Жыхары новабудоўлі на Судмаліса, 22а амаль год не могуць заехаць у свае кватэры

На сённяшні дзень прыгожы дом па вуліцы Судмаліса, 22а Мінска стаіць без газу. Хутка будзе год, як здадзены дом, а жыхары, што засяліліся, працягваюць гатаваць ежу на электрычных плітках.
 

Валянціна Ганусевіч пераехала сюды адной з першых. У сакавіку. Калі падключылі электрычнасць.
 

— Вы ўяўляеце, дом, які па першапачатковай дамове павінен быў быць здадзены 30 чэрвеня мінулага года, сёлета ў сакавіку быў без электрычнасці і газу? — расказвае жанчына.
 

Пры гэтым жыхары вымушаны былі аформіць дзяржаўную рэгістрацыю права ўласнасці на кватэру (бо тыя, хто браў крэдыты, абавязаны на працягу паўгода пасля даты ўвода ў эксплуатацыю — сёлета да 30 сакавіка — перадаць у банк пацвярджэнне аб дзяржаўнай рэгістрацыі права ўласнасці на кватэру).
 

Па словах жыльцоў, забудоўшчык (упраўленне капітальнага будаўніцтва (УКБ) адміністрацыі Ленінскага раёна Мінска) раздаў дольшчыкам даведкі на афармленне права ўласнасці і ключы, не перадаючы кватэры па акце прыёмкі-перадачы, як патрабуе закон.

Разам з гэтым, УКБ не паклапацілася пра тое, каб у гэтых кватэрах было газазабеспячэнне.
 

— Пасля рэгістрацыі мы вымушаны былі пераехаць з інтэрната, дзе жылі раней, бо там чарга вялікая. Таму і пераехалі ў кватэру без газу. І так ледзь дапрасіліся пажыць, пакуль электрычнасць правядуць.
 

Аналагічная сітуацыя і ў Івана Ісаенкі, які быў таксама вымушаны пераехаць са свайго інтэрната.
 

А Наталля Тананка, напрыклад, пераехаць пакуль у кватэру не можа: рамонт зацягваецца з-за таго ж падключэння газу.
 

— Рамонт з-за гэтага газу мы дарабіць не можам і засяліцца нармальна таксама, бо не ўяўляем, як з трохгадовым дзіцем штодня пешшу падымацца на 9 паверх. Ліфты ж яшчэ не гатовы да эксплуатацыі, бо не прайшлі прыёмку ў Прамнаглядзе, — расказвае Наталля. — І вось мне даводзіцца з Кастрычніцкага раёна вазіць дзяцей сюды ў сад і школу (бо мы тут зарэгістраваны).
 

Жыхары, якія могуць чакаць, у дом не пераязджаюць. Як, напрыклад, зрабіла Вольга Радзько. Яна кажа, што пакуль дом не будзе здадзены па ўсіх правілах, яна нічога не будзе падпісваць і пераязджаць. Але ў яе ёсць дзе жыць гэты час...
 

Зараз да выдаткаў жыльцоў дома, што пераехалі ў свае ўласныя кватэры, на якія аформілі звычайныя альбо льготныя крэдыты, дадалася вялікая графа — электраэнергія.
 

— Электраэнергія тут не па льготным тарыфе, таму што ёсць газавая пліта, — кажа Аляксандр Сузін.— Таму плацім мы поўнасцю.

Пры гэтым пытанне з газам ніяк не зрушыцца з мёртвай кропкі.
 

— У мяне ёсць адказ Службы эксплуатацыі ўнутрыдамавога газавага абсталявання Mінгаза, — расказвае Вольга Радзько. — У ім сказана, што газ немагчыма пусціць з-за будаўнічых дэфектаў, якія дагэтуль не выпраўлены. А гэта незацэментаваная гільза ў столі ці падлозе, афарбоўка труб з боку сцяны і г.д. Таму арганізацыя просіць у самыя кароткія тэрміны прыняць меры. Гэта было ў сакавіку.

Аднак, як вы бачыце, і зараз газу няма. Ды што тут казаць, калі прадстаўнікі ўпраўлення капітальнага будаўніцтва адміністрацыі Ленінскага раёна ніводнага разу не былі на абследаванні (што пазначана ў дэфектных актах).
 

— Апошні раз, калі я пісала ліст ва ўпраўленне капітальнага будаўніцтва з пытаннем, чаму не падключаны газ, мне адказалі, што патрэбна заключыць абаненцкія дамовы, — кажа Наталля Тананка. — Гэта пры тым, што Мінгаз быў адной з першых арганізацый, з кім мы падпісалі дамову на абслугоўванне. Некаторыя і за запуск газу ўжо заплацілі... А ўвогуле прычым тут я, напрыклад, да таго, што ў кагосьці там не заключана дамова? Няхай іх кватэры і не падключаюць.
 

Акрамя газу, дарэчы, у доме вельмі шмат недапрацовак: не працуе ліфт, адсутнічае добраўпарадкаванне прыдамавой тэрыторыі, няма казыркоў над пад'ездамі. Пры гэтым дом рэальна не абслугоўваецца ЖЭСам.
 

Па словах жыльцоў дома, на працягу ўсяго будаўніцтва з упраўленнем былі праблемы.
 

— Дом першапачаткова па дамове павінен быў быць здадзены 30 чэрвеня 2010 года. Ну, а пасля раз працягнулі тэрмін, другі раз працягнулі тэрмін, трэці раз... — апавядае Наталля Тананка. — І ў выніку здалі 30 верасня 2010 года. Прычым пра працягненне тэрміну ніхто нас не папярэджваў. Ніякія дадатковыя пагадненні нам ніхто не рассылаў. Усё неяк так распаўсюджвалася па форуме ў інтэрнэце, і праз яго мы даведваліся. Прычым плацілі мы ўсё ў тэрмін і г.д.
 

У маі 2010 забудоўшчык паведаміў, што "забыўся" ўключыць у дамову кошт лоджый. Людзі заплацілі дадаткова каля 10% ад агульнага кошту. А потым, у кастрычніку, "успомніў", што ў кошт не ўключаны пралёты, лесвічныя маршы — усяго 14 пазіцый. І зноў кошт будаўніцтва аўтаматычна ўзрастаў на 15-20 %. Тады жыхары падалі ў суд. І выйгралі справу.
 

— Праўда, у судзе нам сказалі: "Дзе вы бачылі будаўнікоў, якія выконваюць дамоўныя абавязкі?" А пасля суддзя дадаў, што, маўляў, калі мы перасаджаем усіх будаўнікоў, то хто ж будаваць будзе? — расказвае Вольга Турко. — Мы былі ў шоку.
 

Мала таго, да сённяшняга дня акты перадачы кватэр ад забудоўшчыка да дольшчыкаў не падпісаны.
 

Па словах жыхароў, УКБ абышло гэтую працэдуру, бо ўсе недахопы, што запісаны ў акце, павінны былі б выпраўлены не пазней чым праз месяц пасля падпісання акта.
 

— У актах мы б напісалі пра ліфты, якія не працуюць, пра адсутнасць газазабеспячэння і іншыя недахопы, — кажуць жыльцы. — Ужо пасля ўводу дома ў эксплуатацыю, пачынаючы з лістапада 2010 года, дольшчыкі запісвалі заўвагі будаўнікам у дэфектных актах. Кожны акт падпісвала Будаўнічае ўпраўленне № 2 Мінска (яно не з'яўляецца бокам дамовы з дольшчыкам) з аднаго боку і дольшчык — з другога.
 

Як высветлілася, вось гэтыя "паперкі", не прадугледжаныя заканадаўствам, УКБ называе актамі прыёмкі-перадачы — маўляў, яны і ёсць дадаткі да дамовы.
 

Неаднаразова жыхары звярталіся непасрэдна да дырэктара ўпраўлення, у адміністрацыю Ленінскага раёна, у Мінскі гарадскі выканкам, але... Таму што ў рэшце рэшт іх адпраўлялі да дырэктара ўпраўлення.
 

— Мы ўжо год ходзім да Казакоўскага, дырэктара ўпраўлення капітальнага будаўніцтва, якое пабудавала наш дом, — кажуць жыльцы. — Прыходзіш да яго на прыём, а ён маўчыць. Вось проста маўчыць. Бывае, што кажа: "Добра, я вашы пытанні запісаў. Прыходзьце заўтра". Прыходзіш заўтра, ён кажа паслязаўтра і г.д. Пры гэтым у Ленінскім райвыканкаме ў першы наш прыход шмат чаго новага для сябе адкрылі. Запісвалі ўсё на паперку, пасля выклікалі дырэктара УКБ. Аднак выніку гэта не дало...
 

— Калі сёння запытацца ў спадара Казакоўскага, чаму да гэтага часу няма газу, не працуюць ліфты і іншае, упэўнена, што ён адкажа, што у нашым доме ўсё добра, усё працуе, а тое, што няма газу ці не было прыёмкі ліфтаў, — гэта нашыя фантазіі, — разважае Вольга Турко.
 

— Мы лічым, што дом прыняты незаконна, — кажуць жыхары. — Таму што не здадзены ўсе сеткі. Па ўмовах дамовы, менавіта УКБ павінна нам здаць дом з усімі камунікацыямі. І камісія, якая прыняла дом, павінна была гэта ўсё заўважыць. Ад нас патрабавалася толькі прыехаць і засяліцца без усялякіх затрымак. Вось і атрымліваецца, што дом здадзены дзеля галачкі. Каб адрапартавацца, што паспелі здаць у 2010-м, атрымалася, што падмануты органы дзяржаўнай статыстыкі...
 

— Людзі вымушаны былі аформіць уласнасць, хоць дом і недабудаваны. Выходзіць, мы цяпер уласнікі — і ўсе праблемы толькі нашыя? Мы ж паспадзяваліся на УКБ Ленінскага раёна як на дзяржаўнае прадпрыемства. Думалі, тут будзе чэсна, адкрыта і ўсё для жыльцоў, — расстройваюцца жыхары. — А вось бачыце, якія праблемы... Паўсюль нас адпіхваюць. Дапамажыце нам. Мы ўжо звяртаемся да грамадскасці, таму што нас не чуюць. Мы не ведаем, што рабіць, у якія званы званіць. Хадзіць да кіраўніцтва — толькі нервы вымотваць. Надакучыла... Хочам газу і ўсіх выгод за свае грошы.

Размова са спадаром Казакоўскім была 19 мая. Якраз праз два дні пасля размовы з дольшчыкамі. Пасля абяцанняў падключыць газ я вырашыла пачакаць вынікаў. Прачакаўшы амаль месяц, ізноў звязалася з жыхарамі дома.