Мертвыя душы ў інтэрнатах

Источник материала: 21.by

У сталіцы ўжо які год вядзецца будаўніцтва студэнцкай вёскі, капітальны рамонт старых будынкаў інтэрнатаў. І ўсё ж мінскія ВНУ пакуль не могуць цалкам забяспечыць студэнтаў дахам над галавой. А як жа ідуць справы ў Гомелі, у горадзе, дзе таксама вучыцца нямала студэнтаў?

- Увесь мінулы год я жыла ў інтэрнаце, - распавядае студэнтка 2-га курса Гомельскага дзяржаўнага універсітэта імя Ф. Скарыны. - Усяго дзве прыбіральні на паверсе і адзін душ. На адзінай кухні стаіць дзве электрапліты і ўвесь час куча людзей. А вокны ... Узімку даводзілася спаць у верхняй вопратцы.
І нават на такія ўмовы жыцця немалая чарга.

- Сёння на чарзе каля 500 чалавек. І гэта, калі не лічыць першага курса, - распавялі ў кіраўніцтве выхаваўчай работы з моладдзю ГДУ імя Ф. Скарыны. - З-за недахопу месцаў мы засяляем студэнтаў у інтэрнаты каледжаў і прадпрыемстваў горада.
Вядома, праблему можа вырашыць толькі будаўніцтва новага інтэрнату. Цяпер у гомельскага ўніверсітэта іх тры.

- Да 2014 года плануем пабудаваць новы інтэрнат у раёне вуліц Ландышава і Савецкай, - распавёў прарэктар па адміністрацыйна-гаспадарчай рабоце ГДУ ім. Ф.Скарыны Аляксандр Васільеў. - У 2013-м мы збіраемся адрамантаваць дах і фасад першага інтэрната.

Пасля наведвання першага інтэрната і размоў з яго жыхарамі, стала відавочна, што рамонт фасада і даха - гэта мізэр. Са слоў загадчыцы гэтай установы Алены Шенелу, праблем тут хапае: старая электраправодка, якія прыйшлі ў непрыдатнасць вокны і дзверы ...

Адна са студэнтак, скардзілася на «інтэрнацкае» жыццё, і абмовілася, што ў пакоі з чатырма ложка-месцамі жывуць толькі двое. Яна патлумачыла: іншыя дзве дзяўчынкі здымаюць кватэру і тут не жывуць. Яны проста пакідаюць у інтэрнаце некаторыя рэчы, зрэдку з'яўляюцца.

- У мінулым годзе па гэтай прычыне мы выселілі пару чалавек. Бывае, што студэнты загадзя здымаюць жыллё, баючыся, што ім не дадуць інтэрната, а потым аказваюцца ў спісах заселеных, - патлумачыла Алена Шенелу.

Думаю, парушальнікаў значна больш, чым здолелі злавіць за год. Пры ўваходзе ў гэты інтэрнат мяне ніхто не папрасіў прад'явіць пропуск і тым больш не зарэгістраваў мой прыход. На вахце сядзелі правяраючыя, але, як мне падалося, яны былі занятыя сваімі справамі. Мабыць, з парадкам тут усё «ў парадку». Думаю, гэта праблема не толькі асобна ўзятага інтэрната. Калі ў кожным правесці «інвентарызацыю», напэўна, выявіцца нямала вольных месцаў. Але ўжо вельмі тонкая грань паміж «жыву» і «не жыву». Трэба наладзіць парадак з кантролем наведвальнікаў, каб потым ужо прад'яўляць не фразу «нешта я апошні месяц цябе не бачыла», а журнал, дзе ўсё адзначана. Выходзіць, што месцы ёсць, проста трэба добра пашукаць.

Шмат якім сем'ям няпроста вучыць дзяцей платна. А тут яшчэ і жыллё вымушаныя аплачваць (кошт арэнды аднапакаёвай кватэры ў Гомелі каля 100 даляраў за месяц).
Наведванне інтэрната Гомельскага медуніверсітэта, што ў Сельмашаўскім мікрараёне, пакінула зусім іншыя ўражанні. Працуе кантроль пропускаў і не два туалета і адзін душ на паверсе. Студэнты распавялі, што хочуць жыць у гэтым інтэрнаце да выпуску. Дарэчы, пра «мёртвыя душы» тут і не чулі (а, можа, проста не захацелі казаць). У гэтай ВНУ інтэрнатам забяспечаны каля паловы студэнтаў, а чакаюць сваёй чаргі 680 чалавек.

Як распавяла дырэктар студгарадка Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта транспарту Тамара Кірыла, у інтэрнатах ВНУ жывуць больш за 80 адсоткаў студэнтаў. І нават пры такой немалой забяспечанасці свайго засялення чакаюць прыкладна 300 чалавек.

Дзмітрый Сіманаў