I плача памяць...

Гэты верш Давіда Самойлава невялічкі па памеры, але даволі важкі па сваім філасофскім змесце. Спачатку азнаёмцеся з творам на мове арыгінала:

Не торопи пережитого,

Утаивай его от глаз.

Для посторонних глухо слово

И утомителен рассказ.

А ежели назреет очень

И сдерживаться тяжело,

Скажи, как будто между прочим

И не с тобой произошло.

А ночью слушай — дождь лопочет

Под водосточною трубой.

И, как безумная, хохочет

И плачет память над тобой.

А цяпер вашай увазе прапануем гэты верш у перакладзе Васіля Сахарчука:

Пра перажытае — нікому,

таі яго ад воч чужых.

Староннім вопыт твой аскому

наб’е і хутка стоміць іх.

Калі ж пакутнаю душою

трываць не будзе сіл зусім,

скажы, як быццам не з табою

было ўсё гэта, а з другім.

А ноччу слухай — дождж балбоча

пад вадасцёкавай трубой.

І, як вар’ятка, зноў рагоча

і плача памяць над табой.

Напрыканцы, як заўжды, некалькі слоў звычайных перакладаў:

Вредный — шкодны

Колея — каляіна

Мова — язык

Хлопок — бавоўна

Часовой — вартавы

Заботливо — рупліва

Бренчание — бразгат

На гэтым сёння ставім кропку. У наступны раз, спадзяюся, зноў нешта цікавае пашукаем.