Полька беларуская

Источник материала:

У мiнулым народныя гуляннi, маладзёжныя вечарыны заканчвалiся вiхурыстай полькай. Пары iмклiва кружылiся то ў адзiн бок (управа), то ў другi (улева) — па крузе i на месцы, з пераходам i з рознымi выкрунтасамi. Полька патрабавала ад танцораў i майстэрства, i фiзiчнай вынослiвасцi. Напрыканцы ХХ стагоддзя яна, як i iншыя парныя танцы, пачала знiкаць з танцавальных залаў. Яе яшчэ можна ўбачыць на канцэртах i на фэстах, дзе пасляваеннае пакаленне здольнае паказаць свой спрыт...

Вакальны твор "Полька беларуская" спрыяе замацаванню ў нашым побыце такога тэмпераментнага танца. Песня весела гучыць на застоллi, у турысцкай кампанii i заклiкае ад спеву перайсцi да скокаў.

Толькi зойдзе ў хату госць —

Будзе ўзята чарка.

Ёсць гармонiк, бубен ёсць —

Чым не гаспадарка!

I ад печы, ад сяней,

Колькi маем духу,

Мы заскачам, як раней,

Полечку-трасуху.

Полька, полечка-трасуха,

Не чужая — нашая,

Абдымуха, паскакуха —

Лепшае нямашака.

Для цябе штаны малыя

I спаднiца вузкая,

Памiж Польшчай i Расiяй —

Полька беларуская!

Мiж Лiтвой i Украiнай —

Полька беларуская!

Полька беларуская!

Там, дзе сосны — там i лес,

Дзе парог — там ганак,

Дзе Алеся — там Алесь,

Дзе Васiль — там Ганна.

I не трэба нас вучыць,

Абуваць у лапцi.

Пiць умеем i рабiць,

Полечку скакацi.

Не выкiдвалi iкон,

Не забылi Бога,

Наша хата — пяць вакон,

Столя ды падлога.

Столя белая-бяла,

А падлога суха,

I ад печы да стала —

Полечка-трасуха.