Барс кiруе на памежжа — «Перакрыць» наркотыкi...

Источник материала:

Хто каго?

Што было, было. У адным гарадскiм двары двартэр’еры сабралiся — худыя, бяздомныя, бедныя. Бачаць — з пад’езда коллi выводзяць. Цi не на выставу? Бо ўжо ж бела-рыжую, чысцюткую, гладкую, грудзi ўсе у медалях...

— Прыгажуня, канешне, — цяжанька ўздыхнуўшы, прызналi дварнякi. — Але ж дурнiца дурнiцай.

I гэта — проста не маглi не заўважыць нашы чытачы. У вогуле. I ў прыватнасцi — мiнчане Астроўскiя:

На сабак сягодня мода,

Апранаюць iх, стрыгуць, —

Гэта «выхадцы з народа»

Так свой iмiдж падаюць.

Што цiкава — не замежныя «выхадцы»:

З лепшым сябрам у абдымку

Наша баба тут на здымку,

Беларуска... Мусiць, з «новых»?

Бо ў сабакi — усе абновы, —

прыкмячае гэта сп. Гарбачоў з в. Сiнягорская Сенненскага раёна. Тое ж, прыкладна, i сп. Чыгрынава з Вiлейшчыны:

Во як мы разбагацелi —

Сучкi ўжо пайшлi ў мадэлi.

А прычоскi, а ўборы...

Хоць сабе здзяры ў каторай.

Але ж не спяшайцеся «здзiраць», а тым больш зайздросцiць (як самiм гэтым «мадэлям», так i iх гаспадыням). Сп. Гаўрыш з в. Навасёлкi Пастаўскага раёна лiчыць, што ўсё гэта — не ад добрага жыцця, як кажуць:

Ёсць свой доктар, куцюр’е,

Фiтнэс, аэробiка,

А для шчасця — не стае

Ў доме... Хоць бы Бобiка.

«Прачытаў я гэтыя радкi жонцы, — ужо прозаю дадае Валерый Мiкалаевiч, — i нарваўся на сур’ёзную крытыку. Прызнала яна, што зараз стаўку на звычайнага дварняка ўжо нiхто не робiць. Iншыя мэты:

Так гатовы й год стаяць,

Каб... хоць як захамутаць

Таго чалавека,

Што прыводзiць пагуляць

Ратвейлера Джэка»

Дзе ратвейлер, там, трэба разумець, i Ракфелер? Дзе багацце, там... Як мяркуе сп. Гудачкова з Жыткавiчаў, шчасця можа i не быць, бо:

Хоць пастрыглi, надушылi,

Майку модную пашылi.

Але ўсё ж зняволена,

Бедная жывёлiна.

...Што ж, жыццё — не чарадзей —

Шмат такога i ў людзей.

Яны i насамрэч — таксама выбiраюць... Сп. Дубовiк з в. Арэшкавiчы Бярэзiнскага раёна нават ведае, што часцей:

Ну, нашто тая свабода?

На яе цяпер не мода.

Лепш — (з бяздомных валацуг)

«Педзiгры»... I хай ланцуг.

Але ж пры гэтым далёка не ўсе кiруюцца, так бы мовiць, страўнiкам ды цвярозым разлiкам — маюць месца пачуццi. Ды такiя...

Пiшу словы... I прызнацца,

Аж дрыжыць мая рука:

Мне б, хаця мiнут на 20,

Ды на месца шчанюка, —

прызнаецца сп. Федарака са Скiдаля.

Што ж, месца i насамрэч, камфортнае — утульнае, цёплае, мяккае. А сабачка (вы заўважылi?) морду верне. Чаму?

Як сабакi, так i людзi

(Ну, мужчыны — смаркачы):

Iм пакажа баба грудзi,

Дык наровяць уцячы.

Што казаць? Здараецца... Але ж, па меркаванню Алены Пажога з в. Абруб Глыбоцкага раёна, гэта не пра нашых мужчын. I не пра нашага сабаку. Наш, са здымка —

Верны сябар пад рукою

Бабе сэрца супакоiў:

Ад самоты беражэ

I кiшэню сцеражэ.

Гэта — трэба. Гэта, можна сказаць, нават святое. Па сённяшнiм часе. Як i не менш адказнае:

Сцюжа, шэрань, ветрык свежы...

Iм не да экзотыкi:

Барс кiруе на памежжа

«Перакрыць» наркотыкi, —

мяркуе пра «салодкую парачку» сп. Гарбачоў. А калi «перакрые» цi пойдзе на заслужаны адпачынак, можна новы занятак знайсцi. I таксама патрэбны:

Была служба ў Тумана —

Палавiў ён наркаманаў...

А цяпер цiкуе тут,

Хто ды з кiм пайшоў у блуд.

Гэта (згадзiцеся са сп. Чыгрынавай) часам таксама трэба. А вось чаго вельмi добра было б пазбегнуць (прычым кожнай сямейцы), дык гэта скандалаў i ўзаемных абраз:

Як сабака брэша жонка:

«Кабялiна... Яшчэ й той!..»

Ну, хiба даб’ешся толку

У сямейцы вось такой?

З таго ж канверта i сумнае цi то пытанне-меркаванне, цi то папярэджанне:

Дэмаграфiчных выбухаў

не будзе:

Сабак жа болей любяць людзi?

А наогул...

Глядзiць брат меншы, разважае,

Што людства, мусiць, з глузду едзе:

Сабакам грыўкi пастрыгае

I тое п’е, што ў рот не лезе...

Зрэшты, гэта ўжо (з падачы гамяльчанiна Мiкалая Старых) зусiм iншая тэма. У завяршэнне зададзенай пагодзiмся: у тым, што браты нашы меншыя зараз у пашане, дрэннага нiчога няма... Помнiлi б людзi i пра блiзнiх сваiх.

Засталося апошняе — назваць прозвiшчы тых, хто склаў найлепшыя радкi пра мужыкоў, што ляжалi пад машынай (помнiце здымак?). Паводле меркавання вялiкага чытацкага журы, гэта сп. Дубовiк з Бярэзiншчыны, сп. Дзмiтрава з Гомеля, сп. Ульянава з Нясвiжа i сп. Вiнаградаў з Бабруйска. Яго чатырохрадкоўе

«Як машына стане колам: нi ўперад, нi назад — вы не поўзайце наўкола, а каленам ёй... пад зад!» набрала столькi ачкоў, што маленькаму рэдакцыйнаму журы нiчога не заставалася, як пагадзiцца i чарговы прыз у выглядзе бясплатнай падпiскi на дарагую сэрцум газету «Звязда» накiраваць у Бабруйск.

Валянцiна ДОЎНАР.