Пабачыць Парыж. I?..

Источник материала:

Погляд

Усё ж такi моцныя гэтага свету, як правiла, вельмi далёкiя ад народа. I рашэннi, якiя прымаюцца «на самым версе» ў асобных дзяржавах, iнтарэсы гэтага самага дэмаса ўлiчваюць не часта. Узяць хоць бы тую ж Украiну. Вышэйшая ўлада «iмем аранжавай рэвалюцыi» развярнула вектар знешняй дзяржаўнай палiтыкi ў бок Еўрапейскага саюза i паўночна-атлантычнага альянсу. Маўляў, а вось i мы! Просiм любiць i дараваць! А ў хуткiм часе высветлiлася, што не так ужо iх там i чакаюць. Нават размовы аб уступленнi ў «сям’ю» ў блiжэйшай перспектыве весцi не хочуць... Iншая справа НАТО. Тых на ўсход Еўропы быццам магнiтам цягне. Упускаць чарговы плацдарм Брусель, натуральна, не збiраўся. Таму пры першай жа магчымасцi паўдзельнiчаць у шматнацыянальных ваенных вучэннях на тэрыторыi Украiны, там скарысталiся запрашэннем. Вось толькi накладка выйшла. Жыхары Феадосii, куды абсалютна нечакана для iх прышвартаваўся замежны ваенны карабель, аптымiзму i радасцi кiраўнiцтва краiны з гэтай нагоды яўна не падзялялi. А таму проста заблакiравалi порт i не дазволiлi разгрузiць на сваю зямлю кантэйнеры далёка не з гуманiтарным змесцiвам. Добраахвотнiкi разам з мясцовым казацтвам стварылi сапраўдныя атрады супрацiўлення, разбiлi лагеры з палаткамi меддапамогi i палявой кухняй. I трымаюць пазiцыi нiбы пры абароне Севастопаля...

Апратэставалi такiя беспардонныя паводзiны замежных марпехаў i дэпутаты мясцовага гарсавета. Прычым, аднагалосна, не зважаючы на належнасць да блокаў i партый, што бывае даволi рэдка. У хуткiм часе абурылася i Вярхоўная Рада. Новаспечаныя парламентарыi, на хуткую руку перачытаўшы Канстытуцыю, са здзiўленнем высветлiлi, што аказваецца, знаходжанне на тэрыторыi Украiны замежных ваенных сiл i тэхнiкi без iх дазволу з’яўляецца грубым парушэннем закона... Найбольш гарачыя загаварылi пра ваенную агрэсiю, дзяржаўную здраду i нават iмпiчмент прэзiдэнту. Прынамсi, усе кропкi над «i» будуць расстаўлены на пасяджэннi Вярхоўнай Рады 7 чэрвеня. Аднак крэслы пад некаторымi мiнiстрамi захiсталiся ўжо зараз.

... Нягледзячы на блiзкае суседства, у Беларусi ўзаемаадносiны народа з уладай зусiм iншыя. Паважлiвыя, даверлiвыя. Таму кiраўнiцтва рэспублiкi, насуперак волi людзей, нi ў якiя сытыя «стойлы» — нi натаўскiя, нi еўрасаюзныя — Беларусь не цягне. Што, на жаль, нельга з такой жа ўпэўненасцю сцвярджаць аб так званай айчыннай апазiцыi. Яе лiдары, пасля бясслаўнага паражэння на прэзiдэнцкiх выбарах, усiмi сiламi iмкнуцца пазбегнуць унутранага крызiсу i адстаяць хлебныя пасады. Каб мiнуць стадыю «разбору палётаў», на якой iм, безумоўна, прад’явiлi б справядлiвыя абвiнавачаннi ў неадпаведнасцi гордаму званню «бацькоў беларускай дэмакратыi», яны «барацьбу» за гэтую самую дэмакратыю вельмi лоўка падмянiлi на новую «нацыянальную» iдэю. Нi многа нi мала — барацьбу за «незалежнасць», i нават «iснаванне сваёй краiны». Менавiта так азначыў галоўную задачу на сёння колiшнi «адзiны» падчас чарговага замежнага ваяжу. На гэты раз — на радзiму генерала дэ Голя. Праўда, насцярожваюць спосабы i сiлы, з дапамогай якiх мясцовыя барацьбiты гэту самую незалежнасць збiраюцца адстойваць. Бо «велiзарную» ролю ў гэтым беларускiя дэмакратызатары, з iх жа слоў, аддаюць... Парламенцкай Асамблеi НАТО. Прабачце, прыплылi...

Такое ўражанне, што ўжо iншая прымаўка — пра Магамета — атрымала нечаканы працяг: наш «герой» схадзiў на паклон да гары, i запрашае-цягне яе да сябе на радзiму. Вось толькi дарэмна. Для беларускага ландшафту яны таксама ненатуральныя i наўрад цi прыжывуцца.