На кірмаш паехаў дзед — Жонку вывесцi ў свет...

Источник материала:

Прычым, як высветлiлася, эканомiць з ёй можна не толькi на гэтым. Вось якiм каштоўным вопытам дзелiцца спадарыня Целяшэўская з гарадскога пасёлка Iвяне

ц Валожынскага раёна:

(З таго ж лiста, але — хочацца верыць — не пра таго каханка:

Зрэшты, цяпер i тут — не пра яго, — пра "калегу" каня, яго кiроўцу, аўтамашыну... I як заўсёды — словамi чытачоў. "Спачатку, — пiша ў сваiм лiсце спадар Старых з Гомеля, — мiнi-анекдот, адным радочкам: "Вадзiцелi КамАзаў разглядаюць дарожныя знакi выключна дзеля цiкавасцi". Цяпер — верш:

Цалкам магчыма.

Кiм яшчэ? Ды прыгледзьцеся — услед за спадаром Нефiдовiчам з в. Любань, што на Лунiнеччыне — гэта ж

Ну зразумела ж, не. I па многiх прычынах — не каханы, раз, не разумнiк, два, не маладзён, тры, не багач...

А хацеў жа быць iм! Прычым не толькi той, Купалаўскi, але i гэты, са здымка:

Невядома — аўтарцы гэтых радкоў, спадарынi Чыгрынавай з в. Забалацце Вiлейскага раёна. А вось у спадара Сiтнiка са Старадарожчыны сумненняў няма:

А калi яшчэ i тая, што шукаў?..

Цуды, як вядома, здараюцца! Адно — не так часта, як хацелася б — асобным дзядам:

напiсала пра гэтага кiроўцу жонка спадара Гаўрыша Вальдэмара Альбертаўна. I ў тым, што даедзе, яна не сумняваецца. Як няма сумневу i ў спадара Дубовiка з Бярэзiншчыны, бо таксама ж чалавек вясковы, а, значыць, перавагi коннай язды цудоўна ведае:

А таму — парада ад спадарынi Лабажэвiч з Клецка:

Што далей будзе? Як сведчаць шматгадовыя назiраннi за гэтай вельмi прыгожай i разумнай жывёлiнай — пастаiць конь, пачакае, пакуль нехта з хаты выйдзе — "прыме" яго каштоўны груз. А не прыме, дык у добрае надвор’е можна i на возе ноч паспаць. Рамантыка...

Праўда скончыцца яна можа...

Дрэнна — на першы погляд. А як на другi — дык лепей не трэба. Карацей — мужык адзiн (некалi ў кiно паказвалi) намурзаўся дужа i на возе заснуў, а зайздроснiкi над iм пажартаваць рашылi: выпраглi каня, самi — падцягнулi калёсы да плота, мiж шчыкецiн аглоблi прасунулi, канька на той бок перавялi i запрэглi.

Мужык ранiцай прачнуўся, убачыў, як ён "плот пераехаў" i...

Мякка кажучы, здзiвiўся. Вельмi.

Пасля гэтага, казалi, нiякай гары ў рот не бярэ, завязаў. Во як падзейнiчала!

Каб на ўсiх так...

Але ж пра гэта нават марыць нельга. А таму ўжо знаёмы нам Валерый Гаўрыш (з жонкай Вальдэмарай Альбертаўнай)

Да таго ж —

Сцвярджае так спадар Нефiдовiч з Лунiнеччыны. I дадае, што "адраджаем зараз вёску, але неяк не па-боску" — выбарна, што вяскоўцы кароў цяпер зводзяць — сiлы не тыя, а вось без каня — пакуль што нiяк.

Адкуль (i ўжо ад iншага аўтара) сур’ёзны, нават сумны подпiс да здымка:

Пытанне гэта — ад Валерыя Гаўрыша з вёскi Навасёлкi Пастаўскага раёна. Аднак турбуе яно i гараджан! Да агародніка-дачнiка, сябры свайго па шчасці-няшчасці звяртаецца спадар Астроўскi з Мiнска — з рытарычным пытаннем:

Ну, зразумела ж, не...

А эканомiя якая?! На тым жа бензiне:

Да таго ж — як працягвае спадар Дубовiк з Бярэзiншчыны — i пра экалогiю даўно падумаць пара:

Да таго ж, мяркуючы па здымку:

заклiкае вадзiцеля аўто спадар Сiтнiк. Але ж — пры ўсiх перавагах —

сцвярджае спадарыня Гудачкова з Жыткавiчаў.

Таму самы час цяпер вярнуцца "назад", да аўтамабiляў. I тут абавязкова трэба заўважыць, што на тэрыторыi Беларусi яны не выпускаюцца, таму гэткае распаўсюджанае ў нас слова iншамарка, мякка кажучы, не дакладнае. Трэба неяк без яго, а тым больш, што дакладных у нас... Ацанiце:

за кiроўцу машыны пiша Анатоль Гарачоў з вёскi Даўнары Iўеўскага раёна.

Тыя ж думкi ў спадара Барысёнка з Ушаччыны:

...Што яшчэ ўгледзелi чытачы на здымку? Ну зразумела ж, людзей на абочыне:

усклiкае сям’я мiнчан Астроўскiх.

Бы падслухаўшы iх, спадарыня Лабажэвiч прыгледзелася да тых самых колаў. Што ўбачыла? Ды вiдавочнае:

Хоць яна (вось гэта, са здымка) i не зусiм звычайная. Спадар Томкавiч з Вiлейкi лiтаркi "СТВ" на капоце ўгледзеў. I таму за журналiстаў са сталiчнага тэлеканала нават абяцае:

Дзеда з канём, трэба разумець, ужо здымаюць. Праўда, ззаду чамусьцi...

I каб толькi гэта ды незразумелым было! На тым самым тэлебачаннi... Вось прыпомнiце — раней у аснове ўсiх песняў прыгожыя вершы ляжалі, да iх кампазiтары пiсалi музыку (цi наадварот). Потым дадаваўся прыгожы голас... Цяпер для выступленняў гэтага не трэба, трэба — падтанцоўку запусцiць. У выглядзе маладых, прыгожых i распранутых хлопцаў-дзяўчат, альбо (у нашым выпадку i па меркаваннi спадара Адамовiча з Чэрвеня) — аўтамабiля:

Вось так яна i ў нашым конкурсе з’явiлася. Нельга ж без нечага новага?

Як нельга i без старога цi — так дакладней! — вечнага. Ну вось успомнiце:

Сто да аднаго — што з героямi далей было паводле слыннага Кандрата Крапiвы, вы помнiце! Але ж у чытачоў "Звязды" i перапевы ёсць. Вось што спадарыня Чыгрынава, напрыклад, пiша:

Цяпер во едзе дамоў, бядак. Фасону, як быццам, не губляе, але ж вiдавочна (прынамсi, спадарынi Тарасiк з Мiнска):

Вось на гэтай жыццесцвярджальнай ноце i завершым мы чарговы агляд. Засталося а) падзякаваць усiм, хто напiсаў нам, б) папрасiць прабачэння ў тых, чые радкi не змясцiлi, в) нагадаць, што на папярэднiм конкурсным здымку былi тры заклапочаныя мужыкi — на лаўцы, каля крамы "Детский мир" i д) паведамiць, што лепшыя радкi пра iх, пра гэтых мужыкоў (па меркаваннi вялiкага чытацкага журы) склалi Валянцiна Апанасаўна Гудачкова, Вольга Паўлаўна Лабажэвiч, Валерый Мiкалаевiч Гаўрыш, Уладзiмiр Уладзiмiравiч Сiтнiк, Сцяпан Паўлавiч Нефiдовiч і Любоў Мiхайлаўна Чыгрынава, з чым, крыху паспрачаўшыся, згадзiлася i журы рэдакцыйнае. Таму прыз у выглядзе квартальнай падпiскi на дарагую (сэрцам) "Звязду" накiроўваецца ў вёску Забалацце, што на Вілейшчыне. Калi хочаце, каб да вас, — пiшыце. Здымак, як заўжды, дадаецца. Умовы — не мяняюцца — коратка (не больш 8 радкоў), трапна, смешна i, калi ласка, разборлiва.