Чаму не прыйшоў сейбіт…

Верш Мікалая Някрасава «Несжатая полоса» ў свой час быў у школьнай праграме. Ці ёсць ён у сучасных падручніках — не ведаю. І хоць шмат гадоў прайшло з часоў вучнёўства, гэтыя радкі засталіся ў памяці. Згадаем урывачак:

Поздняя осень. Грачи улетели,

Лес обнажился, поля опустели,

Только не сжата полоска одна…

Грустную думу наводит она.

Кажется, шепчут колосья друг другу:

«Скучно нам слушать осеннюю вьюгу,

Скучно склоняться до самой земли,

Тучные зерна купая в пыли!»

А цяпер гэтыя радкі ў перакладзе на матчыну мову:

Позняя восень. Буслы адляцелі,

Лес агаліўся, палі апусцелі,

Толькі нязжатыя гоні адны,

Смутную думку наводзяць яны.

Шэпча, здаецца, там з коласам колас:

«Нудна хіліцца да самай зямлі,

Спелае зерне купаць у раллі.

Кожную ночку ў нас толькі начуюць

Дзікія птушкі і злосна руйнуюць,

Заяц нас топча, віхура нас б’е…

Дзе ж гэта сейбіт? Чаму жаць не йдзе?»

Вецер даносіць адказ неўпапад:

«Вашаму сейбіту моцы не хват!»

А цяпер пераходзім да звычайнай прозы. Можаце праверыць, ці ведалі вы вось такія, напрыклад, пераклады:

сеятель — сейбіт

упразднить — скасаваць

зритель — глядач

репейник — дзядоўнік

душица — мацярдушка

вещь — рэч

бокал, чаша — келіх

планка, наличник — ліштва

погода — надвор’е

визжать, скулить — скавытаць

чешуя — луска

початок — катах

неловко, неудобно — ніякавата

острога — восці

хрупкий — крохкі

бить, пороть, стегать — лупцаваць

пробка — корак

овечья шерсть — воўна

отец — бацька

курносый — кірпаты

фига, кукиш — дуля

знания — веды

миг, мгновение — імгненне

обида — крыўда

родник, ключ — крыніца

Ну і досыць пакуль. А заўтра, спадзяёмся, зноў нешта перакладзём.