Мы, ведаючы ўсё, не ведаем нічога…

Ліст у рэдакцыю даслаў Яўген Апанасавіч Жамойдзін з Мачулішчаў. Вось што ён піша: «Дзякую шчыра за цікавую і змястоўную газету. Падабаецца ў ёй амаль усё. Асабліва прыцягвае рубрыка «Родная мова», чытаю яе з асалодай. Паспрабаваў сам перакласці на беларускую мову вядомы верш Яўгена Еўтушэнкі. Што атрымалася — глядзіце самі».

На наш погляд, пераклад мае права быць. Перад тым як прапанаваць яго нашым чытачам, узгадаем радкі на мове арыгінала:

Людей неинтересных в мире нет.

Их судьбы — как истории планет.

У каждой все особое, свое,

и нет планет, похожих на нее.

А если кто-то незаметно жил

и с этой незаметностью дружил,

он интересен был среди людей

самою незаметностью своей…

А цяпер чытаем гэты твор у перакладзе нашага чытача Яўгена Жамойдзіна:

Ці ёсць нецікавыя людзі на свеце?

Такіх няма на нашай планеце.

У кожнага свой асабісты лёс,

Як у планет, што ў вышыні нябёс.

  А калі нехта непрыкметна жыў

  І з гэтай непрыкметнасцю дружыў,

  Ён цікавы быў сярод людзей

  Вось гэтай непрыкметнасцю сваёй.

У кожнага свой таямнічы свет, памкненны,

У свеце гэтым ёсць найлепшае імгненне,

У свеце гэтым ёсць і самы страшны час,

Ды гэта ўсё загадкаю для нас.

  І вось як памірае чалавек,

  З ім памірае першы яго снег,

  І першы пацалунак, першы бой —

  Усё гэта забірае ён з сабой.

Так, застаюцца кнігі і машыны,

Масты і мастакоў карціны,

Даюць сады цудоўныя плады,

Ды штосьці адыходзіць назаўжды.

  Такі закон гульні планет,

  Не людзі паміраюць — цэлы свет.

  Людзей мы помнім грэшных і зямных,

  А што мы ведаем, па сутнасці, пра іх?

Што ведаем пра брата, пра сям’ю

І пра любімую адзіную сваю?

І пра бацькоў ля роднага парога

Мы, ведаючы ўсё, не ведаем нічога.

  Знікаюць людзі, іх не вярнуць ніколі,

  Не адрадзіць іх свет таемны болей.

  Дык што рабіць і як маўчаць?

  Ад гэтай немагчымасці хачу крычаць.

На гэтым сёння ставім кропку. У наступны раз, спадзяюся, зноў нешта цікавае пашукаем.