Чым жыве «вясковы мэр»?

Источник материала:

Старэйшына вёскi Рыжыкi Хацежынскага сельсавета Мiнскага раёна Мiкалай Рыгоравiч Каткоў, нягледзячы на свой пенсiйны ўзрост, лiшняй нагрузкi не баiцца. Ён працягвае працаваць у службе аховы i кантролю на Мiнскiм аптовым рынку, з’яўляецца дэпутатам сельскага Савета i да абавязкаў старасты ставiцца вельмi сур’ёзна. «З тымi, хто прапiсаны i пастаянна пражывае ў вёсцы (гэта 9 чалавек), нiякiх праблем у нас не бывае, усе пытаннi вырашаем сумеснымi намаганнямi, — гаворыць Мiкалай Рыгоравiч. — Найбольшыя клопаты ўзнiкаюць з «часовымi» пасяленцамi. Участкi набралi, а зямлю не апрацоўваюць, пустазелле не косяць».

Дарога, якая праходзiць па галоўнай вулiцы вёскi, неасфальтаваная, хоць транспартны рух там даволi актыўны (яна «выводзiць» на Дзяржынскi накiрунак). «У гэтым годзе мы дамовiлiся з дарожнымi службамi — яны абяцалi пакласцi нам асфальт, — адзначыў стараста. — А яшчэ мы просiм мясцовае кiраўнiцтва, каб у вёсцы зрабiлi аўтобусны прыпынак па патрабаванню. Да блiжэйшага — больш чым паўкiламетра, для старога чалавека (а ў нас у асноўным жывуць пенсiянеры) дайсцi да яго, ды яшчэ з торбамi — цяжка. Некаторыя вадзiцелi i зараз спыняюцца, калi папросiш (асаблiва хто больш сталы), а маладыя толькi ўсмiхнуцца: «Дойдзеш, дзед, табе ж не на працу!»

Ёсць пэўныя складанасцi з медыцынскiм абслугоўваннем. Раней аналiзы можна было здаваць паблiзу, у амбулаторыi, а цяпер неабходна ехаць дзеля гэтага за 30 кiламетраў у мiнскую палiклiнiку, да якой прымацаваны ўвесь сельсавет. Ехаць трэба на аўтобусе, а да прыпынку, як мы ўжо казалi, iсцi паўкiламетра...

Свае абавязкi старэйшыны Мiкалай Рыгоравiч абцяжваючымi не лiчыць: «Вёска маленькая, усе адзiн аднаго ведаюць. Калi ставiцца да людзей добразычлiва i з павагай, тады i цябе паважаць будуць, заўсёды падтрымаюць i дапамогуць».

Вёска Жукаўка ў мiнулым годзе была прызнана лепшым населеным пунктам Юзуфоўскага сельсавета. Яе старэйшына — асоба не зусiм звычайная на гэтай пасадзе — духоўная. Паводле слоў самога настаяцеля прыхода святых апосталаў Пятра i Паўла айца Яўгена, па сваёй iнiцыятыве падобную нагрузку на сябе ён бы не браў, аднак аднавяскоўцы папрасiлi. «Цяпер я абавязаны дапамагаць i як святар, i як стараста, i разглядаю гэта як асобы вiд служэння Богу i людзям».

У вёсцы Хацежына аж 4 старэйшыны — што не дзiўна, улiчваючы, колькi там жыхароў (амаль тысяча). Нiна Мiхайлаўна Крабло — адна з гэтых чатырох. «Праца старасты бывае нервовай, як i любая iншая, звязаная з кантактаваннем, — празналася Нiна Мiхайлаўна, — аднак наша задача — знаходзiць падыход да кожнага чалавека, каб сумесна з iм вырашыць любое пытанне. Я без людзей, без кантактавання сябе не ўяўляю. Проста лiчыцца старастам, для «галачкi» немагчыма, трэба БЫЦЬ старастам, нешта рабiць для людзей, дапамагаць iм».

За сваю работу «мэры вёсак» заробак не атрымлiваюць, а сiл — душэўных i фiзiчных — трацяць пры выкананнi сваiх абавязкаў многа. Каб неяк стымуляваць i заахвоцiць старастаў, Мiнскi раён на Савет дэпутатаў другi год запар ладзiць раённы злёт старэйшын, на якiм адзначаецца праца ўсiх «вясковых мэраў», а лепшыя за сваю дзейнасць атрымлiваюць падарункi. Сёлета такое мерапрыемства праводзiлася ў Сеннiцкiм Доме культуры.

— Мы задаволены вынiкамi працы нашых старэйшын (а iх у раёне каля 350 чалавек), — адзначыла старшыня Мiнскага раённага Савета дэпутатаў Галiна Харытонава. — Калi першы мiнулагоднi злёт быў так званым авансам нашым «мэрам вёсак», то на гэтым мы можам падводзiць пэўныя вынiкi iх працы i рабiць высновы. Бачна, што за год старасты «падцягнулiся», узрасла iх актыўнасць. Нехта сышоў з дыстанцыi, яго замянiлi больш энергiчныя. Калi на першым злёце старэйшыны ў асноўным былi прадстаўлены пенсiянерамi, то сёння iх шэрагi значна амаладзiлiся. Сярод нашых старэйшын — дырэктары школ, загадчыкi дзiцячых садкоў, настаўнiкi, прадпрымальнiкi, фермеры, духоўныя асобы... Стала пачэсным трапiць на наш злёт. Усе запрошаныя старасты атрымалi метадычную лiтаратуру, памятныя сувенiры i лiсты ўдзячнасцi, падпiсаныя старшынямi райвыканкама i раённага Савета. Акрамя таго, перад афiцыйным узнагароджаннем мы правялi выставу, на якой кожны сельсавет прадставiў лепшыя кулiнарныя таленты. Спецыяльная камiсiя прысудзiла два першыя месцы (прыз — мiкрахвалевая печ), два другiя (электрапрас) i два трэцiя (электрачайнiк).

Самае каштоўнае для старастаў — прызнанне iх заслуг i ўдзячнасць за добрую працу. Самi старэйшыны на вёсцы — незаменныя людзi, першыя дарадцы i памочнiкi. Акрамя таго, яны як нiхто спрыяюць зблiжэнню i ўзаемадзеянню заканадаўчай i выканаўчай улад.