«Мая спадарожнiца»

Источник материала:

Да юбілею «Звязды» засталося 79 дзён

А потым, колькi памятаю, мы з мужам заўсёды выпiсвалi «Звязду». Прываблiвала яна перш за ўсё тым, што друкавалася на беларускай мове, што жыла iнтарэсамi народа, разумела яго клопаты i чым магла дапамагала. Акрамя таго, у газеце можна было знайсцi свежую iнфармацыю пра тое, што адбываецца ў рэспублiцы i ва ўсiм свеце.

Мяне асабiста, як чалавека, звязанага з беларускiм словам, цiкавiлi артыкулы пра людскiя лёсы. Знаёмiла з цiкавымi людзьмi Таццяна Падаляк. Я i сёння сустракаю ў «Звяздзе» яе гутаркi з творчымi асобамi, у якiх суразмоўцы журналiсткi шчыра гавораць пра свае праблемы, пра свае планы, задумы. А замалёўкi Валянцiны Доўнар, у якiх i назiральнасць, i дасцiпнасць, i гумар, i, часта, чыста фiласофскае абагульненне ўбачанага i пачутага...

Цесную сувязь трымае «Звязда» з падпiсчыкамi, шмат працуе з пiсьмамi чытачоў. Усё гэта робiць газету чытэльнай, ратуе ад сухасцi i афiцыёзу.

Вялiкую справу распачала «Звязда» i тым, што праводзiць конкурс апавядання. На старонках газеты з’яўляюцца новыя iмёны, творы раней невядомых аўтараў, пачаткоўцаў, якiя, аднак, добра ведаюць жыццё, валодаюць словам, i творы iх часта не саступаюць тым, што выходзяць з-пад пяра прафесiйных лiтаратараў.

Па сваёй наiўнасцi i я некалi пасылала ў «Звязду» на конкурс свае апавяданнi, спадзеючыся, што калi не першае, то хоць бы трэцяе месца яны заваююць. Зрабiла тры спробы, але нiякага месца мае апавяданнi не заваявалi, хоць i былi надрукаваныя, за што я дзякую газеце i выдатнаму пiсьменнiку Вiктару Казько, якi курыруе гэты праект, як цяпер называюць.

Я i сёння выпiсваю «Звязду», з задавальненнем вымаю яе з паштовай скрынкi i нясу дадому — чытаць.

Лiдзiя АРАБЕЙ,

пiсьменнiца, кандыдат фiлалагiчных навук.