Памяцi сябра

Источник материала:

Мiкола Ваданосаў прайшоў у жыццi нялёгкi, але слаўны шлях. З раннiх гадоў пасля заканчэння тэхнiкума працаваў на прамысловых прадпрыемствах, якiя мелi адносiны да радыёсувязi. У гады Вялiкай Айчыннай вайны служыў радыстам у адным з партызанскiх злучэнняў на беларускай зямлi, падтрымлiваў сувязь штаба з Вялiкай зямлёй. Пасля вызвалення Беларусi ад нямецка-фашысцкiх захопнiкаў служыў у радах Савецкай Армii. Узнагароджаны ордэнамi Чырвонай Зоркi i Айчыннай вайны II ступенi.

На творчым шляху ў Мiколы Ваданосава каля дваццацi кнiг, у якiя ўвайшлi далёка не ўсе напiсаныя iм апавяданнi, аповесцi.

Мне асабiста давялося падтрымлiваць моцную творчую i сяброўскую сувязь з Мiколам Ваданосавым на працягу ўсiх пасляваенных гадоў. Працавалi разам у выдавецтве «Мастацкая лiтаратура», у якiм старшы рэдактар Мiкола Ваданосаў адрэдагаваў шмат кнiг розных аўтараў i за плённую працу атрымаў званне заслужанага работнiка культуры Беларусi. Часта выязджалi ў яго любiмыя мясцiны, у той жа пасёлак Нiўкi. Тут мы начавалi i днявалi ў летнiя часы, лавiлi язёў i плотак, варылi юшку. Разам з намi часта бывалi i многiя нашы сябры...

Пад сiнню сонечных нябёсаў

На беразе лясной ракi,

Сярод бяроз i звонкiх соснаў

Табе прысняцца хай вякi.

Спакойнага, мой дружа, сну, —

Твой шлях не застанецца збоку.

I жураўлi будуць здалёку

Вяртацца ў нашую вясну!

Пятро ПРЫХОДЗЬКА,

паэт.