Новы вiд паслуг у нас: вяжам путы на заказ!

Источник материала:

Хто каго?

...За што купiў (гэта — для пачатку) — у знакамiтай Фаiны Ранеўскай не было, на жаль, нi сям’i, нi дзяцей, а вось хатнiх работнiц змянiлася шмат. Дык вось. Сустракае яна неяк адну, i тая ёй — ну, ледзь не на шыю. Са словамi:

— Фаiна Георгiеўна! Я так шкадую, так шкадую, што ад вас сышла!

— Вам што — не падабаецца новая работа?

— Вельмi!

— Так многа спраў?!

— У сто разоў больш, чым у вас!

— Дык жа, вiдаць, i грошы?..

— Ды нiякiх, лiчы...

— Дык, мо, водпуск вялiкi?

— Не. Наогул няма!

— У каго ж вы гэтак працуеце?

— Я не працую. Я замуж выйшла...

А тады (яшчэ продкi спявалi) — «... трэба знаць:

позна легчы, рана ўстаць...»

Што дзiўна, магчыма: усе чыста жанчыны, дзяўчаты гэтыя «песнi» цудоўна ведаюць, i ўсё роўна мараць... Пра шлюбныя строi, картэжы, вясельныя падарожжы, салодкiя, мядовыя гады, пра цёплы ўтульны дом, запоўнены ў тым лiку шчаслiвым дзiцячым смехам...

Што з тых мараў збываецца?

Цi вам казаць?.. Ну, хiба коратка? I рыфмаванымi радкамi, якiя ў чарговы раз даслалi чытачы да чарговага здымка.

Адно шчасце гэтак жыць —

З радасцю на твары.

Рукi просяцца рабiць,

А за спiнай — мары!

Якiя не сёння дык заўтра, але абавязкова збудуцца, упэўнена сп. Чыгрынава з в. Забалацце Вiлейскага раёна:

Хай бiзнэс клеiцца, не клеiцца,

Не прападзе ў жыццi ўмелiца!

То нешта сшые, нешта звяжа,

Але сваё — заўжды дакажа!

Чытай — нiдзе не прападзе, пераможцай выйдзе! У любой сiтуацыi.

На адну з iх (i досыць складаных) вочы адкрывае сп. Гаўрыш з в. Навасёлкi Пастаўскага раёна:

На вясельную сукенку

Татка грошай не дае.

Вось сяджу, вяжу шкарпэткi,

А мой мiлы — прадае.

Яно, калi супаставiць цэны — на адно i на другое — работы жанiху з нявестай да пенсii можа хапiць, але ж паспрабаваць трэба. Раптам нешта зменiцца? Само... Альбо яны... Самi... Бо (пiша з Гомеля сп. Старых):

Калi дзеўка на выданнi,

Трэба белае ўбранне.

А як стане маладзiцай,

То ўсялякае згадзiцца.

У чым рознiца памiж адной i другой, у «Звяздзе» пра гэта (i досыць падрабязна) пiсаў Янка Крук. Што тлумачальны слоўнiк пiша? «Дзеўка — паўналетняя незамужняя жанчына (дарэчы, i там жа, з народнага — чым яна стражэйшая, тым прыгажэйшая. I даражэйшая. — Аўт.). Маладзiца ж — маладая, замужняя жанчына».

Зрэшты, зараз — як у доме Аблонскiх — усё змяшалася. Сп. Дубовiк з Бярэзiншчыны ведае, чаму:

Як грыбочкi ў пагоду,

Растуць шлюбныя расходы:

Каб вяселле адгуляць,

Трэба пяць кароў прадаць.

Добра, як ёсць яны. А як няма? Тады сядзi, дзеўка, вяжы шкарпэткi альбо (што здараецца куды часцей) — згаджайся жыць так, без вяселля, без рэгiстрацыi. Як доўга? Пра гэта — сп. Тарасiк з Мiнска:

Абяцаў: хоць заўтра шлюб!

Так кахаў... I так быў люб!..

Паспяшалася паверыць —

Трэцi тэрмiн «без паперы».

Справа, кажаце, не ў iх, не ў паперах? Яно, канешне. Але тут што цiкава — сацыёлагi апытанне неяк раз правялi. Высветлiлi: абсалютная большасць грамадзянскiх мужоў па-ранейшаму лiчаць сябе халасцякамi, абсалютная большасць жонак — замужнiмi. Вось i гэта, на пярэднiм плане, на думку сп. Тарасiк, не ад добрага жыцця за спiцы ўзялася, а каб нервы супакоiць: сёмы ж гадочак шлюбу чакае, сукенак нашыла...

Зрэшты, тут погляды чытачоў разышлiся. Сп. Томкавiч з Вiлейкi лiчыць, што гэта маладзiчка ну не тое каб калекцыю з iх збiрае, — захоўвае так. У сэнсе — пафарсiла, замуж выйшла, i на памяць павесiла:

Свой лёс — на шчасце распляла:

Няхай клубочкi коцяцца...

Я тройчы замужам была,

А ўжо й чацвёрты хочацца!

Ды каб i ўдала яшчэ...

Што для гэтага трэба? Нiхто дакладна не ведае. А вось меркаваннi ёсць. Дэбютантка конкурсу Кацярына Раманенкава з Пастаў пра гэту ўмелiцу кажа так:

Пяты раз выходзiць замуж...

Тут во — маракуе:

Можа ў вязанай сукенцы

Болей пашанцуе?

А што? Цалкам магчыма. А то ў белыя, шлюбныя грошы ўбухаюць, а потым...

Эх вяселлейка, вяселле,

Дарагая ты забава:

Праз паўгода разляцелiсь —

Муж — улева, жонка — управа.

Што рабiць, каб такое не здарылася? Адказ на гэта пытанне — на здымку. Так, прынамсi, лiчыць гамяльчанка сп. Дзмiтрава:

Дзеўка часу не губляла —

Жанiха даўно чакала:

Сшыла ўборы ў суседкi,

А цяпер вось вяжа... сеткi.

I прыгожа будзе жыць:

Як хто трапiць, не збяжыць!

Для таго, каб не збег яшчэ адзiн сродак ёсць:

Як і раіць дзядзька Крук —

Добры знаўца ўсіх навук—

Вяжа дзеўка абярэг,

Каб жаніх нідзе не збег, —

пiша сп. Гаўрыш з Пастаўшчыны, дадаючы, што не сам ён гэта прыдумаў: здымак у газеце жонцы паказаў. А яна i выдала: путы, маўляў, дзеўка вяжа. Для каго?

Ды па сённяшнiм часе, лiчаць мiнчане Астроўскiя, яны цi не ўсiм патрэбны:

У сукенках доўгiх, белых

Маладыя на вяселлях.

I заўсёды заяўляюць,

Што абраннiкаў кахаюць.

Дык чаму ж тады з гадамi

Мужыкi ходзяць з «рагамi»

I не ведаюць, калi,

«Рогi» тыя нараслi?!

Ёсць пытанне, як кажуць! Праўда, прычым тут маладзiца са спiцамi?

А яна — лiчыць Валянцiна Гiрвель з Пастаў — рашыла:

Што вясельная сукенка?

Ёю ж хлопца не здзiвiць?

Лепш звяжу яму шкарпэткi, —

Усю зiму будзе фарсiць!

«Падпявае» ёй i сп. Звягiнцаў з Кiраўска:

Бялеюць бальныя сукенкi,

Як мары светлае мiраж.

Але практычныя паненкi

Усё ж болей любяць трыкатаж.

Чаму? Адказ у тым жа канверце:

На вечар — шлюбная сукенка,

А ранкам... Кропка. Не паненка...

Прадзецца лёс i час бяжыць:

Як звяжаш, так i будзеш жыць!

Ну то, каб пашанцавала, кожнай, каб хапiла мужнасцi i мудрасцi, такту i цярпення. З надзеяй на гэта мы i адвiталiся б, калi б не яшчэ адна адказная справа — вызначыць пераможцу. Вялiкае чытацкае журы палiчыла, што самыя лепшыя радкi (на здымку, помнiце, спаў мужык у лодцы) склалi сп. Ульянава з Нясвiжа («яе проста трэба адзначыць за высокую патрыятычнасць!» — пiша сп. Васiльеў з п. Сасновы Асiповiцкага раёна), Iрына Гутар, муж i жонка Астроўскiя, Мiхаiл Дубовiк, Павел Станевiч, Пётр Звягiнцаў i Любоў Чыгрынава... З чым не змагло не пагадзiцца яшчэ адно журы — маленькае рэдакцыйнае. Таму прыз у выглядзе падпiскi на дарагую сэрцам «Звязду» накiроўваецца ў вёску Забалацце Вiлейскага раёна, аўтару крылатага:

«Меў машыну, грошы, хату

I лiчыў сябе багатым.

Высвятляецца, што бедны,

Бо нiкому не патрэбны».

То хай не пра нас гэта!

Што пра нас? «Так ужо было: прачытаю чарговы конкурсны агляд i настрой адразу палепшыцца. Якiя ўсё ж таленавiтыя ў нас людзi! З якiм тонкiм, светлым пачуццём гумару!,» — пiша гамяльчанка Вера Дзмiтрава. «Наш сямейны паклон Вiктару Федараку за яго крылатае: «Чым глядзець на гэту муць, лепей выпiць i заснуць!». З гэтымi словамi муж цяпер выключае тэлевiзар, iдзе пiць кефiр i нешта рабiць для дома, для сям’i, — з радасцю зазначае Ала Тарасiк з Мiнска. — Дзякуй».

Каму? Правiльна? Газеце i яе чытачам. А таму — пiшыце.

Валянцiна ДОЎНАР.

P.S. Калi матэрыял быў падрыхтаваны да друку, пошта прынесла яшчэ з дзесятак прапаноў. Лепшыя —

Цiха зараз у Аленкi —

Як ёй не маркоцiцца:

Убачаць дзеўкi кошт сукенкi

Й пад вянец расхочацца.

I яшчэ:

Нiякое тут не гора,

Гэта сэрвiс вось такi:

Хто купляе ў нас уборы, —

У падарунак — паўзункi.

Аўтар — Вiктар Федарака са Скiдаля.