Сродак ад хваробы

Источник материала:

620 чалавек са сталiцы i блiжэйшых раёнаў Мiншчыны. Кожны з iх з’яўляецца iнвалiдам I цi II групы. I амаль кожны мае страшны дыягназ — шызафрэнiя, слабое разумовае развiццё, эпiлепсiя з парушэннямi паводзiнаў. Адрознiваецца хiба што ўзрост — ад 18 да 90 гадоў. А таксама прычыны, што прывялi iх сюды.

— Да нас трапляюць грамадзяне, якiя маюць сфармiраваны дэфект асобы, — распавядае намеснiк дырэктара iнтэрната ўрач Ала Усiк. — I, на жаль, вылечыць iх ужо немагчыма. Разам з тым, насуперак распаўсюджанай раней думцы, такiм людзям патрэбны не толькi догляд. З iмi неабходна размаўляць, гуляць, хадзiць у царкву, ладзiць самыя розныя мерапрыемствы, урэшце, iм трэба чытаць казкi. Бо толькi тады хворым будзе цiкава. А значыць, узнiкне вялiкая доля верагоднасцi таго, што замарудзiцца пагаршэнне iх стану.

Толькi за апошнi час у доме-iнтэрнаце з’явiўся сучасны пакой рэлаксацыi, спартыўны куток, тут стварылi сваю футбольную каманду. Апроч таго, правялi капiтальны рамонт, а таксама, спецыяльна пад патрэбы хворых-калясачнiкаў, устанавiлi поручнi i пандусы, пашырылi дзверы. Вынiк? Летась адна з традыцыйна «складаных» з-за сваiх памераў установа была прызнана другой у краiне па ўзроўню абслугоўвання i бяспекi сярод iнтэрнатаў псiханеўралагiчнага профiлю. Хоць адметна нават не гэта. Змянiлiся, адзначае Ала Усiк, самi ўмовы для хворых. А таксама — умовы для персаналу. Да слова, зусiм нядаўна ў сярэднiм на кожнага работнiка тут магло прыпадаць... больш чым па аднаму звальненню ў год. Сёння ж малюнак адваротны. Нават нягледзячы на зусiм невысокiя заробкi, тры чвэрцi калектыву працуе стабiльна.

— Аднак, напэўна, галоўнае ўсё ж у iншым, — працягвае Ала Усiк. — Псiхiчная хвароба чалавека — заўсёды балючы ўдар для ўсёй яго сям’i. Таму прыемна, што сваякi, якiя наведваюць iнтэрнат, могуць бачыць, што жыццё тут стала змяняцца. I самi адчуваюць палёгку. А для нас гэта — цi не лепшая ўзнагарода.

Ужо ў хуткiм часе ў iнтэрнаце павiнен закончыцца капiтальны рамонт майстэрняў. Разлiк на iх асаблiвы — апроч напасрэдна няхiтрых швейнай i вязальнай «вытворчасцяў», тут плануецца зрабiць бiблiятэку, залу для заняткаў, шахматна-шашачны клуб, жывы куток. Прычым для многiх усё гэта зноў-такi зможа прыпынiць развiццё хваробы. Што ж да перспектывы, то, зазначае Ала Усiк, ужо ёсць задума пайсцi на своеасаблiвы эксперымент i стварыць уласны рэабiлiтацыйны цэнтр. I ў тым лiку ён павiнен прызначацца для людзей, якiя не пражываюць у iнтэрнаце, а толькi прайшлi курс лячэння ў Рэспублiканскай клiнiчнай псiхiятрычнай бальнiцы.

Праўда, нельга не заўважыць, што пакуль iдэя рэабiлiтацыйнага цэнтра — справа далёкая. Прынамсi, самай вострай на сёння падаецца праблема... «дэфiцыту плошчаў». Усяго адзiн факт — першапачаткова планавалася, што ў Мiнскiм псiханеўралагiчным доме-iнтэрнаце №3 зможа пражываць 350 чалавек. Зараз жа гэты паказчык — цi не ўдвая большы. Мiж тым, даводзiцца канстатаваць, што сваёй чаргi на змяшчэнне ў падобныя ўстановы чакаюць яшчэ 350—400 жыхароў сталiцы.

— У Мiнску вядзецца стварэнне дзвюх падобных устаноў, i, трэба меркаваць, што ў будучым пытанне з месцамi ўжо не будзе такiм актуальным, — адзначае намеснiк мiнiстра працы i сацыяльнай абароны Валяр’ян Кароль. — Аднак сцвярджаць, што праблема знiкне канчаткова, таксама нельга. Таму гаворка аб паступовым павелiчэннi сеткi iнтэрнатаў павiнна iсцi i надалей. I тут iснуе два шляхi — або будаўнiцтва цалкам новых устаноў, або пераабсталяванне памяшканняў аховы здароўя, адукацыi цi тых жа ваенных гарадкоў, якiя з улiкам розных акалiчнасцяў ужо нiхто не выкарыстоўвае. Але ў любым выпадку гэта — найперш справа iнвестыцый. Прычым як з рэспублiканскага, так i з мясцовых бюджэтаў.