Главная
Гороскопы
Ведаеце, які адзін з самых папулярных выразаў ХХІ стагоддзя? Вы, як і я, не раз прамаўляеце гэтыя словы за дзень. Вось яны: “Няма часу”. І шчыра кажучы, я думаю, што, нават калі бы ў сутках было 48 гадзінаў, нам усё роўна не хапіла бы іх. Але нядаўна я сказала сабе: “Стоп! Час ёсць”.
…Нам падабаецца хадзіць на выставы, канцэрты, у тэатры. Кожнага вабіць туды нешта сваё: адпачыць душой, правесці культурна вольны дзень, адчуць сябе элітай, вырвацца на некалькі гадзін з руціны, паскакаць да столі пад любімыя хіты ды узгадаць маладосць і гэдак далей. А яшчэ ў тым жа музеі, гледзячы на шэдэўр, мы на нейкі момант страчваем пачуццё часу і думаем: “Вось яна – вечнасць!” І з гэтай ілюзіяй бясконцасці чалавечага існавання мы вяртаемся да свайго звычайнага жыцця. І як заведзеныя паўтараем: “Я буду жыць у тым, што пакіну пасля сябе, у дзецях, у пабудаваным доме і пасаджаным дрэве і шмат яшчэ ў чым”. І цешымся гэтым “буду”. А тым часам жыццё ідзе тут і зараз, мы ж яго не заўважаем.
Таму паміж паходамі ў музей і планамі на будучыню, варта зазірнуць… у бальніцу, напрыклад, у неўралогію і зразумець: “Час ёсць, але яго ў нас няшмат”.
…Суседка па палаце маёй цёці распавядае пра звычайны аўторак, калі яна з раніцы на паперцы распланавала, што купіць ды зрабіць, бадзёрая прыйшла на працу, а тут раз – і цемра, дыягназ – інсульт. І такіх гісторый вы пачуеце ў неўралогіі сотні.
У нас ёсць сучасная апаратура, дзейсныя лекі, добрыя спецыялісты, светлыя бальніцы, але галоўнае, пакуль мы не трапілі ў якую-небудзь палату №9, – час. Час падумаць, як я жыву. Бо, дзякуй Богу, я ЖЫВУ, хаджу, бачу гэты дзіўны май, абдымаю родных, чую голас любімых, атрымліваю асалоду ад пахаў язміну і бэзу. Толькі вось ці раблю я ўсё гэта, а, можа, жыву па схеме “работа-дом-работа” і свет навокал і ўнутры мяне стаў чорны-белы з рэдкімі каляровымі стужкамі?..
Не, я так больш не хачу. Не хачу забываць, які дзень на календары, бо адзін тыдзень падобны да іншага. Не хачу жыць на каве і адчуваць хранічную стомленасць. Не хачу бачыць сяброў раз у квартал і спісвацца з імі з нагоды дня народзінаў альбо Новага года. Не хачу выдзяляць тыя некалькі гадзін, каб хоць крыху пабыць з роднымі. Не хачу планаваць, калі спакойна пагуляю ці знянацку паеду ў падарожжа. Не хачу адкладваць кнігу, якую ўжо другі год не паспяваю дачытаць. Не хачу адключаць тэлефон, бо на працы завал і я не маю “раскошы” пагаварыць з блізкімі нават паўгадзіны пра простыя рэчы. І, прабачце, за дэталі, але не хачу быць у 31 нейкім іржавым “механізмам”, у якога то спіна баліць, то галава трашчыць і пасля працоўнага ненармаванага дня сіл няма нават разаслаць дыванок для ёгі і скруціцца ў самую простую асану. Не хачу адчуваць сябе вінаватай і ўсім павіннай, што за 24 гадзіны не паспяваю зрабіць гару ў большасці непатрэбных даручэнняў, бо заўтра будзе новы стос паперак з паметкай “да выканання” і загадам зрабіць тое ж самае толькі наадварот. Не хачу адкладваць на потым свае мары. І не хачу, каб такіх “не хачу” у маім жыцці набіралася на вось такі вялізны абзац, як сёння. Бо я хачу ЖЫЦЬ!
Я хачу, калі раптам у які-небудзь аўторак да мяне прыйдзе цемра, унутры мяне ззяла святло міліярдаў шчаслівых успамінаў і не было жалю за марна пражытыя гады. Я хачу стаць тым чалавекам, які расплюшчыць вочы і ўбачыць у палаце блізкіх людзей, што будуць побач і на сёмы дзень крызісу хваробы, і на дваццаць першы, і заўжды. Іх прыйдзе не так шмат, але варта пражыць так, каб яны ў мяне былі. Бо, паверце, гэта страшна і сэрца сціскаецца ад болю, калі бачыш у палатах самотных і пакінутых людзей, чуеш іх плач і стогны. Я хачу расці не па кар’ернай лесвіцы, а так, каб у канцы кожнага дня на маім рахунку сумлення было як мага найменш нядобрых учынкаў. Бо ў самай люксавай VIP-палаце ў самым наварочаным шпіталі свету мяне наўрад ці пацешыць таблічка “Усемагутны бос і кавалер усіх узнагарод планеты Зямля”. Ды і яе не будзе. Начальнік я ці рабочы, у бальніцы я проста пацыент з палаты №N. Проста хворы чалавек. Усё, без тытулаў і званняў. Так я прыйшла у гэты свет, так у рэшце рэшт і пайду.
Разумею, нагнала я зараз тугу. Але, рабяты, ЧАС ЁСЦЬ, прарвёмся:)!
Марына КАЗЛОВІЧ