Бернд Штанге: У футболе заўсёды ёсць шанц. У нашым выпадку — шанц аўтсайдара

Источник материала:

На пытаннi нашых чытачоў, адказаў галоўны трэнер каманды Бернд Штанге

— Прыезд моцных зборных у Мiнск — не мая заслуга. Я толькi папрасiў федэрацыю футбола арганiзаваць гэтыя сустрэчы, нават усведамляючы пагрозу паражэнняў. Мы зноў працуем над тым, каб сустрэцца з моцным супернiкам. Але гэта вельмi, вельмi складана! Наш прынцып — сказаць пра гэта тады, калi ёсць афiцыйныя дамовы, каб не будзiць у балельшчыкаў дарэмныя спадзяваннi. Нэла дэ Марцiна ў адным з iнтэрв’ю ўжо сказаў, што мы можам згуляць з чэмпiёнамi свету. Гэта мара, але дамовы пакуль няма, i таму няма сэнсу пра гэта казаць.

— Хагуш быў найлепшым правым абаронцам у гэтым сезоне, ён лепшы, чым усе тыя, каго я запрашаў. Калi б у яго быў беларускi пашпарт, ён мог бы атрымаць шанц. Але найперш ён павiнен самастойна прыняць рашэнне.

— Дзмiтрый, ты маеш рацыю. Нашы балельшчыкi праявiлi сябе выдатна, i шкада, што не ўдалося атрымаць нiводнай перамогi. Але трэба быць справядлiвымi: не толькi балельшчыкi БАТЭ паводзiлi сябе адметна, балельшчыкi iншых клубаў таксама садзейнiчалi незабыўнай атмасферы на "Дынама". Дарэчы, хачу зазначыць, што я ўвесь год жыву ў Мiнску i бываю на ўсiх важных паядынках. I я заўсёды даступны для размовы.

— Нашы гульцы павiнны стаць больш прафесiйнымi i больш самастойна працаваць над сваiм развiццём. Чаму ў нас у Беларусi больш няма спецыялiстаў па штрафных — такiх як Дэль П’ера, Дыега, Жунiньё цi Зiдан? Для гэтага трэба ахвяраваць многiмi гадзiнамi — як тэнiсiст, якi накiроўвае мяч дакладна, куды трэба. Хто займаецца гэтым? Я бачыў Зiдана: уся каманда паехала дадому, а ён застаўся i пад дажджом адпрацоўваў удары яшчэ 45 хвiлiн. Без трэнера, сам збiраў мячы... У iншых краiнах гульцы робяць гэта нярэдка, а ў нас толькi пасля трэнерскiх загадаў.

— З бюджэтам у пяць мiльёнаў нi адна каманда не можа працягнуць барацьбу ў Лiзе чэмпiёнаў. Нiколi! Усе клубы з маленькiмi бюджэтамi занялi ў сваiх групах апошнiя месцы — "Клуж", "Базэль", "Анартосiс", БАТЭ. У рэшце рэшт багатыя клубы разыгрываюць трафей памiж сабой, а астатнiя — толькi часам злуюць грандаў. Тры нiчыйныя гульнi ў групавым турнiры — выдатнае выступленне для БАТЭ. Скажу шчыра, для мяне яно стала сенсацыяй года. Будзе складана паўтарыць гэты поспех налета.

— Лепш за ўсё было б, калi б таленты заставалiся ў нас. Але для гэтага наша найвышэйшая лiга павiнна стаць больш прафесiйнай. Калi гэтага не адбудзецца, то гульцы спакусяцца вялiкiмi грашыма i паедуць на больш моцныя чэмпiянаты. Для мяне нармальна, калi яны там гуляюць. Наша праблема ў тым, што многiя ад’язджаюць занадта рана, за мяжой не прабiваюцца ў аснову сваiх новых каманд i спыняюцца ў развiццi. У 20 гадоў яны ездзяць на шыкоўных машынах i лiчаць, што гэта самае галоўнае! На мой погляд, малады гулец перш за ўсё павiнен кожны тыдзень выходзiць на поле. Тады грошы з часам з’явяцца самi па сабе.

— У футболе заўсёды ёсць шанц, у нашым выпадку — шанц аўтсайдара. У хатняй сустрэчы з "Ювентусам" былi шанцы на перамогу. Падчас лiку 2:0 Крывец не ўбачыў гульца, якi знаходзiўся ў больш выгадным становiшчы. Iнакш лiк быў бы 3:0. Але "калi б" у футболе, на жаль, не лiчыцца.

— Умовы ў нашых клубаў вельмi розныя, таму падчас ацэнкi i параўнання трэба быць справядлiвым. У аднаго размова iдзе пра Лiгу чэмпiёнаў, у другога — пра выжыванне. Але ў нас з’яўляецца ўсё больш здольных людзей у вiдзе спорту нумар адзiн у свеце. Тое, што дзяржава i асобныя людзi зрабiлi ў гэтай краiне за кароткi час для футбола, выклiкае ў мяне, як у iншаземца, павагу. Пакуль гэтага яшчэ недастаткова, але ў гэтых людзей хапае i больш важных клопатаў,чым футбол.

— Так, у нас добрая каманда, але мы маем патрэбу ў далейшым яе ўзмацненнi. Я хаджу на працу з задавальненнем i iмкнуся як мага больш вучыцца ў калег.

— Iспанцы ўразiлi мяне яшчэ ў адборачным турнiры. I футбольная фiласофiя майго сябра Арсэна Венгера з лонданскага "Арсенала" блiзкая мне. Калi Фабiа Капэла кажа, што зборная Беларусi гуляе, як "Арсенал", то гэта камплiмент у адрас футбалiстаў. I яны павiнны працягваць працаваць у гэтым напрамку.

— Не, нiколi раней. I я не хацеў бы сутыкнуцца з чымсьцi падобным у спорце. Да нядаўняга часу я верыў, што ён сур’ёзна траўмаваў спiну, iншай думкi ў мяне i не ўзнiкала.

— Так, Танюша, я жыву побач, i мне падабаецца тамтэйшая атмасфера i прыгожыя прадаўшчыцы на рынку...

— Не, я ўсё раблю сам — мыю, прасую, пыласошу. Ну, часам, калi я вельмi заняты, прыходзiць Iна з нашай федэрацыi, i пасля гэтага ўсё выглядае ўвогуле блiскуча!

— Танюша, ты пытаеш пра асабiстае. Але я адкажу: асаблiва ўсiм падабаецца iкра, не ведаю, чаму. Але яна дастаткова дарагая. Акрамя гэтага прывожу толькi дробязi з Мiнска. Паколькi я жыву ў Беларусi круглы год, то павiнен наведаць усiх сваякоў. Пасля Новага года паеду з сынамi Марцiнам i Мiхаэлем катацца на лыжах. Але буду асцярожным, каб нiчога не здарылася!

— Усходняя Германiя не надта адрознiваецца ад Мiнска сваiм клiматам. Я не адчуў той беларускай зiмы, якой баяўся. Магчыма, уся справа ў змяненнi клiмату.

— У мяне амаль няма вольнага часу. Рэдка заходжу ў рэстаран цi кавярню, яшчэ нi разу не быў у бары цi казiно. У днi матчаў я з задавальненнем выязджаю ў гарады, дзе яны праходзяць, i знаёмлюся з тымi мясцiнамi. Часта культурная праграма ўключае наведванне музеяў. Такiм чынам пазнаеш краiну i людзей. Наведванне вясковай лазнi бясконца мяне ўражвае! З гарадоў асаблiва спадабалiся Гродна i Вiцебск.

— Разам з маiм асiстэнтам мы дзелiм маленькi патрыманы "Мерседэс" класа С, добрая эканомная брычка. Вадзiцелi ў Мiнску маглi б быць больш уважлiвымi, яны занадта часта настойваюць на сваiх правах, не саступаюць дарогу там, дзе патрэбна. Тут, у Германii, ваджэнне дастаўляе большае задавальненне. Але ва ўсiм свеце няма вадзiцеляў горшых, чым у Iраку i на Кiпры.

...Аднойчы я ехаў занадта хутка i быў спынены, i мне стала сорамна. Я — госць, iншаземец i не дапушчу больш такога. Тым больш, што штраф быў больш чым прыстойны...