“Вачыма добрымі з былога…” Як Ахмадуліна гучыць па-беларуску

Рускую паэтку Бэлу Ахмадуліну адрознівае цікавы, адметны стыль напісання вершаў. Асабліва пазнавальным і адрозным ён мог лічыцца ў гады станаўлення яе творчага шляху. Прыпаў гэты час якраз на 60-я гады мінулага стагоддзя, таму і цалкам справядліва адносіць Ахмадуліну да яскравага і таленавітага пакалення шасцідзясятнікаў.

Бэла Ахатаўна пачала свае літаратурныя спробы яшчэ ў дзяцінстве, а ўжо ў 15 год, па меркаванні некаторых літаратурных крытыкаў, аўтар знайшла свой асабісты стыль у напісанні. Першы яе зборнік вершаў “Струна” пабачыў свет у далёкім 1962 годзе. Ужо за ім адзін за адным пайшлі новыя вершы, прызнанне на радзіме і новыя кніжкі. Наогул, 60 — 70-я гады з’яўляюцца найбольш плённымі ў творчасці Ахмадулінай, ды і, прызнацца, лепшыя творы з-пад яе пяра выйшлі, асабіста для мяне, у гэты час.

Многія яе творы лічацца рамансамі. Напрыклад, усім вядомы верш “Па вуліцы маёй каторы год…” пакладзены на музыку, яго можна пачуць у фільме “Іронія лёсу, або З лёгкай парай!”.

Па меркаваннях літаратурных даследчыкаў, паэтка працягвала літаратурныя традыцыі Міхаіла Лермантава і Барыса Пастэрнака. Яе творы насычаныя лірызмам, некаторым самаасуджэннем, сарамлівасцю.

Я, прызнацца, не з’яўляюся вялікім аматарам творчасці Ахмадулінай, а верш, які абраў для перакладу, не самы мой любімы (мне найбольш запамінальны — “У той месяц май, у той месяц мой…”), але нешта тут ёсць такое, лёгкае і складанае адначасова, што вымушае перачытваць яго яшчэ і яшчэ. Спадзяюся, паважаныя чытачы, зацікавіць ён нейкім чынам і вас.

Не уделяй мне много времени,

Вопросов мне не задавай.

Глазами добрыми и верными

Руки моей не задевай.

Не проходи весной по лужицам,

По следу следа моего.

Я знаю — снова не получится

Из этой встречи ничего.

Ты думаешь, что я из гордости

Хожу, с тобою не дружу?

Я не из гордости — из горести

Так прямо голову держу.

Белла АХМАДУлина.

Не выдзяляй мне часу многа,

пытанняў  больш не задавай.

Вачыма добрымі з былога

рукі маёй больш не кранай.

Не кроч па лужынах вясновых

слядамі сцежачкі маёй.

Не стане шчаснай і вясёлай

сустрэча нашая з табой.

Іду, ты думаў, ганарліва,

я, каб з табой не сябраваць?

Ад гора, што мяне абвіла,

свой стан я змушана трымаць.

Пераклад Андрэя КОЗЕЛА.