Справа прафесiяналаў

Источник материала:

Алё, народ на провадзе!

Але ж i гэта, скажам так, было ўжо другасным. У першую чаргу трэба было раздабыць дроў.

Не вам казаць: некаму (я маю на ўвазе высокае начальства) для гэтага дастаткова было рот адкрыць i аддаць каманду, некаму — нямала паўпiрацца. А самым «хiтрым» — прыцемкам залезцi ў чужую адрынку, набраць гатовых паленцаў i панесцi цi павезцi дамоў...

Тое, што дровы ў iх нехта крадзе, першай заўважыла жонка аднаго з прапаршчыкаў. Расказала мужыку, пагаварыла з суседкамi. А болей жа, як быццам, нiчога не зробiш? Ну насамрэч — не пiльнаваць жа, не начаваць па чарзе ў гэных паветках?

— Я iншае выйсце прыдумаў, — пахвалiўся неяк той прапаршчык. — «Вылiчым» злодзея! Лёгка... Не сёння дык заўтра».

— Як? — спыталася жонка.

— Не твой бабскi клопат. Ты стаяла сабе ля печы i стой. Астатняе — справа прафесiяналаў.

Прапаршчык, трэба дадаць, загадваў складам артылерыйскага ўзбраення.

У той жа дзень ён на сваёй дрывотнi выбраў прыгожае паленца, высвiдраваў у iм ладную адтулiну, загнаў туды пару «макаронiн» пораху з артылерыйскага снарада, удала «заткнуў» канцы. Сам сябе пахвалiў яшчэ: тонкая работа — камар носа не падточыць.

З гэтымi думкамi i ў чаканнi блiзкага трыумфу паленца было занесена назад i пакладзена з самага верху. Дзень пасля гэтага прайшоў цiха, ноч — таксама. А на другi...

З самай ранiцы яго знайшлi па тэлефону, сказалi, каб куляй ляцеў дамоў. «Можа, не дай Бог, з дзiцем што... Цi з жонкай?» — думаў, пакуль нёсся па вулiцах, пакуль глядзеў, як да хаты яго сцякаецца народ. У хаце ж...

Там, дзе толькi што, з гадзiну назад, стаяла кармiцелька печка, сыходзiла пылам вялiкая куча пабiтай цэглы, побач, уся ў слязах, баршчы i макароне сядзела жонка, зверху праз дзiрку ў столi цiхенька плакаў дождж...

Iншымi словамi, план у прапаршчыка быў добры (паўтараць, зразумела ж, не раiм. — Рэд.). Адно, што не ўзгоднены. З самым высокiм начальствам — уласнай жонкай.

Юрый Цярэнцьеў,

г. Мiнск.

Што праўда, то праўда!

Самае знакамiтае месца ў нашай вёсцы — Гарадок, старое гарадзiшча: там засталiся яшчэ абрысы старажытнага крапаснога вала.

Але ж усiх мясцовых закаханых, аматараў адпачыць (душой!) i мастакоў прываблiваюць не столькi яны, колькi вiд на раку з высокай Дняпроўскай кручы. Асаблiва вясной i на досвiтку, калi аж да Ходасаўскага лесу (гэта — кiламетры з чатыры), разлiваецца цiхая-цiхая, блiскучая-блiскучая вада, якую сонца залiвае чырванню...

У гэту пару гадзiнкi, вiдаць, не бывае, каб нехта — паасобку, парамi цi групкамi — не сядзеў тут, не наталяў душу прыгажосцю.

Неяк сабралiся i мы з прыяцелькай: а што — гэта ж лепш, чым гаманiць у хаце? Прыйшлi, селi. Памаўчалi — зачараваныя... Убачылi, як непадалёк два мужыкi размясцiлiся, дасталi бутэльку нечага ружовага. Налiлi. Выпiлi па першай. Паглядзелi на раку. Гэтаксама, як i мы знямела памаўчалi. Налiлi па другой, потым па трэцяй. Дайшло, вiдаць — пацяплела, пахарашэла, абудзiла пачуццi! Бо адзiн з мужыкоў, гледзячы навокал, раптам задуменна прамовiў:

— Коля, паглядзi, якая кр-расата! Е. т. м!

...Такая (i я ж вам казала) — абыякавым — не пакiне нiкога. Вось дажыву да пенсii i абавязкова вазьмуся за пэндзлi.

Соф’я Кусянкова,

в. Лучын, Рагачоўскi раён.

Крадзеж мiнулага веку

Аднойчы, пасля работы, мы рашылi махнуць за горад. I загадзя, як быццам збiралiся, а ўзялi не ўсё: вечна ж так — хоць нешта, ды забудзешся. Што рабiць?

— Вазьмi маю машыну, — кажа сяброўка, — падскоч дамоў.

Я хуценька за руль, даехала, спынiлася. Дзверцы — не замыкала (на хвiлiнку ж) i ў хату. Колькi там прабыла — можа, 10 хвiлiн, можа, 15 — выходжу на вулiцу, гляджу — дзверцы (не з таго боку, дзе кiроўца сядзiць, з процiлеглага...) насцеж расчынены i ў iх (якраз там, дзе сяброўчына ссабойка ляжала) нейкi мужык... Рачком...

Я ў крык! Я ў гвалт! Людзей вакол — нi чалавечка. Але ж, злодзей, дзякаваць Богу, у наступ не пайшоў. Сам спалохаўся, рукi атрос, кажа:

— Я... нiчога... Я нiчога не браў...

Тут я i больш пасмялела: як пагнала яго... Уцёк.

Падыходжу да машыны, гляджу: усё, як быццам, на месцы — пакет з ежай (толькi разварушаны), ззаду трохлiтровiк з нейкiм кампотам... Села за руль i гайда на працу. Расказала там, у якiя «прыгоды» ўлiпла, а сяброўку яшчэ i да машыны звадзiла. Хай, думаю, паглядзiць сваiм вокам, раптам нешта прапала?

— Не, — кажа тая, — усё на месцы, у парадку.

Ну то i дзякаваць Богу!

Вечарам, як дамаўлялiся, мы паехалi за горад. Само сабой — сталi даставаць прыпасы. Сяброўка, бачу, ссабойку нясе, а слоiк — не. Пытаюся:

— Ты што кампот свой зажулiць рашыла? Назад павязеш?

А яна:

— Якi кампот? Дзе?

— Ды вунь жа, ззаду стаiць. У слоiку.

— Дык гэта ж, мусiць, твой слоiк?

— Не, не мой.

— I... не мой.

Разам мы дасталi той трохлiтровiк, адкрылi. Ён — пад самую накрыўку — быў поўны... свежанькiм, духмяным, бачкавым пiвам.

...З таго незвычайнага «крадзяжу» прайшло, мо, гадоў з 15. А ён па-ранейшаму помнiцца. Прынамсi, пад’язджаючы да нашага дома, муж сяброўкi заўсёды камандуе:

— Ты машыну не замыкай... Мо яшчэ хто пiва трохлiтровiк паставiць.

Але цудаў, на жаль, больш не здараецца.

Марыя С.,

г. Стоўбцы.

Свяшчэнная жывёла

Такая паласа (ды, мо, i цi адна?) бывае ў многiх сям’ях: яшчэ ўчора ўсё, здаецца, добра было, а сёння, быццам, чорная кошка прабегла: жонка на мужыка не глядзiць, ён — на яе... Ледзь што — скандалы, папрокi, слёзы.

Добра тады раз’ехацца на тыдзень-другi (цi на месяц), калi ёсць магчымасць. Дрэнна — нейкiя прыгоды шукаць «на баку».

Але ж гэта разумееш з гадамi, а па маладосцi...

Пасля 35 гадоў муж маёй прыяцелькi стаў захапляцца выключна работай: ранiцой туды, позна вечарам назад. Ад жонкi аднаго хацеў — вячэры. А яна ж яшчэ маладая, прыгожая. Ёй бы ў людзi куды, у тэатр, у госцi. Цi хоць так — пагуляць, пагаварыць. Не, няма з кiм. Не бачыць мужык, не чуе, не разумее. Свой...

А вось чужы (не бяда ж, што жанаты?) — i камплiменты сыпле, i кветкi носiць, i ў кафэ запрашае, i чакае, каб з работы падвезцi. Ат — рашыла — была нi была!

Села ў тую машыну, едуць. Ён ёй вулiцы свае паказвае — дзе нарадзiўся, дзе ў школу хадзiў. А там ужо i змрок за акном, лiхтары паканчалiся. «Дача мая тут... Побач, — гаворыць ён. — Зойдзем, пасядзiм, якой кавы пап’ём. Я камiн распалю... ».

А яна ж не малая ўжо, ведае, што разгарэцца там можа.

— Не, — кажа, — пастой.

Ён паслухаў, спынiўся i з пацалункамi... Ды з такiмi, — сэрца з грудзей...

Толькi што гэта? Мабiльнiк, як быццам? «З сынам нешта» — жахнулася яна. Паглядзела на свой тэлефон (ён крадочкам на свой...) нiякiх званкоў.

Пасядзелi яшчэ, ён абняў...

Нешта зноў зазвiнела...

Ехаць далей ужо не хацелася, стаяць на дарозе — таксама. Рашылi вярнуцца ў горад. На хвiльку толькi з машыны выйшлi. Пастаялi... Паслухалi, як стракочуць конiкi. I... як побач, у белым тумане, пазвоньвае ланцуг — на iм карова была навязана.

Рагаталi разам. Усю дарогу назад. Муж, убачыўшы яе так позна i такой загадкава-шчаслiвай, нешта, вiдаць, зразумеў.

Карацей, усё ў iх цяпер нармальна. Дзякуючы... каму?

Правiльна. Карове.

Людмiла Курыловiч,

г. Масква.