Верш — як звон…

Гэты верш Максіма Багдановіча ў свой час быў змешчаны ў школьную праграму. Ці ёсць ён там цяпер — не ведаю. Твор невялікі. Таму і прыводзім яго цалкам:

Ведай, брат малады, што ў грудзях у людзей

Сэрцы цвёрдыя, быццам з камення.

Разаб’ецца аб іх слабы верш заўсягды,

Не збудзіўшы святога сумлення.

Трэба з сталі каваць, гартаваць гібкі верш,

Абрабіць яго трэба з цярпеннем.

Як ударыш ты ім — ён, як звон, зазвініць,

Брызнуць іскры з халодных каменняў.

А вось гэтыя радкі ў перакладзе на рускую мову:

Знай, брат молодой, что сердца у людей

Тверды, холодны, словно каменья,

И неопытный стих разобьется о них,

Не родив в них святого волненья.

Гибкий стих свой из стали ты должен ковать,

Обрабатывать долго, с терпеньем.

Как ударишь — как колокол, он зазвенит,

Брызнут искры из грубых каменьев.

Цяпер, як звычайна, проста пераклады:

лента — стужка

поэтесса — паэтка

дуло — руля

змей (миф.) — цмок

оборка — фальбона

кнут — пуга

чудовище, страшилище — страшыдла

факел — паходня

копье — дзіда

обувь — абутак

кандалы — кайданы

почет — пашана

очерк — нарыс

увлечение — захапленне

пища — харч

браниться — сварыцца

плодотворно — плённа

бич — бізун

одуванчик — дзьмухавец

отказ — адмова.

Досыць на сёння. А заўтра, спадзяёмся, зноў нешта перакладзём.