Лазня

Источник материала:

З даўніх часоў славяне будавалi невялiкiя драўляныя пабудовы для мыцця — лазнi. У народных павер’ях лазня — неабходнае ў сялянскiм побыце ачышчальнае i аздараўленчае месца адначасова — стала прытулкам дэманiчных iстот. У лазнi не толькi мылiся, але i выконвалi сямейныя абрады, варажылi, нараджалi дзяцей.

У адносiнах да лазнi ў культуры славянскага народа было выпрацавана шмат правiлаў, парушаць якiя катэгарычна забаранялася.

* Лiчылася, што непаважлiвыя адносiны да самой лазнi i да яго духа — лазнiка, адмоўна адаб’юцца на здароўi ўсiх членаў сям’i.

* Перад уваходам у лазню абавязкова хрысцiлiся.

* Пры ўваходзе ў лазню прасiлi ў гаспадара-лазнiка дазволу папарыцца — палепшыць здароўе, выходзiлi — дзякавалi яму.

* У лазнi забаранялася гучна размаўляць, спяваць, сварыцца.

* У лазню не ўносiлi крыжы i iконы.

* Не хадзiлi ў лазню ў святочныя ("святыя") днi.

* На месцы былой (зруйнаванай, разбуранай) лазнi нiколi не будавалi хату.

* Вада ў лазнi, няхай сабе нават самая чыстая, лiчылася непрыдатнай для пiтва.

* Забаранялася ўваходзiць у лазню з "трэцiм" парам: нашы продкi былi ўпэўненыя, што ў гэты час парыўся сам лазнiк.

* Усе прыставаннi для мыцця, якiя знаходзiлiся ў лазнi, лiчылiся небяспечнымi для людзей, таму iх нiколi не выносiлi з лазнi i тым больш не неслi ў хату.

Аксана КАТОВІЧ, Янка КРУК.