Вуліца... каго?

Источник материала:

"Паважаныя пасажыры", "Асцярожна, дзверы зачыняюцца", — згаджуся са сваiмi ж калегамi, адно задавальненне, едучы ў сталiчным транспарце, чуць мiлагучную i, што важна, правiльную беларускую мову. І зусiм iншае (дакладней, нiякага) — раптоўна сутыкацца з грубымi памылкамi. Асаблiва няёмка, калi табе на iх указваюць замежнiкi.

— Як правiльна па-беларуску будзе "улица Лещинского"? — спыталася маскоўская сяброўка, з якой мы ехалi на "шопiнг-экскурсiю" па мiнскiх кiрмашах.

— Вулiца Ляшчынскага, — нiчога не падазраючы, адказала я.

— Вось i я так думала... А гэта на якой мове напiсана — на ўкраiнскай? — удакладнiла цiкаўная сяброўка, паказваючы на шыльду аўтобуснага прыпынку. Там белым па сiняму значылася: "вул. Лящинскага". Цi мог меркаваць польскi сацыял-дэмакрат, рэвалюцыянер Ляшчынскi, iмем якога i названая вулiца, якое бязмежжа фантазii праявiць хтосьцi з сучасных чыноўнiкаў, вынаходзячы для гэтай шыльды фактычна новую мову — не польскую, не беларускую, не ўкраiнскую i не рускую?

Жыхары навакольных шматпавярховак узгадваюць, што шыльда гэта вiсiць ужо больш як год. I хоць сёлета вясной на вулiцы прайшоў вялiкi рамонт i добраўпарадкаванне, у тым лiку прыпынкаў грамадскага транспарту. Памылку ў назве, вiдаць, нiхто не заўважыў.

Што адметна — на тым жа прыпынку цераз дарогу з назвай вулiцы ўсё ў парадку. Але затое ў шыльду закралася iншая памылка. I ёсць такое падазрэнне, што яе зноў нiхто не заўважыць i не выправiць. Пачынаем вучыць беларускую мову?