I з’явiўся ў чалавека сябар

Источник материала:

Было гэта вельмi i вельмi даўно. Наводшыбе вялiкага дрымучага лесу стаяла драўляная сцiплая хатка, i ў ёй, амаль да паўночы, гарэла святло. Гаспадыня сядзела ля акенца, вязала рукавiчкi сваiм унукам, а маленькi каток, як мог, дапамагаў ёй — размотваў з клубочка нiткi.

I вось аднойчы ён захапiўся, перастараўся i закацiў клубочак аж у лес. Убачыла гэта лiсiца, крычыць:

— Воўк, воўк, хутчэй сюды! Паглядзi, што я знайшла!

Прыбег той, паглядзеў — нiчога не разумее. А лiса яму i гаворыць:

— Гэта — вожык. Ён лiняе якраз i таму такi мякенькi, без iголак. Еш хутчэй.

Воўк пашчу разiнуў i... хап — праглынуў клубочак. Вочы вылупiў — адчувае, што нешта не так. А тут ужо i каток прыбег, пытаецца:

— Што ж ты нарабiў, Шэры? Ты ж бабульчыны нiткi глынуў.

— Як?! — воўк аж завыў ад страху. — У-у... Што ж мне рабiць?

Пачула гэта бабуля, падышла ды кажа яму:

— Не бойся, пасядзi спакойненька. Глядзiш, пакуль я рукавiчкi давяжу — увесь клубок i разыдзецца.

Сеў воўк пасярод хаты, пашчу раскрыў i сядзiць. А бабулька вяжа сабе, вяжа i, каб весялей было, розныя казкi расказвае — пра калабка, пра сямех казлятак, пра чырвоны каптурык...

Шэры як пачуў, колькi яго родзiчы бяды нарабiлi, аж заплакаў ад сораму. Прасiцца стаў:

— А можна не пайду я болей у лес, можна я ў вас буду жыць, дом пiльнаваць?

Паглядзела бабуля ў сумныя воўчыя вочы, ды i пагадзiлася.

Вось так у людзей з’явiўся самы першы сабака.

Iлья ШАХРАЙ,

г. Мiнск.