Главная
Гороскопы
Дзецям — навукаАд прадзедаў Легенды — сумныя, вясёлыя, жахлiвыя, прыгожыя, пераказаныя прашчурамi нашымi i таму захаваныя — ёсць у кожнай мясцовасцi. Гэту — пра возера паблiзу Iўя — я пачуў ад жыхароў вёсак Красоўшчына i Гаўе.Тут, шмат вякоў назад, ля бойкага шляху ў Лiду i Вiльню, знаходзiлiся карчма i заезны дом для праезджага люду. Хто iх будаваў — гiсторыя не данесла, а вось апошнiм гаспадаром быў... На першы погляд, проста сквапны хiтруган па прозвiшчу Няхвед, на другi ж — ледзь не бандыт з вялiкай дарогi. Бо запынiцца ў яго нейкi вандроўнiк — гаспадар так i тупае: вячэрай кормiць, поiць, а сам усё выпытвае, куды едзе чалавек, што вязе. I калi госць купец якi, цi багач пры капейцы, карчмар паведамляе праз парабка бандытам. I тыя ведаюць ужо, дзе напасцi на таго падарожнiка, калi, што можна ўзяць, каб потым i з Няхведам падзялiцца... Такiм вось чынам i нажываўся ён. Навакольны люд гэта ведаў, пакутаваў — ад яго, ад лясных разбояў — ды зацята маўчаў. Адно — Божай Мацi малiўся, каб наслала кару на грэшнiкаў ды спакой на iхнiя землi. I вось аднойчы (мусiць, пачула яна?) завiтаў у заезны дом вельмi стомлены святар з Навагрудскай парафii. Толькi лёг адпачыць, падзякаваўшы Богу за пражыты дзень, як, лiчы, тут жа i прачнуўся: нехта... казаў яму з’ехаць. I чым хутчэй, тым лепш. Ды так настойлiва, патрабавальна, што кiнуў ён усё... Вярсты дзве ад’ехаўся, як счарнела неба ад хмар, блiснулi маланкi, зямля аж скаланулася ад раскатаў грому i чорнай залевы. Святар спахапiўся, што святую кнiгу забыў. Павярнуў каня i калi пад’ехаў... Ад жаху абнёс сябе крыжам: на тым месцы, дзе толькi што стаялi карчма, заезны дом, бушавала чорная вада. Яна кiпела, булькала i выпускала сапраўдны смуродны чад. ...Iшлi гады. Шмат чаго пабачыў той ксёндз, але ў памяцi назаўсёды засталася Божая кара, якую пабачыў на свае вочы. Ён расказваў пра яе людзям. Ды яны i самi бачылi, як (сапраўды да трэцяга пакалення) пакутавала сям’я сквапнага Няхведа: заўчасна памерла сястра, захварэла жонка i адзiн з пяцi сыноў, бы дрэўцы без каранёў, засыхалi iншыя. Вiленскi бiскуп, да якога яны кiнулiся з просьбай аб дапамозе, параiў iм пераехаць у iншае месца, памяняць прозвiшча i штодзень шчыра малiцца. Паслухалi яны, але за тры днi да ад’езду ўдава памерла, калекам застаўся сын, а вось iншыя, дзякуючы шчырым малiтвам, неяк ацалелi: пажанiлiся, нарадзiлi дзяцей... Тыя, кажуць, i зараз жывуць (прычым, у адрозненне ад прашчура, вельмi сумленна...). Мо, адпачываюць нават на месцы, дзе колiсь была карчма. А зараз — невялiчкае прыгожае возера па iменi Чад. I.А. Пракопчык, г. Iўе.
Чтобы разместить новость на сайте или в блоге скопируйте код:
На вашем ресурсе это будет выглядеть так
Легенды — сумныя, вясёлыя, жахлiвыя, прыгожыя, пераказаныя прашчурамi нашымi i таму захаваныя — ёсць у кожнай мясцовасцi. Гэту — пра возера паблiзу
|
|