Штэкер, альбо Як дзед Аўхім асвойваў мабільнік

Источник материала:

Інструктаж правёў Аляксей, Насцін муж:

— Калі трэба патэлефанаваць, можна набраць нумар.

— Як гэта? — здзівіўся Аўхім.

— А вось як. Націскаеш на верхнюю кнопку справа — з’яўляецца тэлефонная кніга. Спачатку наш нумар, потым — іншыя. А злева вось такая птушачка… — вучыў зяць.

Аўхім разглядаў тоўсценькую трубку ў скураным футляры. Уверсе злева тырчала кароткая антэна. “Як рожкі ў слімака”, — падумаў Аўхім, але не сказаў, каб Насця с Алёшкам не пакрыўдзіліся.

Грубаватым пальцам дзед асцярожна націснуў чырвоную кнопку — экран засвяціўся… Потым з’явілася прывітанне — апарацік вітаў гаспадара, яшчэ пазней — лічбы.

— Ну, трэба ж, усё ведае: і які сёння дзень, і колькі часу! — дзівіўся Аўхім.

— Потым мяне навучыш, — падала голас жонка Прося.

— Ага, цябе навучы! Будзеш потым па гадзіне балбатаць. А хто плаціць будзе?

— О, добра, што ўспомнілі, — ажывіўся Аляксей. — Аплата робіцца вось так…

Потым ён вучыў Аўхіма, як тэлефон уключаць на падзарадку:

— Вось гэтую “лапатачку” — у тэлефон. А штэкер — у разетку. Загарыцца чырвоная лямпачка. Калі перастане гарэць, значыць, мабільнік зарадзіўся. “Эсэмэскі” пасылаць потым навучу. Адразу ўсяго не запомніце…

З гэтага часу Аўхімава жыццё перайначылася. Што і дзе ён ні рабіў бы, у кішэні цялёпкаўся мабільнік. Але аднойчы дзеда чакала неспадзяваная прыгода. Выцягнуў Аўхім з шуфляды зарадную прыладу, паднёс да разеткі… Што за ліха? Замест штэпсельнай вілкі штэкера тырчалі дзве металічныя пласцінкі. У разеткі іх не ўсунеш.

Аўхім перавярнуў усе шуфляды, шафы, але прапажы не знайшоў. Давялося ісці да суседа.

Грышка зірнуў на штэкер і ўсміхнуўся:

— Пайшлі. Знойдзем твой штэкер: у лес не збег. У якую разетку ўключаў мабільнік?

— Не памятаю. Ці то ў зале, ці то ў кухні…

Сусед агледзеў усе разеткі.

— Вось твой штэкер, — у разетцы каля канапы тырчаў белы наканечнік з вілкаю. — Трымай і не губляй.

Узрадаваны Аўхім выцягнуў штэкер, уткнуў яго ў провад з пласцінамі, падключыў мабільнік. Той радасна заміргаў чырвоным святлом.

— Дзякуй, Грышка! Можа, таго… — Аўхім пстрыкнуў сябе па шыі.

— Ідзі гаспадарку даглядай, — буркатнула Прося.

— Добра, сусед, ідзі. Наступным разам… — гучна сказаў Аўхім, а Грышку шапнуў: — Я пазваню…

Хвілін праз пяць Аўхім дастаў прыхаваную ў дрывотні паўлітэрку і націснуў на мабільніку супраць слова “Грышка” зялёную кнопку:

— Сусед, чакаю!..

Мабільнік — цуд наукова-тэхнічнага прагрэсу — трэба было тэрмінова замачыць, а добрасуседскія стасункі — падзарадзіць. Ну, ці наадварот. Галоўнае, што дзед Аўхім асвоіў мабільнік…

Леанід ЛЕВАНОВІЧ