"Аварыйка" для імпартнага халадзільніка знаходзіцца ў прыватных руках?

Источник материала:

Выпрабавана на сабе

Напэўна, кожны з нас ведае, што, напрыклад, трэба рабiць, калi апынуўся ў "палоне" ў лiфта: паведамiць дыспетчару пра здарэнне i чакаць, калi з’явяцца майстры-выратавальнiкi. Як паведамiлi ў адной са сталiчных лiфтавых "аварыек", якая абслугоўвае тры раёны горада (8 тысяч лiфтоў), у сярэднiм дапамога падаспее праз 30—40 хвiлiн. Хоць можа i праз 5, а можа i праз гадзiну — усё залежыць ад канкрэтнай сiтуацыi: колькасцi выклiкаў, працягласцi маршруту да пэўнага дома i г.д. У прынцыпе, для любога здаровага дарослага чалавека гэта вымушанае баўленне часу ў замкнёнай прасторы калi i не будзе надта прыемным, але вытрымаць яго можна.

Колькi гадоў таму мы збiралiся ў водпуск за мяжу на два тыднi. Зборы напярэдаднi ад’езду зацягнулiся да ночы. І тут прапала электрычнасць. Цi канкрэтна ў нашай кватэры, цi ва ўсiм доме — высвятляць не было нi часу, нi магчымасцi. Давялося тэрмiнова шукаць нумар кругласутачнай аварыйнай дапамогi, тлумачыць усю складанасць сiтуацыi. Балазе, рамонтнiкi хвiлiн праз 40 далi святло, i ранiцай мы з’ехалi ў адпачынак са спакойнай душой.

...У нядзелю раптоўна высветлiўся непрыемны факт (калi што адбылося канкрэтна — невядома): "загадаў доўга жыць" халадзiльнiк. Добра, жонка была дома, дык частка сапсаваных прадуктаў пайшла адразу ў вядро для смецця, астатняе было эвакуявана на балкон. Тут, дарэчы, мы шчыра парадавалiся, што на вулiцы пахаладала. За клопатамi i трывогамi неяк дачакалiся ранiцы панядзелка. Дарэчы, з кiм я потым нi размаўляў, нiхто не смяяўся, усе толькi шчыра спачувалi — зразумела, што значыць застацца без халадзiльнiка. Да таго ж у маразiлцы захоўваўся, можна сказаць, харчовы запас асобнай сям’i на зiму, у тым лiку i тое, што было вырашчана на агародзе.

Нас крыху выратавала, што агрэгат быў двухкамерным, меў два кампрэсары. Са строю выйшла толькi верхняя частка. Але ў чым канкрэтна была прычына i колькi мог працягнуць нiз — невядома.

З ранiцы я ў рэкордныя тэрмiны патэлефанаваў у паўтузiна сэрвiсных цэнтраў. I высветлiў цiкавую рэч. У большасцi выпадкаў майстар мог выехаць да нас (менавiта прыехаць, каб толькi высветлiць у чым справа, без гарантыi адначасова рамонту халадзiльнiка) толькi праз... два тыднi. Калi гаварыў, што ў агрэгата гарантыйны тэрмiн ужо даўно як скончыўся (халадзiльнiку амаль споўнiлася адзiнаццаць гадоў), гэта выклiкала нейкае ажыўленне (вядома ж, за рамонт мы б заплацiлi жывыя грошы) i тэрмiн выезду майстра складаў ужо 10 дзён. У адным выпадку просьбы ўвайсцi ў становiшча дазволiлi скарацiць яго да 5 сутак i... усё.

Ведаеце, я не асуджаю гэтых людзей. У рэшце рэшт, гэта мне патрэбна была iх дапамога. Але чаму ўвогуле склалася такая сiтуацыя ў буйным горадзе з рамонтам бытавой тэхнiкi? Калi ў якой пенсiянеркi пагасне "акенца ў свет" — экран тэлевiзара, яна, зразумела, жыць будзе, аднак душэўнага спакою ёй гэта не надасць...

Як патлумачылi нам ва ўпраўленнi бытавога абслугоўвання Мiнгарвыканкама i ва ўпраўленнi абароны правоў спажыўцоў i кантролю за рэкламай Мiнiстэрства гандлю, нiякiх нарматываў, стандартаў — праз колькi часу пасля звароту спажыўца павiнна выконвацца яго заяўка — не iснуе. Устаноўлены толькi тэрмiны самога рамонту: на радыё- i тэлеапаратуру — да 10 дзён, на бытавую складаную тэхнiку — да 7 дзён (тэрмiны распаўсюджваюцца ў тым лiку i на гарантыйную тэхнiку i апаратуру).

— У некаторых выпадках, калi няма ў наяўнасцi патрэбных запчастак i iх даводзiцца заказваць, напрыклад, праз Маскву цi з Украiны, вышэйназваныя тэрмiны пачынаюцца з моманту атрымання гэтых запчастак. Загадзя завозiць нешта вялiкiмi партыямi бывае немэтазгодным — яны могуць быць незапатрабаванымi, — паведамiлi ва ўпраўленнi бытавога абслугоўвання Мiнгарвыканкама. — Цяперашнюю сiтуацыю з выкананнем заказаў можна патлумачыць колькасцю заказаў, а бывае, што майстры могуць сядзець i без працы.

Да таго ж, як высветлiлася, мае значэнне краiна-вытворца. Для айчынных тавараў (узяць той жа "Атлант", "Вiцязь" i iнш.) вышэйназванай праблемы не iснуе (сапраўды, магу засведчыць — цешча звярталася наконт беларускага халадзiльнiка). Ды i з асобнымi вядомымi замежнымi брэндамi таксама быццам бы нiякiх складанасцяў не ўзнiкае. (Значыць, нашаму "Сцiнолу" не пашчасцiла, хоць, як я пазней даведаўся, самымi масавымi халадзiльнiкамi ў насельнiцтва з’яўляюцца "Атланты", а за iмi iдуць "Сцiнолы" i "Індэзiты", што ў двух апошнiх выпадках адно i тое ж: фактычна адна марка выпускаецца пад дзвюма рознымi назвамi.)

— Згодна з цяперашняй рэдакцыяй Закона "Аб абароне правоў спажыўца", сэрвiснае абслугоўванне павiнны весцi вытворцы або прадаўцы. Лепш за ўсё звяртацца ў аўтарызаваныя цэнтры, якiя ствараюцца па прамых дагаворах з прадаўцом. Абслугоўванне ў такiх месцах — пэўная гарантыя для спажыўца, — патлумачылi ва ўпраўленнi абароны спажыўцоў i кантролю за рэкламай Мiнiстэрства гандлю.

Зазначу, што давялося звяртацца i ў такiя сэрвiсныя цэнтры. Вынiк быў аналагiчным, як пры тэлефанаваннi ў iншыя месцы. Можа, самiх такiх цэнтраў для буйнога горада недастаткова? Трэба ствараць новыя?

Ва ўпраўленнi бытавога абслугоўвання Мiнгарвыканкама зазначылi, што сапраўды, такую задачу часам замест прадаўцоў i вытворцаў даводзiцца вырашаць адмiнiстрацыям раёнаў. Хоць не ўсё так проста i на сiтуацыю могуць уплываць i суб’ектыўныя фактары кшталту вялiкай колькасцi заявак ад насельнiцтва ў пэўны час, калi такiя цэнтры перагружаныя.

Як бы там нi было, але ўласная праблемы заставалася нявырашанай. Апошняя надзея ўскладалася на прыватнiкаў. Да будаўнiкоў, што працуюць у фiрмах, даводзiлася звяртацца шмат разоў, а вось што датычыцца рамонту бытавой тэхнiкi — гадоў каля дзесяцi не было такой патрэбы. Але неабходныя каардынаты iндывiдуальных прадпрымальнiкаў без цяжкасцяў адшукаў у свежай рэкламнай газеце, якую ў панядзелак дастаў з паштовай скрынкi.

Размова была кароткай. Выходзiла, што ў нас "паляцеў" або тэрмарэгулятар (80—90 тысяч рублёў) або кампрэсар (каля 280 тысяч). Лiчыце, на выездзе i дыягнаставаннi спецыялiста з сэрвiснага цэнтра я ўжо зэканомiў каля 25—26 тысяч рублёў (проста болей тэарэтычна зламацца нiчога не магло). Дамовiлiся на вечар — з 19 да 21 гадзiны. Недзе а палове 20-й гадзiны— званок ад майстра, маўляў, не магу прыехаць, не знайшоў запчастак.

Што рабiць, прадукты ж псуюцца, нервы таксама?!. Зноў шукаю аб’яву, тлумачу прыватнiку сiтуацыю. Добра, кажа, разбяромся. Недзе хвiлiн праз 15—20 сам тэлефануе, кажа, патэлефанаваў некалькiм сваiм работнiкам, але знайшоў патрэбнае, майстар ужо выехаў да нас.

Яшчэ каля гадзiны мы мылi наш адрамантаваны халадзiльнiк, пераносiлi з балкона прадукты. Спаць клалiся з заспакоенымi нервамi...

Напэўна, на падставе толькi аднаго прыкладу нельга пераходзiць ад прыватнага да агульнага, хоць, на мой погляд, пэўная тэндэнцыя — зноў жа на канкрэтным прыкладзе — прасочваецца. У любым выпадку на дапамогу прыйшоў менавiта прыватнiк, якi дастаткова позна ўвечары увайшоў у становiшча (яны працуюць i ў выхадныя), дазволiў мне зэканомiць i грошы (паслугi спецыялiстаў сэрвiснага цэнтра дакладна каштавалi б больш) i галоўнае, нервы (чакай апошнiх ад 5 да 14 дзён!). Менавiта iндывiдуальны прадпрымальнiк стаў для нас, напэўна, не столькi рамонтнай, колькi аварыйнай службай. З вопыту ведаю: тэлефоны такiх майстроў потым перадаюцца з рук у рукi — як гарантыя хуткiх i якасных паслуг. У процiвагу сэрвiсным цэнтрам.