Анатоль КАШАПАРАЎ: «Галасы ў Беларусi былi заўжды!»

Источник материала:

— Я заўважыў Сашу, яшчэ калi ён быў зусiм малады. Тады большасць спевакоў стаялi на сцэне скаваныя, зацiснутыя нейкiя. А тут — жвавы сiмпатычны хлопец, з нармальным голасам... Мы пазнаёмiлiся, i з таго часу трымаем сувязь. Вось таму i сёння я тут. Вельмi рады за Сашу, што ён выпусцiў такi зборнiк лепшага — сам я пра гэта толькi мару.

— Акрамя Аляксандра Саладухi, хто яшчэ заўважны для вас на беларускай эстрадзе?

— На жаль, я ўсяго месяц у Беларусi, i не паспеў запомнiць iмёны ўсiх, каго слухаю па радыё. Але новыя артысты, безумоўна, з’явiлiся, i гэта добра — немагчыма ж стаяць на месцы. Добрыя галасы ў нас заўжды былi. Вось наша дзяўчынка — Падольская, так? — яшчэ ў Амерыцы я сачыў, як выдатна яна выступала на «Фабрыцы». Нашым артыстам не хапае хiба што грошай. У мяне ўвогуле iдэя зрабiць у Беларусi студыю, якая спецыялiзавалася б на запiсу маладых. Бо многiм, нават з тых, хто выступаў сёння, адчувальна не хапае якасцi фанаграмы.

— Хто-небудзь, па-вашаму, здолеў дасягнуць узроўню «Песняроў» i працягнуць iх традыцыi?

— Не. «Песняры» — як той маўр, якi зрабiў сваю справу i пайшоў. Я лiчу, нельга нават працягваць карыстацца iх iмем. «Гурт Кашапарава», «гурт Барткевiча», «гурт Дзямешкi» — гэта было б нармальна. А тое, што мусiруюць зараз — прабачце, парнаграфiя. Раней у «Песнярах» быў выпрабавальны тэрмiн да 2 гадоў. Нават я, хоць i прапрацаваў у ансамблi доўга, не лiчу сябе да канца «Песняром». А многiя сёння, знаходзячыся ў складзе гурта некалькi месяцаў, ужо называюць сябе «Песнярамi»...

— Што з беларускай музыкi вы павезяце з сабой у Амерыку?

— О, я ўжо вырашыў, што павязу. У асноўным гэта будзе «песняроўскi» рэпертуар, правераны часам i публiкай. Амерыканцам гэта надзвычай падабаецца. З такiм рэпертуарам я магу хоць зараз збiраць там поўныя залы.

Што Анатоль Кашапараў падарыў iмянiннiку, ён так i не прызнаўся. Ад Саладухi ж прыняў прэзент — двайны DVD — i паабяцаў: «Будзем зараз сустракацца, кантактаваць».