На фабрыку прыйшоў прадпрымальнiк...

Источник материала:

Праўда, людзi i пасля малебна былi настроены скептычна, бо паўгода ўжо не атрымлiваюць зарплату, а вось новы дырэктар Анатоль Войцiк упэўнены, што прадпрыемства будзе працаваць.

У былым Саюзе попыт на прадукцыю абутковай фабрыкi быў вялiкi, толькi прызнаем, што ў савецкага спажыўца асаблiвага выбару i не было. I калi на палiцах магазiнаў з’яўляўся iмпартны абутак, то на айчынны пакупнiкi не звярталi ўвагi.

Тагачасная абутковая прамысловасць не ведала канкурэнцыi i варылася ў сваiм саку. Яе прадукцыя значна ўступала па якасцi нават абутку з сацыялiстычных краiн. Успомнiм, якой папулярнасцю ў той час карыстаўся абутак чэхаславацкай цi югаслаўскай вытворчасцi.

А калi з развалам СССР на наш рынак хлынуў абутак з «усяго свету», то не дзiўна, што нашы абутковыя фабрыкi прыйшлi ў заняпад, а выжылi i працуюць тыя, якiя знайшлi заходнiх iнвестараў i стварылi сумесныя прадпрыемствы. Успомнiм «Белвест», «Марко» цi «Кельме», чыя прадукцыя карыстаецца попытам.

ААТ «Баранавiцкая абутковая фабрыка» не здолела своечасова перастроiцца, не вытрымала канкурэнцыi i трапiла ў даўгi. Сёння iх набралася каля 1 млрд. рублёў i гэта на 258 працуючых. А перабудаваць работу даволi складана, бо каб правесцi рэформы, патрэбны грошы. Змянiўся час i працаваць па-старому даўно нельга. Некалi на адной калодцы фабрыка магла працаваць дзесяць гадоў. Выпускала адну i тую ж мадэль. А цяпер гэты нумар не праходзiць. Калодкi трэба мяняць штогод, каб утрымацца на рынку, i iх завозяць з Расii цi Польшчы.

Вялiкая праблема i з сыравiнай. У Беларусi скура высокай якасцi iдзе на экспарт, а для сваiх фабрык адпускаецца не самая лепшая. Але, зноў жа, гэта праблема фiнансавая.

Пакуль што ўсё трымаецца на бартэры. Вось адна маскоўская фiрма паставiла на фабрыку скуру, а ўзамен атрымае партыю гатовага абутку. З палякамi за падэшвы прыйдзецца разлiчвацца грашыма, але i яны пайшлi насустрач — адтэрмiнавалi аплату на 45 дзён.

Калi два месяцы таму фабрыку ўзначалiў Анатоль Войцiк, сiтуацыя на прадпрыемстве была ахавая. На ўсё быў накладзены арышт i работнiкi з 1 кастрычнiка 2002 года не атрымлiваюць зарплату. Пра што гаварыць, калi на фабрыцы не маглi нават выпiсаць часопiс, каб сачыць за модай.

А. Войцiк — прадпрымальнiк, мае свой магазiн i ў гэтым iнтрыга. Што яшчэ чалавеку трэба? Навошта браць на сябе такi клопат? Але Анатоль Анатольевiч упэўнены, што здолее запусцiць прадпрыемства. Пачаў наладжваць кантакты i вось «Прiорбанк» зрабiў адтэрмiноўку на выплату крэдытаў, дапамаглi i некаторыя прадпрыемствы горада.

Усё гэта так, але, найперш, прыйшлося разбiрацца з сiтуацыяй на фабрыцы, наводзiць там парадак. Можна толькi здзiўляцца, што ў штаце такога невялiкага калектыву было 8 намеснiкаў дырэктара i 126 iнжынерна-тэхнiчных работнiкаў.

А сёння дырэктар сам водзiць аўтамашыну, не расстаецца з калькулятарам i прывучае да гэтага сваiх супрацоўнiкаў.

— Ёсць прапанова цi iдэя, то перш чым iсцi да мяне ў кабiнет, падлiчы ў што ўсё выльецца, — разважае Войцiк, — спакойныя часiны даўно прайшлi, наўкол канкурэнцыя.

На дырэктарскiм стале стаiць прадукцыя фабрыкi — летнi адкрыты абутак. I калi гаварыць сумленна, ён яшчэ не можа канкурыраваць з аналагiчнай прадукцыяй сумесных прадпрыемстваў, але заняць сваю нiшу здолее, бо цана на абутак даволi нiзкая. Скажам, «лодачкi» каштуюць 40 тысяч, а «сабо» — удвая менш i для большасцi нашых жанчын цана прымальная. Ва ўсякiм разе заяўкi на прадукцыю баранавiцкай фабрыкi ўжо ёсць.

А. Войцiк закончыў ваеннае вучылiшча ў Сiмферопалi i атрымаў спецыяльнасць палiтработнiка, але гэта не перашкаджае яму ўспрымаць рыначныя адносiны спакойна.

I калi б не паўмiльёна доўгу, то з iнвестарамi праблемы не было б. На Захадзе да фабрыкi праяўляюць цiкавасць, але як толькi пачуюць пра доўг... Фабрыка знаходзiцца ў самым цэнтры горада ў добрым будынку, ёсць абсталяванне, але дырэктар лiчыць, што самае каштоўнае на прадпрыемстве — гэта людзi, вопытныя спецыялiсты.

Да сярэдзiны мая фабрыка павiнна выпусцiць 15 тысяч пар абутку, а гэта ўжо невялiкая перамога.