У горадзе было свята

Источник материала:

КРЫЎДА

У аўторак 17 студзеня мяне запрасiлi ў наш Мазырскi тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнай абароны для атрымання гуманiтарнай дапамогi. На запрашэннi было пазначана сем дакументаў, якiя я павiнен быў прывезцi з сабой. Але ж паперу гэту (запрашэнне) я атрымаў толькi 13-га, у пятнiцу. У суботу з нядзеляй, рашыў, што ўсюды выхадны. Заставаўся панядзелак. А за адзiн дзень у мае гады i з маiм здароўем столькi даведак наўрад цi здабудзеш. Тым больш што ад нас да горада — 50 кiламетраў...

Да таго ж я не раз ужо чуў i чытаў, што дзейнiчае прынцып «аднаго акна». Думаю, няхай будзе, што будзе: узяў пашпарт, пасведчанне iнвалiда i даведку аб складзе сям’i (жонка памерла 15 гадоў назад) i, «сарваўшы» з работы ўнука, на яго машыне паехаў.

Думаеце нешта атрымаў? Не, мне адмовiлi, бо не меў усiх патрэбных дакументаў.

...Хачу, каб мяне зразумелi правiльна: справа не ў той дапамозе (не так яна мне i патрэбна). Справа — у адносiнах да людзей, тым больш — iнвалiдаў вайны, якiм i вось так таксама «дапамагаюць».

«Дапамагаюць» якраз тады, калi ў горадзе адзначаецца 62-я гадавiна вызвалення ад нямецка-фашысцкiх захопнiкаў.

Павел Рыгоравiч Аскерка,

апошнi ў в. Глiнiца

ветэран Вялiкай Айчыннай вайны,

Мазырскi раён.

Ад рэдакцыi. Атрымаўшы гэта балючае пiсьмо, мы тут жа патэлефанавалi ў Мазырскi раённы тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнай абароны. Як патлумачыла кiраўнiк яго Наталля Аркадзьеўна Арцюшэнка, паведамленне аб тым, што чалавек можа атрымаць гуманiтарную дапамогу, распрацоўвалася даўно i для ўсiх катэгорый насельнiцтва. Там сапраўды змяшчалася сем пунктаў. Але ж, што датычыцца iнвалiдаў Вялiкай Айчыннай, то iм трэба было прадставiць толькi адзiн дакумент — копiю пасведчання iнвалiда.

Так што, запрашаючы Паўла Рыгоравiча па гуманiтарную дапомогу, супрацоўнiкi цэнтра не дагледзелi, на жаль: непатрэбнае не закрэслiлi...

Непаразуменне атрымалася i тады, калi Павел Рыгоравiч прыехаў. Паводле слоў сп. Арцюшэнка, тых дакументаў, што ён меў пры сабе, для атрымання дапамогi было дастаткова. Проста супрацоўнiцы, што прымала яго, трэба было на хвiлiнку адлучыцца i самой зрабiць копiю з пасведчання iнвалiда. Яна не зарыентавалася, бо працуе зусiм нядаўна...

За ўсе гэтыя прыкрыя памылкi, як паведамiла Наталля Аркадзьеўна, Паўлу Рыгоравiчу Аскерка ёй асабiста прынесены прабачэннi. Пытанне з гуманiтарнай дапамогай прапанавана вырашыць у любы зручны для ветэрана час. Ён пагадзiўся i прабачэннi прыняў.

Значыць, справядлiвасць перамагла, пытанне можна лiчыць закрытым i пiсьмо, як кажуць, спiсаць у архiў?

Мы, магчыма, так i зрабiлi б, калi б былi ўпэўненыя, што маем справу з выпадкам адзiнкавым. А калi не?