Сцяжынкамi Адама Мiцкевiча

Источник материала:

Упершыню Варонча ўпамiнаецца ў судовых актах Вялiкага княства Лiтоўскага ў 1576 годзе. Прыгажосць i адметнасць гэтай мясцiны вабiла ў свой час вядомага этнографа i фалькларыста Адама Чарноцкага. Адам Мiцкевiч узгадвае Варончу i ваяводу Несялоўскага, былога ўладальнiка мясцiны, у паэме «Пан Тадэвуш». Дарэчы, тут жылi бацькi вялiкага, неаднойчы апетага кахання Мiцкевiча — Марыi Верашчакi. На мясцовых могiлках яны i пахаваны. Амаль што побач з бацькамi Марыi ляжаць родныя Яна Чачота. А самога знакамiтага паэта хрысцiлi ў тутэйшым касцёле Святой Ганны — выдатным помнiку ХVIII стагоддзя, якiм ганарыцца Варонча.

Пра гэты куточак пiсаў у «Зямлi пад белымi крыламi» Уладзiмiр Караткевiч, называючы яго вечным музеем.

Гэтыя цiкавыя звесткi пра родны край па кропельцы збiраюцца ў музеi «Наша памяць», што створаны ў Варанчанскай сярэдняй школе выкладчыкам гiсторыi Змiцерам Алексяевiчам пры падтрымцы дырэктара школы Таiсы Грыбок.

Варонча — цэнтр сельскага Савета. Старшыня яго Сяргей Баранаў з цiкавасцю i ахвотай распавядзе пра час мiнулы i сённяшнi, пра людзей, iх праблемы i клопаты.

Зараз Варанчанскi сельсавет ахоплiвае 13 вёсак з насельнiцтвам, якое складае менш за тысячу чалавек. Асаблiвасць мясцiн у тым, што тут захавалася, акрамя вёсак вялiкiх i малых, нямала хутароў. На жаль, гэты прыгожы i адметны куточак спасцiгае лёс многiх беларускiх вёсачак. Яны старэюць. З 840 жыхароў працаздольных 364. А зусiм адзiнокiх пенсiянераў 204. Догляд гэтых немаладых, часам нямоглых людзей, як расказвае Сяргей Платонавiч, — адна з асноўных праблем старшынi сельскага Савета. Каб пажылыя людзi не адчувалi сябе адзiнокiмi i бездапаможнымi, iм аказваецца пасiльная дапамога за сiмвалiчную плату ў пасадцы i зборы ўраджаю, нарыхтоўцы дроў, сена. Штогод пенсiянерам выдзяляецца па 100 кiлаграмаў збожжавых па кошту нiжэй закупачнага.

Насельнiцтва таксама iмкнецца аддзячыць мясцовыя ўлады. У мiнулым годзе з прысядзiбных гаспадарак дзяржавай закуплена 208 тон малака. Кожны гаспадар па магчымасцi iмкнецца добраўпарадкаваць сваю сядзiбу, вулiцу. Сельскi Савет жа трымае ў полi зроку пытаннi парадку на зямлi.

Высекчы залiшняе кустоўе, пашырыць праезды, абкасiць, расчысцiць мясцовыя азёры, закiнутыя дамы, — вось кола вясковых клопатаў. З высоказатратных праблем пры дапамозе мясцовых уладаў удалося летась вырашыць дарожную. Цяпер з Варончы ў Мiнакi i Раманы ехаць адно задавальненне, хоць бокам кацiся — жартуюць вяскоўцы.

Штогод пад эгiдай сельскага Савета праводзiцца конкурс па добраўпарадкаванню населеных пунктаў. Вяскоўцы, а асаблiва старасты заўсёды з энтузiязмам рыхтуюцца да гэтых конкурсаў-аглядаў. Яны ператвараюцца ў сапраўдныя святы. Вясковыя старасты — асноўная падтрымка i дапамога старшынi сельскага Савета, лiчыць Сяргей Баранаў. I асноўная крынiца iнфармацыi мясцовага жыцця.

— Без iх мне цяжка было б даведацца, што робiцца ў аддаленых вёсачках i хутарках, — гаворыць старшыня Савета. — Напрыклад, тэлефануе мне днямi стараста вёскi Равiны Соф’я Захарчук. Просiць дапамагчы ўладкаваць на зiму хворую 74-гадовую адзiнокую бабульку на сацыяльны ложак. Канешне ж, дапаможам!

Мае «правыя рукi», — усмiхаецца Сяргей Платонавiч, — гэта Ганна Васiльеўна Сiнкевiч, — стараста вёсак Раманы i Мiнакi, Марыя Мiхайлаўна Барысевiч — стараста ў вёсках Белыя Лугi, Саленiкi, Цiневiчы, Антон Адамавiч Шыкальскi, Мiхаiл Мiхайлавiч Пасюкевiч, Марыя Казiмiраўна Маладзецкая.