Навум ГАЛЬПЯРОВІЧ

І хай сонца мой прыме нясмелы паклон.

Толькі з гэтай зямлёю, з маёй Беларуссю,

Падзялю і каханне, і апошні мой скон.

Гэтай сінню нябёсаў і жоўтай лістотай

Я напоўню ўсе думкі і словы свае,

Каб паверыць у шчасце сярод адзіноты

І цяпло, што мне вельмі цяпер не стае.

Сэрца сцішыцца зноў у чаканні марозаў,

Сівізны і маркоты, халодных завей.

Толькі выблісне неба і высахнуць слёзы,

І праменьчык успыхне святла і надзей.

***

Калі спаткаецца душа

З жаданай блізкаю душою,

Нібы маланкаю стрыжа

Сусвет узмые над зямлёю.

Тады суладдзе блізкіх душ

І сэрцаў зладжаных біенне

Адводзяць гора і бяду

І ладзяць радасць і натхненне.

І ціснецца ў пакой святло

Высока, сонечна, прыгожа.

І шчасця цёплае крыло

Адчуць вышыні дапаможа.

І ціха з вуснаў прагучыць

Амаль нячутнае прызнанне.

І так захочацца пажыць

З пяшчотай, радасцю, каханнем.

***

Што хацець ад лёсу? — разумення,

Ціхіх слоў, спагады і цяпла.

І кахання светлага імгненняў.

І Радзімы. Каб яна была!

Бо нішто, напэўна, не заменіць

Тога, што спасланае з нябёс,

Што жадаў заўсёды у маленнях

За людзей усіх Ісус Хрыстос.

Як нам гэта ў нашай веры трэба!

І чарговы раз я лёс малю,

Каб з надзеяю глядзець на неба,

Бачачы спрадвечную зямлю.

***

Я чарговую веху асілю,

І з надзеяй пагляд наталю

Неба чыстага светлаю сінню,

Што праменіцца зноў на зямлю.

І адчую ў душы адмыслова

Праз маўклівай самоты пячаць

Запаветную стоенасць слова,