Главная
Гороскопы
Штогод дзясяткі маладых спецыялістаў прыязджаюць у Карэліцкі раён па размеркаванні. Кожны з іх – яркі, таленавіты, поўны энергіі і ідэй. Наперадзе іх чакае цікавы і няпросты шлях у прафесію, які пачнецца на нашай зямлі. А значыць, што ў хуткім часе менавіта гэтым юнакам і дзяўчатам наканавана стаць новым абліччам Карэліччыны і тварам сваёй арганізацыі. І нашы героі гатовыя да такой пачэснай місіі.
Аляксандр і Вера СВІСТУНОВЫ,
вядучы таваразнаўца і начальнік участка
Карэліцкі філіял Гродзенскага абласнога спажывецкага таварыства
Прафесійная і сямейная гісторыі Аляксандра і Веры Свістуновых пачаліся адначасова – з сустрэчы на першым курсе ў Гродзенскім гандлёвым каледжы. Маладыя людзі вучыліся ў адной групе, сябравалі, незаўважна закахаліся і з таго моманту не раставаліся. Затым разам паступілі ў гандлёва-эканамічны ўніверсітэт спажывецкай кааперацыі ў Гомелі і там адразу на першым курсе ажаніліся. Прычым адносіны, кажа пара, ніколі не перашкаджалі вучобе, а, наадварот, дапамагалі і стымулявалі. Аляксандр з Верай і ў каледжы, і ва ўніверсітэце былі ў ліку лепшых на курсе. А пасля атрымання дыпломаў шукалі такое месца, каб па спецыяльнасці была магчымасць працаваць удваіх. У Карэлічах якраз і была такая прапанова для маладой сям’і. Так Аляксандр стаў вядучым таваразнаўцам, а Вера – начальнікам участка на базе нашага раённага спажывецкага таварыства. І хоць пара ў Карэлічах ўпершыню (ён – з Лідскага раёна, яна – з Гродна), маладыя людзі настроены аптымістычна. Ім падабаецца калектыў, праца, сам пасёлак, яго гасцінныя і добразычлівыя жыхары. А ў адказ на пытанне, ці цяжка і жыць, і працаваць разам, быць побач 24 гадзіны ў суткі, пара ўсміхаецца. У гэтым якраз, упэўнены Аляксандр і Вера, адзін з сакрэтаў іх сямейнага шчасця. Бо для адносінаў плюс у тым, што маладыя людзі часцей бачаць адзін аднаго. А для працы добра, што ўсе прафесійныя пытанні муж і жонка здольныя вырашыць між сабой з паўслова. Такім чынам каханне нашым маладым спецыялістам жыць і працаваць дапамагае.
Міхаіл ЛОПУХ,
участковы інспектар, лейтэнант міліцыі
Раённы аддзел унутраных спраў
За плячыма Міхаіла – некалькі прафесій. Нарадзіўся і вырас юнак у карэліцкай вёсцы Вялікія Жухавічы, пасля дзявятага класа паступіў у Баранавіцкі ліцэй машынабудавання, паспяхова адвучыўся там і нават каля года адпрацаваў па спецыяльнасці на аўтаагрэгатным заводзе. А потым канчаткова вырашыў для сябе, што пакуль малады, трэба абавязкова ісці вучыцца далей. І нечакана для ўсіх абраў Акадэмію Міністэрства ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь. Чатыры гады тут праляцелі хутка, было шмат тэорыі, а яшчэ больш практыкі ў Мінску, Гродзенскай вобласці і асабліва ў Карэлічах. Малая радзіма заўжды прываблівала Міхаіла. Таму і вярнуўся хлопец несці службу дамоў. Калектыў раённага аддзела ўнутраных спраў сустрэў маладога лейтэнанта добра, даў настаўніка і цікавыя заданні. І хоць графік ва ўчастковага інспектара міліцыі ненармаваны, затое служба гэтая важная і патрэбная людзям. Таму Міхаіл намераны працаваць і яшчэ раз працаваць. Да таго ж, побач вопытныя калегі, якія заўжды дапамогуць і словам, і справай. З такой стартавай пляцоўкай прафесійны рост Міхаіла абавязаны быць паспяховым і дынамічным.
Марыя САМАЛЮК,
урач-рэнтгенолаг
Карэліцкая цэнтральная раённая паліклініка
смешка Марыі Самалюк пранізвае кожнага, здаецца, лепш за рэнтгенаўскія промні. Такі пазітыўны настрой, лічыць дзяўчына, праз тое, што яна займаецца любімай справай. Яшчэ ў карэліцкай школе № 2 Марыя захапілася хіміяй, біялогіяй і анатоміяй. Прыязнасць да гэтых прадметаў і прывяла яе ў Беларускі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт. Там падабалася ўсё, але пасля цыкла прамянёвай дыягностыкі Марыя вырашыла стаць рэнтгенолагам. Да таго ж, вызначыцца з выбарам дапамагла праца медсястрой у кабінеце ўльтрагукавога даследавання на апошніх курсах універсітэта. У сваёй спецыяльнасці дзяўчына знаходзіць неабсяжную прастору для даследаванняў. Бачыць чалавека знутры, знаходзіць на здымках нешта важнае для здароўя пацыента – гэта вабіць і зачароўвае маладога ўрача. А побач – чулы калектыў паліклінікі, вопытныя лабаранты і родныя сцены, што, як вядома, заўжды дапамагаюць. На такім фундаменце можна рэалізаваць у жыццё самыя смелыя прафесійныя мары.
Антаніна КУР’ЯН,
урач-дэрматавенеролаг
Карэліцкая цэнтральная раённая паліклініка
Некаторы час у Карэлічах не было дэрматавенеролага. Таму сёлета выпускніцу Гродзенскага медыцынскага ўніверсітэта ў раённай паліклініцы вельмі чакалі. Не паспела Антаніна пераступіць парог кабінета, як патрэбна было хутка ўвайсці ў прафесію. Але для маладога ўрача такі аб’ём працы і адказнасці стаў добрым матыватарам. Антаніна ўпэўнена ў тым, што менавіта тут і зараз – лепшыя месца і час для таго, каб набрацца вопыту і ў будучым стаць адмысловым спецыялістам. Асвойваецца дзяўчына не толькі на працы, але і ў Карэлічах. Сама яна нарадзілася і вырасла ў Гродне, таму жыццё ў гарадскім пасёлку для яе ў навіну. Антаніна шмат гуляе па Карэлічах, паступова знаёміцца з жыхарамі і ўкладам жыцця, а яшчэ марыць пра тое, каб знайсці тут вольны час і магчымасць для любімых заняткаў верхавой яздой. Сапраўды, за такімі мэтанакіраванымі і рознабаковымі маладымі спецыялістамі – наша будучыня.
Рыта ЯРОЦКАЯ,
мастацкі кіраўнік
Карэліцкі раённы Цэнтр культуры і народнай творчасці
Распавядаць пра хараство карэліцкай зямлі Рыта Яроцкая можа бясконца. Дзяўчына тут нарадзілася і вырасла. Яна ўсім сэрцам любіць мясцовыя чыстыя і ўтульныя вуліцы, пафарбаваныя ў яркія колеры, аздобленыя арнаментам дамы, што тонуць у зелені і кветках, гістарычныя славутасці. А галоўнай каштоўнасцю раёна лічыць людзей – шчырых, ветлівых, сардэчных. Рыта і сама такая: для кожнага ў яе знойдзецца ўсмешка і добрае слова. Надзвычай прыемная асоба і, да таго ж, малады спецыяліст і новы мастацкі кіраўнік раённага Дома культуры. Калісьці школьніцай Рыта бегала сюды на вакал ды танцы, а сёння сама апынулася ў эпіцэнтры культурнага жыцця Карэліцкага раёна. Такую адказную пасаду ёй даверылі нездарма. Рыта бліскуча скончыла Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў. Падчас вучобы была каардынатарам моладзевых валанцёрскіх арганізацый, мела стажыроўку ў Санкт-Пецярбурзе. Сярод узнагарод дзяўчыны – прэстыжныя стыпендыі і дыпломы шматлікіх конкурсаў. З такім рэзюме можна было лёгка застацца ў мегаполісе, але Рыта сумавала па малой радзіме і з вялікай радасцю і мільёнам ідэй вярнулася дамоў. Зараз маладога мастацкага кіраўніка наперадзе чакае шмат працы. Але Рыта шчаслівая ад таго, што знаходзіцца ў сферы культуры і сярод людзей, якія натхняюць.
Андрэй ЯНУШ,
інжынер-электрык
СВК “Жухавічы”
Пытанне “кім быць?” для Андрэя не існавала. У іх сям’і ўжо былі інжынеры-электрыкі, і малады чалавек вырашыў не парушаць традыцый. Пасля школы ён пайшоў вучыцца гэтай прафесіі ў Беларускі дзяржаўны аграрны тэхнічны ўніверсітэт. Практыку праходзіў у родных Карэлічах і СВК “Царука”, а па размеркаванні трапіў яшчэ вясной бягучага года ў СВК “Жухавічы”. Сельская гаспадарка, безумоўна, адносіцца да спецыфічных сфераў, працаёмкіх, з ненармаваным графікам і форс-мажорамі. І Андрэй мусіць рабіць усё: ад “закруці лямпачку” да “КЗС не запускаецца”. Малады чалавек разам з калегамі спраўляецца з любымі задачамі. Кіраўніцтва СВК цануе такі падыход да працы і стараецца забяспечыць маладых спецыялістаў усім неабходным. І такі ўдалы сімбіёз дае добрыя вынікі.
Дзяніс ЯСЕВІЧ,
аграном-аграхімік
СВК “Жухавічы”
З маленства жыхар Вялікіх Жухавіч Дзяніс Ясевіч ведаў, што такое праца ў сельскай гаспадарцы. Восем гадоў ён правёў памочнікам бацькі-камбайнёра. І калі настаў час абіраць прафесію, без сумненняў падаў дакументы ў Навагрудскі аграрны каледж. Працягнуў вучобу ў Гродне ў аграрным універсітэце. Але па размеркаванні малады аграном-аграхімік трапіў не дахаты, а ў Ваўкавыскі раён. І толькі сёлета, праз два гады, вярнуўся ў родныя Жухавічы. Наперадзе ў Дзяніса – шмат яшчэ ўсяго, але вопыта для плённай працы ўжо ёсць дастаткова. Галоўнае, хлопцу падабаеца яго прафесія і задачы, якія яна ставіць, а таксама зладжаны калектыў і магчымасць прафесійна расці на роднай зямлі.
Валерый КВАЧ,
начальнік караула, лейтэнант унутранай службы
ПАВЧ № 2 г.п. Мір Карэліцкага раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях
Сустрэча ў старэйшых класах з прадстаўнікамі раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях для Валерыя не прайшла дарэмна. Пасля яе малады чалавек канчаткова вызначыўся з выбарам прафесіі і паступіў у Камандна-інжынерны інстытут МНС РБ (цяпер – Універсітэт грамадзянскай абароны МНС РБ). Курс маладога байца, нарматывы, псіхалагічныя тэсты, тэорыя і практыка – вучоба патрабавала максімум сіл, цярпення і ўвагі. І Валерый з годнасцю вытрымаў усе іспыты. А калі зрэдку прыязджаў дахаты ў Мір, з натхненнем дзяліўся з сябрамі новымі ўражаннямі. Атрымаўшы дыплом, малады спецыяліст вярнуўся па размеркаванні ў Карэліцкі раён на пасаду начальніка караула. Сёння яму падпарадкоўваюцца 5 байцоў. Гэта вялікая адказнасць. Але малады чалавек не баіцца цяжкасцей і верыць у сваю каманду, дзе пануе атмасфера паразумення, узаемадапамогі і сапраўднага мужчынскага сяброўства.
Марына КАЗЛОВІЧ
Фота аўтара