Паводле Рабле

Источник материала:

Алё, народ на провадзе

Сустракаўся, значыць, ён з дзяўчынай. I год, i два, i пяць, а да вяселля — ну нiяк. Але ж раз пад Новы год ён-такi рашыўся: завiтаў да яе бацькоў, папрасiў рукi, давёў сваiм, каб да вяселля рыхтавалiся.

— Пачакалi б да восенi, — сказала яго мацi. — Стол танней абышоўся б.

Жанiх за гэта — ну як за саломiнку — i на папятную: можна ж i сапраўды пачакаць, пахаласцякаваць яшчэ. Тым больш што нявеста як быццам не супраць...

Бацька яе ўмяшаўся. Прыйшоў на работу да кандыдата ў зяцi, у вугал загнаў, пытае:

— Мужык ты цi не мужык? Слову свайму гаспадар цi пустабрэх якi?

I тут жа галоўны аргумент выдае: «Я ўжо ўсiм сказаў, што дачку аддаю. Усе ведаюць. I што цяпер?».

Прыйшлося, карацей, занесцi заяву ў ЗАГС, купiць пярсцёнкi...

А тут якраз лiст з Клайпеды — армейскi сябрук на вяселле запрашае. Ну як тут адмовiш? Ён — нiкому нi слова — грошы ў кiшэню, у аўтобус, паехаў. На цэлы тыдзень, як кажуць, з жыцця вывалiўся.

Але ж на другi — вярнуўся. З вакзала, лiчы, да будучай швагеркi пайшоў (з нявестай там найчасцей сустракалiся)...

Абедзвюх дома заспеў. Ад гора — ажно ўчарнелi. Ведама, цэлы тыдзень «варажылi»: няўжо кiнуў? няўжо ўцёк? а мо нешта зрабiлася i загiнуў? А ён тут — жывы, здаровы...

«Гора» тое «Шампанскiм» запiлi — добра, цесць iм загадзя хату заставiў...

На славу вяселле справiў. I сям’я (цьфу-цьфу-цьфу, каб не сурочыць) удала злажылася — трое дзетак гадуецца.

I чаго так баяцца было?

Наталля ШВЕДАВА,

г. Мiнск

Ворагi. Яны ж — сябры

У ранейшыя часы — не ведаю, чаму, але вёскi часта мiж сабой ваявалi, «сценка на сценку» iшлi, нейкi гонар даказвалi. Наш Лучын у гэтых справах заўсёды першым быў. Больш за тое, да лiдарства i кожны вясковец iмкнуўся. Кшталту, надыходзiць вясна, — нi на што не глядзяць (у сэнсе ўмоў). Галоўнае, каб iншых абагнаць, каб раней адсеяцца i на лаўку ля хаты сесцi. Глядзiце, маўляў...

Але што гэта я ў мiнулым часе кажу? Яно ж i дагэтуль! У процiлеглым кутку раёна спытайце, дзе раней за ўсiх агароды абрабляюць? Любы адкажа — у Лучыне. Ад снегу...

Зрэшты, гэта, так бы мовiць, перадгiсторыя. Цяпер — яна сама. Недзе пасля вайны вёска Лучын, як кажуць, была на нажах з вёскай Задруцце. А аднаго з мужыкоў адтуль — добрага, непiтушчага — мелiся ў камунiсты прыняць. Паперы ўжо ўсе сабралi. Да сходу справа дайшла. I на iм адзiн з iнструктараў райкама пытанне яму задае:

— Скажыце, таварыш, а хто зараз нашыя галоўныя класавыя ворагi?

Кандыдат i вокам не мiргнуў:

— Лучынцы!

Не, не прынялi яго ў партыю — «недаспеў».

...Тады, вiдаць, перажываў ён. А ўвогуле, думаю, удзячны быў. Нам, лучынцам.

С.П. КУСЯНКОВА,

Рагачоўскi раён

P.S. Трэба дадаць, што я — «заўжды першай» агарод свой не сею... Так што несапраўдная, мабыць, лучынка?

Вясёлыя шторы

Часы, калi ў свабодным продажы нiчога не было, калi ўсё даставалi па блату, па нейкiх спiсах, па талонах, купонах, куплялi на нарыхтоўкi, на здадзеную сельгаспрадукцыю i iнш., даўно мiнавалi. Але ж помняцца! Прычым не толькi чэргамi, не толькi крыўдамi, не толькi прынiжэннямi, з якiмi трэба было iсцi на паклон да так званых патрэбных людзей...

У той год наша сям’я — нарэшце! — атрымала кватэру. Патрэбна было лiтаральна ўсё: мэбля, дываны (модна ж...), бытавая тэхнiка, посуд... Галава пухла ад думак: дзе браць?

Вось мы разам з жонкай i рашылi наведаць вясковыя крамы: раптам пашанцуе, раптам нешта з дэфiцытаў адшукаем там? Селi ў машыну, ад’ехалi колькi вёрст ад горада, зайшлi ў адзiн магазiн — выйшлi з пустымi рукамi, потым — у другi (нiчога, лiчы, не купiлi)...

А тады яшчэ парадак быў — на нарыхтоўкi шмат што прадавалася, за здадзеную сельгаспрадукцыю — за мяса, малако.

Таму, агледзеўшы тавар у чарговай краме, мы па парадку сталi распытваць у прадаўца:

— Гэты кухонны набор свабодна прадаецца?

— Не, толькi па запiсах.

— А гэта коўдра?

— За нарыхтоўкi.

— А посуд?

— Таксама... За яйцы.

Мы ўжо збiралiся выходзiць, калi жонка на адной з палiц згледзела зложаны ў пакет камплект штор для кухнi.

— Скажыце, — папрасiла, — гэта таксама на іх?

— Не, — сказала яна. — Гэта — на вокны.

Шторы тыя вiселi ў нас досыць доўга. Напэўна, таму i помнiцца гiсторыя iх пакупкi.

В.С.,

г. Гомель.

«Ён жа плюшавы...»

Калi я быў кавалерам (гэта было даўно, але ж праўда), гуляў на вяселлi ў сябра Валодзi Сырыцына. Ён за мяне маладзейшы быў. А бач...

Падышоў да мяне, пытаецца: «Ты, мусiць, дзяўчат саромеешся?»... I расказвае... Пра аднаго хлапца. Ну, вельмi «сарамлiвага»...

Дык вось. Пазнаёмiўся той з дзяўчынай, у кiно звадзiў колькi разоў, — яна яго дамоў да сябе запрасiла. Кажа: «Пасядзi тут, я мiгам кавы звару». I ў кухню.

Хлопцу ж, беднаму, на той момант не кавы трэба было, яму б — якраз наадварот. А спытаць ў дзеўкi, дзе той «домiк», сорамна, няёмка. Ну, ён i... Сабачку ў кутку ўбачыў, — думае: ледзь што — на яго ўсё звярну. Гаспадыня ў пакой, — ён ёй i кажа:

— Валя, а сабака ў вас нейкi нявыхаваны. Гля, што зрабiў.

Дзеўцы i мову адняло. Шэпча:

— Ён жа плюшавы.

...З Валодзем мы не бачылiся гадоў, мо, з 30. Казалi, што ён пераехаў у Рагачоў. Так што, калi нехта з яго знаёмых чытае гэта «Алё...», перадайце яму прывiтанне. А мо i героi сябе «прызнаюць»?

Мiкалай СТАРЫХ,

г. Гомель.