Людзі Смаргоншчыны: Іна Савіцкая

Источник материала:

Калі бацькі Іны Клямяты перабраліся на пастаяннае месцажыхарства ў Смаргонскі раён, адкуль паходзіў яе тата Васіль Мікалаевіч, дзяўчына вучылася на геаграфічным факультэце Белдзяржуніверсітэта. Яе малой радзімай, як і радзімай яе маці, была Мядзельшчына. Але так сталася, што Смаргоншчына стала для ўсіх Клямятаў другой прыхільнай і любячай радзімай. Відаць таму, што і яны, як бацькі, так і тры сястры, добрасумленна і дбайна працавалі і працуюць кожны на сваім месцы.

Яна была старэйшай ў сям’і, што выхавала ў характары адказнасць, засяроджанасць, працавітасць. А яшчэ прывіло педагагічныя якасці – ураўнаважанасць, аб’ектыўнасць, уважлівасць, імкненне ўдаскальвацца і дзяліцца ведамі. Пры выбары прафесіі ваганняў не было – яна хацела быць настаўніцай, вось толькі з выбарам прадмета ўзніклі сумнівы. Любіла матэматыку, захаплялася гісторыяй, мела схільнасці да біялогіі. А ў выніку выбар спыніла на геаграфіі. Перамагло жаданне падарожнічаць. 

Падчас студэнцтва было шмат вандровак – так званая дальняя практыка. А працаваць пачала настаўніцай у Сольскай СШ. У першы ж год праявіла сябе як добры арганізатар і лідар – каманда Сольскай школы прывезла кубак пераможцаў з раённага турыстычнага злёту.

Выйшаўшы замуж, Іна Васільеўна пераехала ў Смаргонь і пачала працаваць у дзіцячым садку. Няўрымслівая, прагная да ведаў яна адчувала інтэлектуальны голад, таму паступіла і паспяхова закончыла Акадэмію паслядыпломнай адукацыі, атрымаўшы спецыяльнасці педагога-псіхолага. Новыя веды выкарыстоўвала, працуючы спачатку ў СШ №1, а затым у сацыяльна-педагагічным цэнтры. Менавіта ў цэнтры прайшла ўсе прыступкі службовай лесвіцы і з пасады дырэктара СПЦ была накіравана намеснікам начальніка ўпраўлення адукацыі райвыканкама. З абавязкамі спраўлялася, з людзьмі кантактавала і мела аўтарытэт, але маральнага задавальнення не атрымліваў педагог, які трывала ўкараніўся ў яе душы.

Для многіх было дзіўным, калі па ўласным жаданні Іна Савіцкая сышла з работы ў выканкаме. Як і меркавалася – пачалі нараджацца розныя плёткі. А яна свяцілася шчасцем, бо вярнулася ў свой камфортны асяродак, дзе яе атуляла вірлівае школьнае жыццё, натхнялі ясныя вочкі вучняў, можна было ажыццяўляць свае задумы па ўкараненні новых метадаў як у навучальны працэс, так і ў пазакласныя мерапрыемствы. Кожная сталая ўстанова адукацыі мае свае традыцыі, якія хоць і добрыя, але часцяком атрымліваюць развіццё, супрацьстаяць укараненню новага, прагрэсіўнага. Поўная энтузіязму, яна здолела аб’яднаць каманду педагогаў школы, наладзіць стасункі з бацькамі і зацікавіць навучэнцаў для аднаўлення щстановы і ў прамым, і ў пераносным сэнсе.

Напачатку была перагледжана і прынята наноў з істотнымі папраўкамі калектыўная дамова, якой у значнай ступені стымулявалася праца настаўнікаў. У выніку на новы ўзровень падняўся алімпіядны рух, актывізавалася работа па ўдзелу ў вучнёўскай навукова-даследчай дзейнасці. Два гады запар ва ўрачыснай абстаноўцы лепшыя з лепшых атрымліваюць новаўведзеную прэмію “Прызнанне” і права пасадзіць дрэўца ў школьным садзе ігруш.

Наперадзе шмат спраў, для здзяйснення  якіх ёсць пэўныя захады кіраўніка і падтрымка педкалектыву і бацькоў. Будынак патрабуе капітальнага рамонту. Але старая і невялікая па колькасці навучэнцаў установа не можа разлічваць на бюджэтныя ўліванні, таму большасць работ выконваецца за пазабюджэтныя сродкі і фінансы спонсараў – часта колішніх выпускнікоў.

Зрабіць школу камфортнай, утульнай, з адпаведнай інфраструктурай – мара Іны Васільеўны. А яшчэ яна марыць больш часу праводзіць са сваёй сям’ёй і двума ўнучкамі. Хочацца падарожнічаць, паглядзець свет, лепш даведацца пра рарытэты сваёй краіны. А пакуль ёсць жаданні – жыццё чалавека поўнае, цікавае, радаснае.

Ала КЛЕМЯНОК.

Фота аўтара і з архіва сям’і Клямятаў.