаў і музычных гуртоў і кірункаў. Хачу заўважыць, што дадатковы сэнс надпісам часам надае тое, што кашулі з імі надзетыя на грудзі дзеўкі, а не мужчыны. Такі дадатковы кантэкст ці падтэкст, калі хочаце.

Пры выбары цішоткі галоўнае, каб спадабаўся надпіс і спалучаўся з выявай, то бок удала ўвасоблены. Альбо без выявы – але шрыфт што трэба ды задумка. Калі кідаецца ўвочы выключна выява – а надпіс ну неяк зусім супраць маёй натуры – то хутчэй за ўсё прайду міма, не займею гэткай радасці.

Бальшыня маіх фішотак - падараваныя сябрамі альбо тыя, што я атрымала ў прэзент ад грамадскіх ці культурніцкіх арганізацый, ініцыятыў і рухаў. Таксама шэраг цішотак прывезла з літаратурных фестываляў: ёсць славенскія, польскія, украінскія, ангельскія і інш. Менавіта літаратурныя.

Гэты прынт - Towar dotknięty uważa się za sprzedany. Тавар датыканы (да якога дакрануліся) лічыцца прададзеным. (і маленькімі літаркамі) Дарогі да свабоды. Гэтую цішотку я набыла ў музеі “Салідарнасці” у Гданьску два гады таму. Яна нясе ў сабе некалькі мэсыджаў. Першы – наўпросты: узгадка пра часы польскай “Салідарнасці”, якая была неверагодна важнай не толькі для саміх палякаў і Польшчы, але і для ўсяго ўсходне-еўрапейскага блоку – для ўсіх краінаў-суседзяў Польшчы.

Drogi do wolności. З іншага боку, гэта цудоўны прыклад, як можна пераўтвараць нацыянальную гісторыю – у папулярныя запамінальныя штукі – і нават моду. Бо цяперака, змяшчаючыся на грудзёх, надпіс набывае і другі, усмешліва-намякальны сэнс. Асабліва калі гэтую кашулю носіць дзяўчына. У гэтай цішотцы я часам бываю ў Польшчы. Але, здараецца, і па Беларусі езджу. Я ў ёй здавала ўступныя ў аспірантуру. І здала на 10, так што ў гэтай кашулькі харошая энергетыка, шанцункавая. Да таго ж яна зручная і прыемная па якасці.

Да адзення з прынтамі я стаўлюся добра. Не люблю шэрае як жаданне не выбівацца, як боязь памыліцца, як стаўленне да жыцця, якое пераносіцца на вонкавы выгляд. Хаця калі зрэдзьчас і з густам – гэта можа быць цікава і стылёва. А чаго ж, няхай будзе рознае: і чорна-белае, і каляровае.

Канечне, мне бачыцца, што стракатая вопратка з прынтамі – гэта перавага моладзі і творцаў, альбо непасрэдна носьбітаў пэўных ідэяў, увасобленых на кашулях. Калі гэтым не злоўжываць – то чаму не. І, канечне, ёсць сітуацыі, у якіх такога кшталту вопратка папросту глядзіцца недарэчна. Але перадусім істотна, кааб сам чалавек пачуваўся ў ёй утульна.

фото

Диана Балыко, драматург, поэт: Я обожаю веселые, провокативные надписи на одежде. Иногда дарю своим друзьям смешные майки и галстуки. Но сама, если честно, очень мало ношу футболок. А с принтами – так вообще редкость в моем гардеробе. Буквально несколько штук. Но когда я увидела в Брно эту, с принтом "Look at me now", сразу решила, что обязательно ее куплю, ибо она моя по сути, вернее, этот принт – просто слоган моей жизни. Я действительно люблю привлекать к себе внимание. Мне кажется, что мне есть, что сказать миру. И мне важно быть услышанной здесь и сейчас. Один из моих сборников стихов называется "Сейчас, сегодня, навсегда…". В этом суть того, что я делаю. Я хочу, чтобы то, что я пишу, было понятно сегодняшнему читателю, но и не потеряло своего значения завтра, послезавтра, послепосле…

Было время, когда я работала директором по развитию мебельной компании: вела переговоры с иностранными партнерами, загружала, отправляла и таможила фуры… Но пришло время и я безо всяких сомнений оставила и мебельный бизнес, и туристический (которым тоже занималась), и журналистику, и идею открыть свое кафе ради того, чтобы поделиться с моими читателями тем солнцем, которое ношу в своих ладонях и которое согревает, а порой и сжигает меня изнутри.

Look at me now, потому что я несу тебе солнце, и если ты захочешь, ты засияешь, и согреешься, и наполнишься энергией. Но только если захочешь. Ибо любой текст обретает свой смысл только в процессе интерпретации. Еще Плавт говорил: "Всякий слышит лишь то, что понимает". Если потрясти самую толстую книгу академического издания, то смысл не появится. Он возникает только в процессе интерпретации текста читателем. То есть в зависимости от интеллекта читателя произведение обретает свой смысл. То, что в литературе кажется важным для тебя, другому может показаться совершенно бессмысленным. И наоборот. С жизнью то же самое. Она имеет только тот смысл, который мы ей придаем. Любой принт имеет только тот смысл, который мы ему придаем.

фото

Андрей Жвалевский, автор книг для детей и подростков: Футболки с принтами ношу довольно часто. Я ведь как одежду выбираю? Сую руку в шкаф и беру то, что сверху. А принтов в моем гардеробе довольно много. В основном это заслуга жены, которая даже заказывает специальные рисунки и надписи для всей семьи.

Но этот принт особенный. Это подарок сестры, и одеваю эту майку обычно при поездках в Россию. Что-то вроде пиара страны.

Яркие надписи (которые никого не оскорбляют - это важное условие!) рассматриваю с удовольствием. Они делают жизнь веселее. И вообще, чем мы будем разнообразнее, тем лучше. Серые робы - это артибут зоны.

фото

Евгения Пастернак, автор книг для детей и подростков: В футболках я хожу дома. Они у меня все с принтами. Сама не покупала ни одной, все дарят. Конкретно эту мне подарили родители на День рожденія как бы намекая на то, что я частенькол именно так и выгляжу - всклокоченная, с высунутым языком и телефоном. И велосипед я очень люблю, летом на даче только на велике и езжу. Мне с детства говорили, что я похожа на лисичку. А теперь у меня все юзерпики - лисы. Но я на лису похожа только внешне: я совершенно не хищница, скорее лиса-вегетарианка. А еще я хитрая. В хитрость верю больше чем в силу. Эту футболку берегу, дома не таскаю, надеваю, например, на встречи с подростками. Им нравится. К надписям на одежде я отношусь абсолютно спокойно.

Конечно, я не надену прямую рекламу того, что мне не симпатично, а всякие "прикольные" майки очень люблю. Если у меня еще будут маленькие дети, обязательно закажу себе футболку с надписью: "Моему ребенку не холодно! Он не хочет конфету! Мама и папу он любит одинаково!"

Сяргей Календа, празаік: Футболкі з прынтамі нашу нячаста. Першае месца ў маім гардэробе займаюць кашулі, а футболкі, тэніскі, цішоткі ды астатняе я вельмі рэдка апранаю, але ж калі ўжо апранаю, то часта гэта бывае пад настрой і выглядае монахромна, то бок нічога дадатковага, толькі колер. З прынтамі ў мяне ёсць толькі некалькі ладных футболак, якія мне вельмі блізкія й дарагія, і якія шмат чаго пабачылі за маё жыццё.

Яшчэ калі я быў падлеткам, я захапляўся металам, і ў мяне была майка з прынтам вокладкі першага альбому гурта Soulfly, лідарам якога ёсць легендарны Макс Кавалера, саліст гурта ня менш эпахальнага – Sepultura.

Я не прыхільнік бязглуздых прынтыў на саколках кшталту ідыётскіх надпісаў “Арма(я)ні”, я люблю калі прынт нясе штосьці вартае, інтэлектуальнае, гульня з нейкімі цікавымі алюзіямі. У свой час дызайнэрка Вэствуд выпусціла саколкі з выяваю Каралевы Брытаніі й зашпіленым на ангельскую булаўку ротам, і подпісам “Божа, барані каралеву”, здаецца, гэта было штосьці сапраўды вартае таго, нейкая эпоха…

Часта я набываю футболкі сам, але гэта не часта атрымліваецца добра… Напрыклад выдатную саколку з выяваю смерці прыдбаў у Празе, але там мераў, усё нібыта было файна, а дома яна апынулася кароткай…

У мяне ёсць выдатная футболка з прынтам ад маёй жонкі, мастачкі Васілісы Палянінай-Календа. Шкада вось толькі, што яна мне малая…

Гэты прынт – Цэнтр Еўропы, шмат пра што кажа: і пра наш лёс, і пра жаданне на будучыню й пра чаканне, калі нарэшце народзіцца Беларусь, як тая самая незаменная, выбітная культура, якая нікому не падпарадкоўваецца, а толькі стварае лепшае й незабыўнае…

Сёння я прынёс футболку з сабою. Калі крыху пахудзею і яна добра на мяне сядзе, буду апранаць куды заўгодна.

фото