Рэпарцёр атрымаў заданне... схадзіць у раённы кiнатэатр

Источник материала:

Не пайсцi было проста немагчыма: з неба зацерушыў дождж, сеанс пачынаўся праз чатыры хвiлiны ды i кошт квiтка выклiкаў усмешку. У мiнскiм кiнатэатры ён быў у чатыры разы вышэйшы за мясцовы, аднак на даўжыню чаргi сталiчных кiнаманаў гэта нiяк не ўплывала.

Не пайсцi было проста немагчыма: з неба зацерушыў дождж, сеанс пачынаўся праз чатыры хвiлiны ды i кошт квiтка выклiкаў усмешку. У мiнскiм кiнатэатры ён быў у чатыры разы вышэйшы за мясцовы, аднак на даўжыню чаргi сталiчных кiнаманаў гэта нiяк не ўплывала.

Тут жа ля касы мы з сябрам былi адзiнымi пакупнiкамi.

— Ёсць гледачы, няшмат, але ёсць! — адказалi на наша пытанне з-за акенца касы. — Фiльм пачаўся, таму ў фае нiкога i няма.

У прыцемку глядацкай залы мы цiхенька прайшлi на тыя месцы, якiя нам спадабалiся. На нумар месца ў квiтку можна было не глядзець — у зале амаль усе сядзеннi былi незанятыя. На першым радзе размясцiлася невялiкая кампанiя, недалёка ад iх — сям’я з двума дзецьмi, а справа ад нас — бацькi з маленькай дачушкай, якую, па ўсiм вiдаць, ну зусiм не цiкавiў жанр фэнтазi. Амаль увесь сеанс дзяўчо бегала то ў фае, то ў шапiк па чыпсы.

Пасля прагляду двухгадзiннага фiльма крыху ламала ў целе ад нязручных драўляных сядзенняў, у вушах стаяў гук шалясцення абгортак, аднак уражвала зусiм не гэтае. Дзiва: у тым жа Мiнску схадзiць у кiно на добры фiльм часам бывае праблематычна — яшчэ цi возьмеш квiткi, а ў невялiкiм раённым цэнтры ў адзiны кiнатэатр ходзяць лiчаныя людзi!

— Учора на два вячэрнiя сеансы ў агульнай колькасцi прыйшло шаснаццаць чалавек, — расказвае Сяргей Яцкевiч, дырэктар камерцыйнага камунальнага ўнiтарнага прадпрыемства "Бярэзiнская раённая кiнавiдэасетка". — У чым прычына? Іх шмат, на мой погляд. На жаль, проста на "выдатна" працуюць "кiнапiраты" — рынак тэлевiзiйнай прадукцыi насычаны як нiколi. Не паспее фiльм выйсцi ў пракат, а падпольны прадукт ужо гатовы. Вось i атрымлiваецца, што пакуль фiльм дойдзе да нашага раёна, жыхары яго паглядзелi ўжо, сёння ж iснуе вялiкi выбар тэхнiкi для вiдэапаказу.

— Ёсць пэўная сiстэма пракату, — тлумачыць Святлана Вайнiловiч, намеснiк дырэктара ККУП "Бярэзiнская райкiнавi- дэасетка". — Дзяржава закупляе копiю пэўнага фiльма, прычым за немалыя грошы. У КУП "Мiнаблвiдэапракат" складаецца графiк пракату. У Мiнскай вобласцi, напрыклад, пракат пачынаецца з буйных раённых цэнтраў i iдзе па выходнай. З 22 раёнаў вобласцi мы атрымлiваем копiю амаль апошнiмi. Вось тут нас "пiраты" i абганяюць. Ёсць яшчэ адзiн нюанс. Расiйская прадукцыя адразу iдзе на тэлеэкран, яшчэ не пабываўшы на кiнаэкранах. Iншая справа з беларускiмi фiльмамi — амаль усе яны спачатку трапляюць у пракат, а ўжо потым — на тэлеэкраны. Калi фiльм камерцыйны, закупляецца дзве копii, а гэта, зразумела, i хутчэй, i эканамiчна эфектыўней. Мы прапаноўвалi даваць фiльмы кiнатэатрам на дысках, — якасць ад гэтага не пацерпiць — аднак гэта лiчыцца парушэннем распрацаванай сiстэмы.

— Так дзяржава губляе шмат грошай, — лiчыць Сяргей Паўлавiч. — Неабходна дапрацаваць iснуючую сiстэму, каб быў нармальны эканамiчны эфект. Напрыклад, наша прадпрыемства сёння, на жаль, жыве на дзяржаўныя датацыi, выдаткi ў два разы большыя за прыбытак.

Яшчэ адна прычына абыякавасцi моладзi да кiнатэатра, як лiчыць Сяргей Яцкевiч, гэта змена яе iнтарэсаў.

— Моладзь iмкнецца ў вялiкiя гарады, — гаворыць ён. — Таму яе колькасць у маленькiх змяншаецца, няма каму iсцi ў кiно. А некаторых прадстаўнiкоў маладога пакалення з тых, хто застаўся, я сам часта бачу на стадыёне ды ў парку, прычым зусiм не на турнiках i не з футбольнымi мячамi...

Як кажуць, выратаванне тапельцаў — справа рук самiх тапельцаў... Звычайна супрацоўнiкi Кiнавiдэапрадпрыемства запыту не чакаюць. Самi ездзяць на вiдэаперасоўках па раёне, наведваюць вёскi, дзе ёсць Дамы культуры цi школы. Менавiта з iмi супрацоўнiчае з верасня па май прадпрыемства, паказваючы дакументальныя, мастацкiя фiльмы, фiльмы на вучэбную тэматыку i кiнахронiкi. Для вясковых жыхароў кожны такi "прыезд кiно" — свята. У Капланцах, Мiхалёве, Высокай Гары, дзе засталiся стацыянарныя кiнаўстаноўкi, вяскоўцы рэгулярна збiраюцца на сезонныя летнiя паказы. Цяпер такiя ўстаноўкi ўзнаўляюцца ў Любушанах, Лешнiцы, хутка пачнецца рамонт у Багушэвiчах, а значыць, што хутка ў гэтых вёсках жыць стане весялей.

Летам жа ў горадзе часта можна ўбачыць роўныя чародкi дзяцей на чале з выхавальнiкамі, якiя ўсе разам крочаць у адзiн бок — кiнатэатр карыстаецца папулярнасцю сярод аздараўленчых пляцовак. А ў лагеры "Папараць-кветка" i на базе адпачынку "Сонечная паляна" ўжо па шматгадовай традыцыi ладзяцца кiнавечары.

— Сёння ў нас ёсць два камплекты вiдэаперасовак, адна з якiх — запасная. Яе мы эксплуатуем толькi ў чэрвенi, калi актыўна працуюць дзiцячыя аздараўляльныя пляцоўкi. Вось тады попыт вельмi высокi! — гаворыць Сяргей Яцкевiч. — А калi ёсць попыт, мы працуем без адпачынку i выхадных. Цiкава, што нашы магiлёўскiя калегi пераймаюць у нас вопыт, бо ў iх сiтуацыя горшая — у Магiлёўскiм раёне кiнасетка была амаль пахаваная.

Рэклама — рухальнiк прагрэсу. Правiла, якое заўсёды спрацоўвае. I ў раённай кiнасферы гэта ведаюць. Чатыры шчыты-афiшы ў горадзе, аб’явы на дыскатэках з паказам эпiзодаў з фiльмаў, рэкламныя ролiкi прэм’ер перад кожным сеансам... Дарэчы, калi раней прэм’ера ў кiнатэатры адбывалася раз на месяц, то цяпер новы аўторак — новы фiльм. А хутка на сайце горада з’явiцца Iнтэрнэт-афiша з раскладам усiх сеансаў.

— Ёсць яшчэ добрыя навiны, — дзелiцца Святлана Вайнiловiч. — На наступны год запланаваны рамонт даху будынка, а праз год, у 2010-м, мы плануем капiтальны рамонт з заменай усяго тэхнiчнага абсталявання. Паставiм, нарэшце, сiстэму Dоlbу. Купiм прыстойныя сядзеннi. Будзе наш кiнатэатр лепшы за любы сталiчны!

Што ж, перспектывы добрыя. Галоўнае, каб мяккiя сядзеннi кiнатэатра хоць бы час ад часу замянялi моладзi лавачкi ў парку, а людзям дарослым — звыклыя канапы.

Каб кiно ў маленькiм горадзе не пераставала iснаваць.