"Самы прыгожы твар свету" належыць майстру "Белшыны"

Источник материала:

Аднак мяняць прафесію i прапiску бабруйчанiн Андрэй Аджба не збiраецца

— Усё нармальна <І>(усмiхаецца). Усе рады за мяне. Ва ўсякiм разе, мне ў вочы нiхто на гэту тэму нiчога дрэннага не казаў. А вось знаёмыя дзiвяцца: "Ты працуеш на "Белшыне"? Ты ж мадэльным бiзнэсам быццам займаешся". Я тлумачу, што мадэль — гэта хобi, а асноўная мая прафесiя — майстар на "Белшыне".

— Працы хапае! Цяжка маральна, бо я ж кiрую персаналам маёй змены (гэта прыкладна 40 чалавек) i вырашаю арганiзацыйныя пытаннi. У нас жа адзiны ў Беларусi шынны камбiнат, — з гонарам кажа Андрэй. — I мы не стаiм на месцы. Нашы колы карыстаюцца попытам i за мяжой.

— Сапраўды (усмiхаецца). Мадэльны бiзнэс для мяне — гэта толькi захапленне. Аднойчы я сур’ёзна задумаўся аб сваёй будучынi i выбраў стабiльнасць — працу на "Белшыне". Я таксама паступiў у Сучасную гуманiтарную акадэмiю ў Маскве (яе фiлiял знаходзiцца ў Бабруйску).

— Магчыма, сярод ста чалавек ёсць адзiн прадстаўнiк нетрадыцыйнай арыентацыi. Астатняя ж частка — нармальныя мужчыны. Цiкава, што калi я пазнаёмiўся ў клубе, дзе калiсьцi працаваў барменам, са сваёй будучай жонкай, то яна чамусьцi падумала, што я нетрадыцыйнай арыентацыi, бо занадта прыгожы. Пэўна, хтосьцi такiя чуткi распусцiў. З Надзяй мы сустракалi тры гады i нарэшце ажанiлiся (жонка Андрэя цяпер працуе ў ваенкамаце, а вучыцца на эканамiста-маркетолага. — Аўт.). Мадэллю я стаў, бо заўжды цiкавiўся модай. Аднойчы вырашыў зайсцi ў Бабруйскае мадэльнае агенцтва (цяпер яно ўжо не iснуе). Там мяне i навучылi майстэрству дэфiле. Потым я ўзяў удзел у праекце "Млын моды" Сашы Варламава.

— Навучыцца хадзiць па подыуме мне было не так цяжка. Для мужчыны галоўнае — прайсцiся роўна з годна ўзнятай галавой. Праўда, выхады бываюць розныя. Здараецца, сам дызайнер просiць усмiхацца цi падмiргваць гледачам, "прыкалвацца" на подыуме.

— Мужчынам лягчэй быць мадэлямi, чым дзяўчатам цi таксама даводзiцца сядзець на дыетах?

— Мяне заўжды вельмi засмучала, што ў свеце конкурсаў для дзяўчат заўжды болей. Калi ж дзесьцi i праводзяцца конкурсы для нас, то яны не настолькi яскрава асвятляюцца, як жаночыя. Што казаць! На паказе калекцыi нейкага дызайнера 80 працэнтаў жаночага адзення i толькi 20 працэнтаў мужчынскага, прычым па тэлевiзары звычайна паказваюць 99 працэнтаў жаночага дэфiле, а мужчынскага толькi 1. Мне здаецца, што патрэбна арганiзоўваць болей конкурсаў для мужчын. Пры гэтым варта ацэньваць каштоўнасць удзельнiка як асобы для нашага грамадства, наколькi сур’ёзныя ў яго мэты i дасягненнi ў жыццi. Патрэбна ўлiчваць i знешнасць, i iнтэлект. Аднак у любым выпадку мужчына заўжды павiнен заставацца мужчынам.

— Аб правядзеннi гэтага конкурсу я даведаўся дзякуючы майму сябру-праграмiсту. У Iнтэрнэце ён выпадкова сутыкнуўся з iспанскiм сайтам, дзе была рэклама конкурсу. Мы вырашылi падаць заяўку. Арганiзатары выбралi мяне. На конкурсе патрэбна было выйсцi на подыум у нацыянальным, спартыўным, дзелавым, пляжным касцюмах. Больш за ўсё мне запомнiлася дэманстрацыя майго нацыянальнага адзення. Хтосьцi з кап’ём выходзiў, а я ў саламяным капелюшы, кашулi з поясам i арнаментам i... у пакарочаных белых штанах. Касцюм мне прадаставiла бабруйская студыя "Шына-най". Дарэчы, у ёй танцуе мая жонка Надзея. Шчыра кажучы, на беларуса я знешне не вельмi падобны, у мяне ж абхазскiя каранi, але ж iспанцы не ведалi, як выглядаюць сапраўдныя беларусы.

— Нiхто не чакаў, што просты беларускi хлопец вызначыцца хоць у адной намiнацыi, бо многiя замежныя ўдзельнiкi лiчылi сябе самымi-самымi i вельмi даглядалi сваю знешнасць, вусны фарбавалi. Я, зразумела, таксама марыў перамагчы, i калi стаў вiцэ-мадэллю свету, то адчуў гонар за сябе i сваю краiну. Гэта было вельмi прыемна.

— Удзел у конкурсе быў бясплатным, таму матэрыяльны прыз арганiзатары ўручылi толькi пераможцы: юнак з Косава атрымаў пяць тысяч еўра. Мне ж падарылi медаль за "Лепшы нацыянальны касцюм", статуэтку за "Самы прыгожы твар у свеце" з залатой таблiчкай i стужку.

— Спачатку былi прапановы працаўладкавацца ў Iспанii, але потым я так зразумеў, што iспанцам было зручней узяць сваiх, тых, хто блiжэй да iх. Я браў удзел у Тыднi высокай моды ў Маскве, фотасесiях "Студыi моды" Сяргея Нагорнага.

— Не. Шчыра кажучы, я сам сябе нiколi занадта высока не ацэньваю, а тым больш не лiчу сябе самым прыгожым у свеце.

— Наўрад цi там патрэбны твар (усмiхаецца). Толькi, калi ўзяць белшынаўскае кола i пайсцi на рэчку, а там зрабiць фатаграфiю, як я плаваю на коле (усмiхаецца). Калi ж сур’ёзна, то я з ахвотай згадзiўся б стаць тварам беларускай кампанii, якая б рабiла годную сучасную маладзёжную вопратку, у прыватнасцi, джынсы.

— Да беларускiх дзелавых касцюмаў у мяне пытанняў няма. Я нават ажанiўся ў касцюме беларускай вытворчасцi. Аднак сучаснай маладзёжнай вопраткi ў нас не хапае. Я неяк браў удзел у фотасесii для беларускай швейнай фабрыкi, якая заключыла кантракт з П’ерам Кардэнам. Чамусьцi гэтага адзення ў продажы я не бачыў. Пэўна, усё добрае iдзе на экспарт.

— Мне зручна i ўтульна тут. Патрэбна, безумоўна, неяк выбрацца ў сталiцу: Нацыянальную бiблiятэку паглядзець, ды i сябры даўно клiчуць у госцi. Аднак я ж цяпер сямейны чалавек, гуляць мне няма калi. Мы з жонкай можам разам на дачу паехаць, дзе ў нас ёсць лазня. А наконт пераезду... У Мiнску цяжка знайсцi нармальную працу. Неяк я спрабаваў стаць тэлевядучым, але я не спадабаўся сабе ў кадры, ды i ў мяне не настолькi добрая дыкцыя, каб весцi навiны. Толькi, мабыць, калi працаваць на перадачы "Надзвычайныя здарэннi". Спрабаваў зачапiцца i ў Маскве, але я стамляюся ад мегаполiсу, пастаяннага руху, там усе кудысьцi спяшаюцца. У Беларусi ўсё ж прыемней i зручней. У нас i больш чыста, i людзi ветлiвыя.

— Першыя паўгода я без кепкi не мог на вулiцу выйсцi, бо мяне паўсюль пазнавалi. Цяпер, вядома ж, такога ўжо няма. Адзiнае, аб чым я шкадую, што мяне тады не адзначылi ў нашай краiне. Усё ж я прыгожа прадставiў Беларусь на подыуме...