Стапрацэнтны беларус

Источник материала:

Для маладога мастака i лiтаратара Андрэя Такiнданга беларуская мова — матчына ў лiтаральным сэнсе. Хлоцец нарадзiўся ў Беларусi, яго мацi беларуска i яна заўсёды размаўляе па-беларуску.

— У дзяцiнстве я жыў у вёсцы на Лепельшчыне, чуў вясковую мову, — кажа Андрэй Такiнданг. — Гэта была звычайная вёска, але ўся прырода, азёры спрыялi нейкай удумлiвасцi, радаснаму светаўспрыманню гэтых перажыванняў. Краявiды, натуральная атмасфера i фiзiчная праца прымушаюць чалавека быць трохi фiлосафам. Напэўна, з-за гэтага я стаў карцiны маляваць. У Мiнску я вучыўся ў каледжы мастацтваў, а мастацкi асяродак збольшага беларускамоўны.

— Час ад часу я пiшу вершы, аднойчы мяне запрасiў паўдзельнiчаць у паэтычнай сустрэчы знакамiты лiтаратар Андрэй Хадановiч. Я з самага пачатку стаў пiсаць па-беларуску, нават аб гэтым не задумваўся. Вершы — гэта не толькi сродак выяўлення навакольнага свету, але i адлюстраванне ўнутранага.

— Я стапрацэнтны беларус. Тое, што мой бацька з Афрыкi, праяўляецца больш у падсвядомасцi, чым у разумовым выяўленнi. Афраканскае iснуе ўжо на ўзроўнi мовы крывi: магчыма, тэмперамент, некаторыя рысы характару. Але я чалавек цэльны, няма афрыканскага Андрэя цi беларускага. Ува мне ўсё iмкнецца да спалучэння, у прынцыпе, як у кожнага чалавека, у якога мацi з аднаго рэгiёна, а бацька з другога — цi гэта Лепельшчына, цi Гродзеншчына, цi Магiлёўшчына, цi Чад. Я там бываў — зусiм iншы рытм жыцця i адносiны памiж людзьмi — там яны больш простыя i самi людзi больш падобныя да дзяцей. А тут рытм жыцця больш хуткi, вымагае нейкай засяроджанасцi чалавека на працы, на сваiх перажываннях. У нас чалавек больш закрыты, гэта агульнаеўрапейская рыса.

— Знаёмыя ведаюць мяне як чалавека, якi размаўляе па-беларуску. А ў новых знаёмых можа першыя 20 секундаў гэта выклiкае здзiўленне, а пасля чалавек альбо сам пераходзiць на беларускую мову, альбо перастае здзiўляцца. Гэта натуральна, таму што наша мова робiць тое, што i iншыя — дапамагае людзям разумець адзiн аднаго.