Ляўкоўскiя сустрэчы

Источник материала:

Здымак з канверта

Тэлефаную ў Оршу. Аляксандра Iванаўна Дзедзiнец яшчэ раз просiць прабачэння за кепскi почырк... Гутарылi мы даволi доўга. Аляксандра Iванаўна — чытачка «Звязды» з амаль паўвекавым стажам, дый сама друкавалася на старонках газеты. «Пiсала ўспамiны пра Кандрата Крапiву, калiсьцi сустракалася з iм...».

— А з якога вы года? — удакладняю.

— З 1914-га... На выдатна закончыла Мiнскi медыцынскi iнстытут — яшчэ да вайны, у 1937 годзе.

У Аляксандры Iванаўны дзве дачкi, старэйшая таксама ўрач. Малодшая закончыла iнстытут замежных моў, выкладае ў медвучылiшчы. Тры ўнукi, чатыры праўнукi...

— ...А почырк такi кепскi — бо вельмi пагоршыўся зрок. Газеты чытаю з лупаю...

Але гэта не перашкаджае Аляксандры Дзедзiнец кiраваць народным клубам ветэранаў вайны i працы «Яшчэ не вечар», якi нядаўна адзначыў 10-годдзе. Каля ста ўдзельнiкаў!.. «26 мая паедзем у Вiцебск на конкурс, вельмi хвалюемся», — прызнаецца Аляксандра Iванаўна.

Шчыра жадаем поспехаў!

Нiзка кланяемся за вернасць «Звяздзе», за прыгожае жыццё, за душэўную маладосць!

Думаю, усе з цiкавасцю прачытаюць гэты допiс.

Таццяна ПАДАЛЯК.

«Нас з цёткай Уладзяй зазняў мясцовы фотааматар...»

Мiнула больш як паўстагоддзя, але i зараз помняцца Ляўкоўскiя сустрэчы. Мне пашанцавала: нейкi фотааматар зазняў мяне побач з цёткай Уладзяй.

А было так. Iшоў 1947 год. Уладзiслава Францаўна з групай паэтаў завiтала ў Ляўкi. У той час музея Янкi Купалы ў Ляўках не было. Спынiлiся ў Копыскiм ляснiцтве. Галоўным ляснiчым быў шаноўны лесавод Яфiм Смажэўскi, з якiм яшчэ да вайны сябравалi Янка Купала i яго Уладка. На сустрэчу са слыннымi гасцямi завiталi вучнi суседнiх школ, настаўнiкi i калгаснiкi з калгаса iмя Янкi Купалы.

Сустрэча была шматлюднай, на свежым паветры пад развесiстымi зялёнымi дрэвамi. Лiлiся вершы Я. Купалы з вуснаў вучняў, паэтаў, успамiны пра песняра, якога ў той час добра памяталi: яго любiлi i паважалi ўсе, каму пашанцавала з iм сустракацца.

Потым у кватэры ляснiчага было невялiкае застолле. Крыху выпiлi. Памянулi славутага песняра. Прыпамiнаю — Уладзiслава Францаўна прасiла паэтаў: «Хлопцы, чытайце вершы Янкi, я ж вас для гэтага i везла ў Ляўкi».

Мне пашанцавала сядзець побач з шаноўнай госцяй. Пазнаёмiлiся блiжэй, раптам яна кажа: «Давайце сходзiм к Дняпру». Я зразумела, што яна хоча пахадзiць па тых мясцiнах, дзе хадзiла разам са сваiм Янкам. Так i было. Расказвала: вось тут ён чытаў вершы, як цяпер называюць, з «Ляўкоўскага цыкла»... I працягвала: «Любiў мой Янка гэтыя мясцiны, любiў глядзець на дняпроўскiя хвалi, якiя злучаюць Расiю, Беларусь i Украiну. Любiў ранкам слухаць птушыны шчэбет...».

Раптам сцiхла. Задумалася i нiбы сама сабе кажа: «Не тыя берагi, не той Дняпёр».

I зноў змоўкла... Мы сядзелi на нейкiм карчы на беразе Дняпра. Сядзелi i маўчалi: кожная з нас са сваiмi думкамi. Тады яшчэ вельмi балюча было ад страты сваiх дарагiх i любiмых. Уладзя страцiла Янку, а я — Аляксандра, бацьку маёй дачушкi Ларысы, якога яна ведае толькi па фотаздымках.

Уладзiслава Францаўна ўмела не толькi добра расказваць, але i добра, уважлiва слухаць. Яна папрасiла: «Алеся, раскажы крыху пра сябе». А мне было што расказаць. Мая суразмоўца вельмi расчулiлася i была да мяне яшчэ больш спагадлiвай...

Аляксандра ДЗЕДЗIНЕЦ.

г. Орша.