«Падпiшуся на «Звязду» хоць за паўмiльёна...»

Источник материала:

Вось спытайце, што самае дарагое ў газеты? I мы з адказам разгубiмся. Бо тут i яе iмя, i гiсторыя, i традыцыi, i калектыў...

I ўсё ж гэта (як нi крыўдна згаджацца)... нiшто без вас, без вялiкай сям’i падпiсчыкаў.

«Хоць са спазненнем, вiншую ўсiх з 85-годдзем газеты. Чытаю. Паважаю. Аляксандр Кунцэвiч» (Круглянскi раён).

«Мяне завуць Лук’яненка Таццяна Мiкалаеўна. Жыву ў Калiнкавiчах. Мне 13 гадоў. Я хачу прыняць удзел у вашым конкурсе, бо ён мне вельмi падабаецца».

«Выпiсваю «Звязду» з 1964 года. I ўвесь час за свае грошы. Прымiце мае прапановы: раптам хоць адзiн раз падпiшуся за вашы? Жарт. Вiктар Яновiч» (Ваўкавыск).

Зрэшты, чым-чым, а шматслоўем удзельнiкi конкурсу не стамляюць: ёсць здымак, ёсць прапановы. Па сутнасцi. Астатняе, як кажуць, за кадрам. Ну, то няхай там i будзе. А мы — слухаем пастаянных удзельнiкаў:

«Беспрацоўя ў нас няма.

Якасць? Гарантуем...

Учора здалi мы аб’ект,

Сёння — рамантуем»

«У спякоту — не бядуй,

Спосаб — самы танны:

Налiвай сюды ваду

I сядзi ў «ванне».

Вiталiй Лапiцкi, Бабруйск.

А мо i не ванна гэта?

«Класцi ўмею, крыць i гнуць...

Ад спраў — не ўцякаю;

А як дзiрку трэ заткнуць, —

Мною затыкаюць».

Сцяпан Кухарчук, Iвацэвiчы.

Паводле версii Уладзiмiра Томкавiча з Вiлейкi i Мiкалая Старых з Гомеля — гэта наогул... жытло:

«Закончаць хлопцы гэны гмах,

А потым мне накрыюць дах».

«Грошай мае шмат Пахом:

Ён будуе сабе дом.

I не мае iх Яўген:

Будзе жыць як Дыяген».

Цэлую гiсторыю ўбачыў на здымку Б. Гусько з Асiповiч.

«Ясь купiў старэнькi дом,

Невялiкi... Танна...

А з рамонтам — у трубу

I... няма пытання».

«Нагiнацца, спiну гнуць

Не ў маiм характары.

Цi ж я дурань працаваць?

Хай працуюць трактары»,

— вырашыў за героя здымка В.М. Федарака (Скiдаль).

Шмат версiй падказала чытачам надвор’е:

«Сонца палiць, як на згубу,

Без вады ржавеюць трубы...

Я ў адной з iх пасяджу:

Можа, Бог пашле дажджу?».

А. Кудравец, Гродна.

«Не з таго прыйшоў я свету

I заўчасна не ўцяку.

Пакуль спёка — адсядзецца б

На будоўлi ў цяньку».

А. Тарасiк, Мiнск.

А вось гэтыя радкi дыктавала, вiдаць, само жыццё:

«Цяжэйшых часiн мы не зналi

(Не знаць бы, унук, i табе):

Як хлопцы ў трубу выляталi

I доўга сядзелi ў трубе».

В. Яновiч, Ваўкавыск.

Ад яго ж i радкi загалоўка:

«Падпiшуся на «Звязду»

Хоць за паўмiльёна.

Можа, я ў трубе знайду

Скарб Напалеона?».

...Вось у гэтым месцы, шчыра кажучы, i хацелася паставiць кропку. Бо аб падпiсцы чытачам напомнiлi, самi сябе (чужымi вуснамi) пахвалiлi (добрая ж газета, калi паўмiльёна не шкада?). Заставалася хiба што пажадаць вам знайсцi гэты самы скарб i... аб’явiць перапынак. Ну сапраўды ж: восень — работ восем, дзецi ў школу, бульба. Але на стол лёг здымак i думаць заклiкаў не толькi пра зямное, але i пра вечнае...

Думайце. Пiшыце.

Валянцiна ДОЎНАР.

Фота Вiт. АМIНАВА.

P.S. Пераможцам «трубадзельскага» конкурсу прызнаны падпiсчык з 1964 года Вiктар Яновiч.