ПАСТЫРСКI ЛIСТ

Источник материала:

НА БОЖАЕ НАРАДЖЭННЕ 2005 ГОДА

«Пойдзем у Бэтлеем i паглядзiм, што там сталася» (Лк 2, 15)

«А Слова сталася целам i пасялiлася мiж намi» (Ян 1, 14)

У гэтую святую Бэтлеемскую Ноч адбылася доўгачаканая сустрэча чалавека з Богам.

Для таго, каб належным чынам зразумець i адпаведна ацанiць гэтую сустрэчу, неабходна вярнуцца да часу стварэння чалавека, калi Творца пасялiў яго ў раi, дзе чалавек мог не толькi сустракацца з Богам, але i бачыць Яго твар у твар.

На жаль, гэты бласлаўлёны час сустрэчы чалавека з Богам працягваўся не вельмi доўга. Па нашэптваннi д’ябла чалавек парушыў Божую забарону пазнання дабра i зла i, у якасцi пакарання, быў выгнаны з раю, такiм чынам страцiўшы прывiлей сустракацца з Богам i непасрэдна быць з Iм.

Для чалавека пачалiся доўгiя гады, цэлыя стагоддзi зямнога жыцця ў аддаленасцi ад Бога — усёмагутнага Творцы, магутнага Валадара, суровага Пана. Праўда, за дабро, за змену да лепшага Бог быў лiтасцiвы да чалавека i прабачаў яму, блаславiў яго, але за новыя адступленнi, за грахi зноў сурова караў. Але ж у сэрцы чалавека пастаянна жыла туга па сустрэчы з Богам, па знаходжаннi з Iм.

Аднак калi чалавек усё больш аддаляўся ад Бога, калi замест пашаны адзiнага, сапраўднага Творцы чалавек аддаваўся iдалапаклонству, Бог у сваёй адвечнай дабрынi i любовi да сваiх стварэнняў вырашыў паслаць на зямлю свайго Сына, каб адкупiць чалавечы род, каб павярнуць людзей да сапраўднай веры, каб прымiрыцца з чалавекам.

«Шмат разоў i па-рознаму прамаўляў калiсьцi Бог да айцоў нашых праз прарокаў, у гэтыя апошнiя днi прамовiў да нас праз Сына» (Гбр 1, 1—2).

«Так палюбiў Бог свет, што аддаў Сына свайго Адзiнароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, меў жыццё вечнае» (Ян 3, 16).

I вось дзве тысячы гадоў таму назад «Слова сталася целам i пасялiлася мiж намi» (Ян 1, 14).

Якiм жа дзiўным было прыйсце на зямлю Сына Божага, гэтая сустрэча Бога з чалавекам! Здавалася б, што Сыну Божаму больш пасавала б нарадзiцца ў царскiм палацы, а пазней — прыняць уладу i Божай моцай наладзiць ва ўсiм свеце парадак, угрунтаваны на Божым праве.

Аднак Бог абраў цалкам iншы спосаб прыйсця на зямлю. Святы Лука вельмi сцiсла апiсвае гэтую найвялiкшую з падзей, якiя калi-небудзь адбывалiся на зямлi: «... надышоў час нарадзiць Ёй. I нарадзiла Сына свайго першароднага, i спавiла Яго, i паклала ў яслi, бо не было iм месца ў заездзе» (Лк 2, 6—7).

Сярод тых, хто акружаў Дзiцятка Езуса ў бэтлеемскай стайнi, не было магутных гэтага свету, а былi толькi пакорная Марыя, убогi Юзаф, некалькi наёмных пастухоў i пара жывёл.

А нованароджаны Сын Божы? Ён ляжаў у яслях, бездапаможна варушыў ручкамi, чакаў матчынага малака i час ад часу плакаў ад холаду.

Толькi спеў анёлаў «дакументаваў» таямнiцу прыйсця Божага Сына на зямлю.

Так выглядала сустрэча Бога з чалавекам.

Таямнiца Божага Нараджэння ў сваiм глыбокiм вымярэннi з’яўляецца надзвычайнай сустрэчай чалавека з Богам i Бога з чалавекам на працягу гiсторыi чалавецтва.

У Бэтлееме Юдэйскiм пачалася найпрыгажэйшая гiсторыя перакрыжавання шляхоў Бога i чалавека: стары свет граху i новы свет ласкi, любоў i прымiрэнне дасягаюць найбольшай блiзкасцi, што адкрывае новую перспектыву гiсторыi чалавека i свету. Бог увайшоў у гiсторыю чалавецтва, у бiяграфiю кожнага чалавека, каб выбавiць нас з няволi граху, каб мы наноў «ад Бога нарадзiлiся» (пар. Ян 1, 13), сталiся братамi Яго Сына i Яго ўсыноўленымi дзецьмi.

У Бэтлееме сустракаюцца вялiкая любоў Бога i шчырая вера чалавека. Праз бэтлеемскую стайню Бог спяшаецца да людзей, а людзi вандруюць да Яго. Божы Сын стаў блiзкi чалавеку, пасялiўся мiж людзей: Ён з iмi, сярод iх i для iх.

Там, у стайнi, да Яго працягнулiся шматлiкiя рукi. I найбольш чулыя рукi Мацi, i поўныя клопату рукi Юзафа, i спрацаваныя рукi пастухоў, i добразычлiвыя рукi, якiя перанеслi Божае Дзiцятка з ясляў у дом, i рукi вучоных Мудрацоў з Усходу. Але да Дзiцяцi працягнулiся таксама i рукi нянавiсцi, забруджаныя крывёю забiтых бэтлеемскiх немаўлят. Гэтая Бэтлеемская Ноч сталася сапраўды ноччу чалавечых рук, працягнутых да Бога.

Праз трыццаць гадоў скрытага жыцця ў Назарэце Божы Сын Езус Хрыстус пачаў сваю публiчную збаўчую дзейнасць. У нястомных сустрэчах з людзьмi на працягу трох гадоў Ён абвяшчаў Добрую Навiну любовi да Бога i блiжняга, тварыў шматлiкiя цуды i ахвяраваў сябе ажно да смерцi — крыжовай смерцi — дзеля адкуплення чалавечага роду i прымiрэння людзей з Богам.

Пасля свайго ўваскрэсення i ўнебаўшэсця, верны свайму абяцанню — «не пакiну вас сiротамi» (пар. Ян 14, 18), «i вось Я з вамi ва ўсе днi аж да сканчэння веку» (пар. Мц 28, 20), — Езус застаўся ў сваiм Касцёле — Яго Мiстычным Целе, — якi атрымаў дары Духа Святога, каб у сустрэчах з людзьмi ў святых сакрамэнтах весцi iх да свайго вечнага Валадарства.

На Апошняй Вячэры, калi Езус устанавiў Боскую Эўхарыстыю, Ён даў людзям магчымасць штодзённа сустракацца з Iм праз удзел у святой Iмшы — аднаўленнi Яго крыжовай Ахвяры — праз прыняцце Яго Цела i Крывi ў выглядзе хлеба i вiна, духоўнага спажытку для душы, праз наведванне i адараванне Яго ў Найсвяцейшым Сакрамэнце, у табэрнакулюме — жывой Эўхарыстычнай Стаенцы.

Неабходна часта i доўга заставацца на каленях перад Езусам Хрыстом, утоеным у Эўхарыстыi, каб належным чынам ушаноўваць Яго, каб дзякаваць Яму за атрыманыя ласкi, каб перапрашаць за ўчыненыя знявагi, каб прасiць Яго бласлаўлення.

I так, пачынаючы ад Бэтлеемскай Ночы, на працягу дзвюх тысяч гадоў аж да канца гiсторыi чалавецтва пастаянна i няспынна адбываюцца сустрэчы Бога з чалавекам i чалавека з Богам.

Якiя ж невымоўныя дабрыня, мiласэрнасць i любоў Бога ў адносiнах да людзей!

Пастаянныя сустрэчы з Богам даюць чалавеку магчымасць быць з Iм ужо ў гэтым зямным жыццi i тым самым гарантуюць атрыманне прывiлею вечнага быцця з Богам у Нябесным Валадарстве.

З найлепшымi святочнымi пажаданнямi i пастырскiм бласлаўленнем

Кардынал Казiмiр Свёнтэк

Арцыбiскуп Мiтрапалiт Мiнска-Магiлёўскi,

Адмiнiстратар Пiнскай дыяцэзii