Слiвы не прапалi

Источник материала:

Колькi слiў сёлета ўрадзiла, я пiсаў, але нiхто не ведае (акрамя некалькiх чалавек), што з iмi рабiў. Пра кош слiў i размовы не было б, а калi тых кашоў трыццаць цi сорак (хто лiчыў), то гэта праблема сямейнага значэння.

Хоць я ўжо i не такi гаспадар, але выкiнуць тыя слiвы цi закапаць у зямлю не мог, а вырашыў з костачкавых зрабiць вiно. Пераспелыя слiвы загрузiў у пластмасавыя 40-лiтровыя бочкi i чакаў, пакуль яны дадуць сок. Праз нейкi тыдзень сок i "фуфло" падзялiлiся — апошняе ўсплывала. Тады сок разлiўся па бутлях, а далей вядомы працэс пры вырабе вiна — паветраны затвор — полiэтыленавы пакет на горла бутлi i чакай пакуль працэс браджэння закончыцца.

І ў вынiку гэтага працэсу, якi не закончыўся i сёння, у мяне ўся кухня застаўленая слiвавым вiном.

Падкрэслiваю — вiном, а не брагай.

Адступленне.

Вiно са слiў бывае выдатнае, асаблiва з жоўтых, але яно ўсё ж прайграе малiнаваму цi парэчкаваму, не кажучы пра вiнаграднае. Слiвавае вiно цяжкаватае i таму найлепш яго змешваць з iншым — купажыраваць. Гэта дае магчымасць пазбегнуць некаторых недахопаў слiвавага i надаць вiну новыя якасцi.

Сёлета вiнаград не выспеў i гронкi засталiся зiмаваць на кустах, таму давялося цiснуць сок з яблыкаў. А яблычнае вiно даволi добрае, асаблiва калi год-два выстаiцца.

Для сябе вiно вырабляць дазволена, але ж слiва найлепш падыходзiць для слiвовiцы цi слiвянкi — арыгiнальнай гарэлкi. Аднойчы мне давялося пакаштаваць слiвовiцы — прывезла жонка з былой Югаславii. З непрывычкi гарэлка паказалася дужа непрыемнай — смярдзела горш чым няўдалага выгану наша самагонка. Але ж слiвовiцу вырабляюць з брагi, а ў мяне вiно.

Каб выгнаць гарэлкi патрэбен апарат, якога няма, але на плiце стаiць скараварка — гэта не самагонны апарат i хуткаварку да справы не прышыеш. Праўда, на ёй i гарэлкi не нагонiш, хiба што каб пасмакаваць.

Адступленне.

Вядома, што вiно нiхто на гарэлку не пераганяе, бо няма выгады. Ад вiна галава i без перагону шумiць.

А з сухога вiнаграднага вiна можна вырабiць спiрт, якi ў дубовых бочках з часам ператвараецца ў каньяк. Працэс доўгi i дарагi. Але са слiвавага вiна каньяк не атрымаецца, а вось гарэлка выдатная. Балканская слiвовiца i блiзка не стаяла.

Вось i даводзiцца здзiўляцца, чаму на нашых вiна-гарэлачных заводах не выкарыстоўваюць слiвы?

Можна зразумець, што не хочацца мяняць тэхналагiчны працэс, нешта выдумляць, але калi сыравiна валяецца пад нагамi, то чаму б не выкарыстаць гэты момант?

Даводзiлася чуць ад некаторых кiраўнiкоў заводаў, як складана выпускаць тую гарэлку. Трэба пераганяць раз, другi i трэцi, каб атрымаць гарэлку высокай якасцi, але калi выпiць яе, то якасць некуды знiкае з першай чаркай.

А можа, трэба быць у пастаянным пошуку, бо канкурэнты з суседнiх краiн, здаецца, нас ужо даўно абышлi.

Хуткаварка — прыстасаванне даволi прымiтыўнае, але калi падысцi да справы з любоў’ю, выдае прадукцыю найвышэйшай якасцi. На жаль, мала.

Не ўсе слiвы ўдалося сабраць, а тыя, што засталiся на дрэвах, восенню пачалi падсыхаць. Чарнаслiў трымаецца моцна i доўга не ападае.

Зморшчаныя слiвы былi сабраныя i дасушаныя ў хатняй сушылцы — набралася торба сушанага чарнаслiву.

Раней спелыя слiвы таксама спрабавалi высушваць у хатнiх умовах, але яны трэскалiся, давалi сок... i толку з iх было мала.

Найлепш, калi слiвы падсохнуць на дрэве, а ў сонечны год з нарыхтоўкай чарнаслiву не будзе клопату.

Сёлета слiвы выручылi, бо вiнаград падвёў — не ўдалося нацiснуць вiна. Але ў прыродзе ўсё прадумана — слiвы замянiлi вiнаград i лiтраў сто слiвавага набярэцца. I хоць яно ўступае вiнаграднаму, але з гадамi настаiцца, набярэ... Хапiла б толькi цярпення чакаць.