Майстар-клас па пляценні беларускіх паясоў зладзіла ў Гродне Студэнцкае этнаграфічнае таварыства

Майстар-клас па пляценні традыцыйных беларускіх паясоў зладзіла ў Гродне Студэнцкае Этнаграфічнае Таварыства. Мерапрыемства праходзіла ў межах прэзентацыі дзейнасці СЭТа ў Гродне 18-19 лістапада.

Палац творчасці дзяцей і моладзі на гэтыя два дні стаў этнаграфічным цэнтрам горада.

Я прыйшла з запасам у 10 хвілін: трэба было яшчэ адшукаць 104 кабінет. У будынку шумна. Паўсюль снуюць дзеці. Адзін вельмі рухавы хлопчык паказаў мне куды ісці.

Дзверы гасцінна адчынены, у невялікім кабінеце чакалі ўсіх ахвотных. З сабой трэба мець толькі ніткі. У скрайнім выпадку, калі ў вас няма з чым працаваць, можна слухаць ды запісываць.



Вось дзьве дзяўчыны забыліся пра ніткі, але без працы яны не засталіся – суседкі па лаве ветліва прапанавалі ім свае. Занятак пачаўся з гісторыі і ўводзін у майстэрства.



Адна з заснавальніц Таварыства, Наста Глушко, распавядае пра характерныя рысы паясоў розных рэгіёнаў і пра іх значэнне для нашых продкаў. Раней пояс быў неад'емнай атрыбутыкай ў жыцці беларусаў, ім упрыгожвалі адзенне. У вёсцы любая дзяўчынка з 8 гадоў вучылася ткаць. Плесці пояс – праца вельмі марудная і складаная. На першы погляд здаецца, што яна патрабуе анёльскага цярпення. 

Якую ролю адыгрывае ткацтва сёння, калі механізавана практычна ўсё?

Наста Глушко выказала сваё меркаванне:

- Я думаю, што ткацтва вяртае чалавека да жывога, прыроднага. Напэўна прыемна, у рэшце рэшт, адарвацца ад кампутара і заняцца “цёплай” ручной працай. Як ні дзіўна, гэта становіцца цікавым моладзі. Яна пачала больш цікавіцца сваімі каранямі, ідэнтычнасцю.

Рукадзельныя тэхнікі, з народнага погляду, як раз даюць адказ на гэтыя пытанні і даюць чалавеку магчымасць адчуць прыналежнасць да гэтай зямлі.



З гродзенскага боку арганізатарам была Суполка беларускай культуры. 

Яе прадстаўніца Жэня Ліберава таксама распачала плесці пояс:

- Гэтыя веды будуць мне карысныя. Я лічу, што кожны малады чалавек павіннен выхаваць сябе так, каб жыць у гармоніі з прыродай, нашым краем, людзьмі. У нашых продкаў гэта атрымлівалася, а мы губляем сувязь з зямлёй. Праз веды бабуль, якія мы пераймаем, мы можам тое, што згубілі, зноў адшукаць.



Атмасфера ў пакоі прыемная для працы. Пяцёра ўдзельнікаў майста-класу заклалі свае паясы. Цяпер яны валодаюць тэхнікай пляцення, але пройдзе яшчэ дастаткова часу, пакуль іх творы будуць гатовыя.

Мы частаваліся гарбатай з печывам, нас ядналі тры рэчы: месца, праца і мова. Калі праца была скончаная, 104 кабінет я пакідала з неахвотай, паабяцаўшы сабе наступны раз акрамя дыктафона ўзяць у рукі і ніткі.