Алея славы. Творчы праект «Радзімы» і савета ветэранаў. Ардэнаносны механізатар з калгаса “Гвардыя” Мікалай Марачкоў

Источник материала:

У сумесным творчым праекце газеты “Радзіма” і раённага савета ветэранаў “Алея славы” мы працягваем знаёміць чытачоў з нашымі землякамі, якія сваёй руплівай працай, высокімі дасягненнямі праслаўлялі Глускі раён. Герой чарговага матэрыялу — былы механізатар Мікалай Фёдаравіч Марачкоў, ураджэнец вёскі Цяснова, а цяпер жыхар Даколі.

Амаль 30 гадоў Мікалай Фёдаравіч працаваў у калгасе: спачатку “Шлях камунізма”, а потым у “Гвардыі”. Пачынаў радавым калгаснікам, пасля, атрымаўшы адукацыю, стаў трактарыстам, пазней быў звеннявым механізаванага звяна па вырошчванні бульбы, брыгадзірам трактарнай брыгады, загадчыкам майстэрні цэху механізацыі, а ўжо пасля выхаду на заслужаны адпачынак — майстрам-наладчыкам пункта тэхнічнага абслугоўвання ўсё ў тым жа калгасе “Гвардыя”. Тут трэба адзначыць, што афіцыйны працоўны шлях нашага героя пачаўся ў 1956 годзе, калі яму было 16 гадоў. Але ж на самой справе ў калгаснае жыццё Мікалай Фёдаравіч прыйшоў з 12-гадовага ўзросту. “Нам, пасляваенным вясковым дзецям, — расказвае Мікалай Марачкоў, — іншага выбару не было. Усе працавалі, дапамагалі бацькам: меншыя — па гаспадарцы, а крыху старэйшыя ішлі разам з дарослымі ў калгас. Вельмі цяжка жылося ў той час: ежы нават часцяком не было, не гаворачы ўжо пра нейкія іншыя рэчы. На ўсё жыццё запомніліся праснакі, зробленыя з перамёрзлай леташняй бульбы, якую мой старэйшы брат збіраў далёка ад вёскі на полі. Бульбу маці лупіла, варыла, а потым з гэтага рабіла цеста і пякла праснакі. У 12 гадоў пайшоў і я працаваць у калгас. Разам з іншымі вазіў з лесу на конях мох, якім падсцілалі жывёлу. Салома на подсціл не ішла: яе ўсю выкарыстоўвалі на корм каровам ды коням. Трэба сказаць, што ў той час тэхнікі ў калгасах было мала, таму пераважала ручная праца. Тарфакрошку вазілі летам на вазах, а зімою на вялікіх санях (нагружалі, зразумела, рыдлёўкамі ды шуфлямі), гной з хлявоў выкідвалі ўручную, бульбу абганялі коньмі, сена касілі таксама ручнымі косамі, кароў даілі ўручную…”

З цягам часу ў гаспадарках раёна стала з’яўляцца ўсё больш тэхнікі, і патрэбны былі спецыялісты, якія б на ёй працавалі. Таму ў 1960 годзе малады хлопец Мікалай Марачкоў адправіўся ў Смілавіцкае вучылішча механізацыі сельскай гаспадаркі, дзе атрымаў спецыяльнасць трактарыста-машыніста.

“Адзінаццаць гадоў я адпрацаваў на гусенічным трактары, — працягвае Мікалай Фёдаравіч. — Тэхнікі ў калгасе хоць і стала болей, але ўсё яшчэ не хапала, таму ў пасяўную, напрыклад, прыходзілася працаваць амаль суткамі: ноччу арэш, а ўдзень сееш. Паездзіш так цэлы дзень па палях, надыхаешся пылам — і сам увесь чорны, і адзенне, і для здароўя гэта шкода вялікая. Але ж працавалі, аддавалі ўсе сілы, бо ведалі, што дзяржаве карысць прыносім, ды і для сям’і добрыя грошы зарабіць можна было. Зімою ў трактарыстаў таксама было шмат працы — гной, тарфакрошку на палі вывозілі. Не сядзелі на месцы амаль ні аднаго дня. У 1970-я мяне перавялі ўжо на больш сучасны, удасканалены трактар “Беларус”. Быў я звеннявым механізаванага звяна па вырошчванні бульбы”.

Менавіта калі працаваў звеннявым, Мікалай Фёдаравіч дасягнуў найбольшых поспехаў. Вось як пісала пра нашага сённяшняга героя раённая газета “Сцяг Радзімы” ў сакавіку 1974 года: “Можна з упэўненасцю сказаць, што Мікалай Марачкоў з’яўляецца тыповым прадстаўніком сучаснай кагорты механізатараў, якім даручана самая дасканалая тэхніка. Каб працаваць на ёй, трэба быць універсалам. Такім і з’яўляецца Мікалай Марачкоў. Яго можна ўбачыць на трактары ў час сяўбы, за штурвалам камбайна ў час уборкі… Але асноўны занятак Мікалая Марачкова — вырошчванне бульбы. Вось ужо каторы год ён узначальвае механізаванае звяно па вырошчванню “другога хлеба” ў калгасе “Гвардыя”. Летась звяно з кожнага гектара сабрала па 170 цэнтнераў клубняў, а сёлета іх абавязацельства атрымаць па 200 цэнтнераў…”  Трэба адзначыць, што выхад у раённай газеце гэтай нататкі быў прымеркаваны да значнай падзеі ў жыцці Мікалая Фёдаравіча: у пачатку 1974 года яму ўручылі ордэн “Знак Пашаны”.