Андрэй ХУДЫК, старшыня Лiдскага райвыканкама: Найважнейшы скарб нашага краю — гэта людзi

Источник материала:

— Спадзяюся, што гэта так. Зрэшты, мне не сорамна было кiраўнiку дзяржавы паказаць раён, расказаць аб дасягненнях. Ведаеце, Лiдчына — гэта ўнiкальны раён Рэспублiкi Беларусь. Прамысловы, будаўнiчы i сельскагаспадарчы патэнцыял, выгаднае геаграфiчнае становiшча... Можна шмат пералiчваць вартасцяў нашага краю. Але ж найважнейшая з iх — гэта людзi. Сапраўдныя працаўнiкi прамысловага сектара, сумленныя работнiкi сельскай гаспадаркi, культуры, спорту, гандлю. Зрэшты, Аляксандр Лукашэнка акцэнт у сваёй нядаўняй паездцы зрабiў менавiта на ААТ "Лiдсельмаш" — прадпрыемства, якое вырабляе сельскагаспадарчую тэхнiку па многiх кiрунках: зернеачышчальна-сушыльную, пасадачна-пасяўную, глебаапрацоўчую, уборачную, лесатэхнiчную, камунальную. Думаю, што Прэзiдэнту нашай дзяржавы цiкава было паглядзець на фiрму, якая яшчэ некалькiх гадоў таму была на мяжы банкруцтва, а зараз упэўненымi тэмпамi набiрае абароты, нягледзячы нi на якiя цяжкасцi.

— Мы яго перанялi не ў замежнага дзядзькi Сэма, а знайшлi, паверце, самi. Райвыканкам за кошт мясцовага бюджэту выкупiў акцыi, на той час фактычна паперкi, фiрмы. I усё дзеля таго, каб даць прадпрыемству абаротныя сродкi для паўнацэннага старту. Абласныя ўлады таксама паспрыялi, каб ААТ "Лiдсельмаш" папоўнiў сваю казну. Адзiнае, што давялося змянiць генеральнага дырэктара i паставiць новага чалавека — iнiцыятыўнага, квалiфiкаванага, аптымiстычна настроенага на станоўчы лад. Як вынiк — сёння гэтае прадпрыемства адно з самых паспяховых у Лiдскiм раёне.

— Ведаеце, у мяне такi жыццёвы прынцып: не дуць шчокi i не выхваляцца, нават калi твая заслуга ў такой справе надзвычайная.

— Магчыма. Вы думаеце, мне калiсьцi не было прыемна, калi механiзатару Андрэю Худыку нехта дапамагаў у рабоце, падказваў, вучыў мудрасцi i заставаўся пры гэтым нябачным?

— У мяне рабочая бiяграфiя складвалася крышку iнакш. Раз вы мяне падвялi да шчырай размовы, то дазволю некалькi слоў са свайго жыцця. Пачынаў працоўную дзейнасць механiзатарам. Цудоўна знаёмы з такiмi трактарамi, як К-700, Т-150, МТЗ-80, ДТ-74. Давялося працаваць i вадзiцелем-электрыкам, i аграномам. Потым быў Ленiнградскi сельскагаспадарчы ўнiверсiтэт, а яшчэ пазней — акадэмiя кiравання кадрамi пры Прэзiдэнце Расiйскай Федэрацыi. Так што вось якi цярнiсты шлях давялося прайсцi перад тым, як сесцi ў крэсла старшынi райвыканкама. Хоць, ведаеце, я i зараз у душы чалавек, якi хоча быць блiжэй да зямлi.

— Дазвольце з вамi не пагадзiцца. Так, я працую на Лiдчыне ў ролi кiраўнiка раённай "вертыкалi" пасля аб’яднання горада i раёна ўжо 5 гадоў... Ведаеце, сёння я не адчуваю сябе тым, хто можа ўладжваць надзённыя справы рэгiёна толькi ўзмахам нейкай чароўнай палачкi. Не я гэта прыдумаў: колькi чалавек жыве — столькi вучыцца. Так што лiчыце, што кожны дзень я адкрываю для сябе нешта новае ў рабоце i вучуся. Хоць без шматгадовага вопыту не абысцiся.

— Дадайце сюды медработнiкаў, педагогаў, работнiкаў культуры i спорту. Думаю, не адкрыю вам Амерыкi, калi скажу: метад бiзуна нi зараз, нi раней — нiколi не быў найлепшым варыянтам у дасягненнi неабходных вынiкаў. Тут патрэбен нейкi асаблiвы падыход да людзей. У адной асобе ты i псiхолаг, i настаўнiк, i вайсковец. Несумненна, здараецца, калi трэба для неадкладнага, а галоўнае эфектыўнага вырашэння нейкай праблемы i кулаком па стале стукнуць, ад чаго напрамую будзе залежаць дабрабыт гараджан цi вяскоўцаў.

— Кожнаму ў душу не зазiрнеш, ды i мера задавальнення цi шчасця ў кожнага свая. Тым не менш я ўпэўнены, што наш рэгiён славiцца працавiтымi людзьмi. Упэўнены, што сярод яго 130 тысяч жыхароў абсалютная большасць — добрасумленныя грамадзяне, кожны з якiх прыўносiць уклад у развiццё свайго краю.

— Вядома ж, правядзенне пасяўной кампанii, якая павiнна вось-вось пачацца. Мяркую, што нашы вяскоўцы змогуць без страт пасеяць i пасадзiць. Як i ў любога кiраўнiка раённага ўзроўню, балiць галава за будаўнiчы сектар эканомiкi, развiццё iнфраструктуры на сяле, павелiчэнне прамысловых аб’ёмаў, рамонт i будаўнiцтва дарог.

Дазволю сабе пахвалiцца, што за апошнюю пяцiгодку вытворчасць прамысловай прадукцыi ўзрасла ў 1,8 раза, сельскагаспадарчай — у 1,5 раза, аб’ёмы будаўнiцтва жылля падвоiлiся, а бюджэт раёна вырас у 2 разы. Усё гэта дазволiла ў рэальным сектары эканомiкi вырашаць усе задачы лепш, хутчэй i на высокiм якасным узроўнi.

— А чаму б не. Возьмем сацыяльнае забеспячэнне насельнiцтва раёна. На сёння у нас значна папрыгажэлi школы. Нямала i з вялiкай карысцю укладзена сродкаў у медыцынскае абслугоўванне жыхароў Лiдчыны. Думаю, што ў раённым цэнтры зараз адзiн з лепшых акушэрскiх карпусоў на Гродзеншчыне. Гэта цудоўны новы будынак з сучасным медыцынскiм абсталяваннем.

Капiтальна адрамантавана бальнiца ў пасёлку Бярозаўка. Каб не сурочыць, на сёння мы развiваемся дынамiчна, нягледзячы на розныя негатыўныя праявы сусветнага крызiсу.

— Без сумненняў. У нас зараз паспяхова працуюць прадпрыемствы са значнай доляй замежнага капiталу. Адзiн з апошнiх прыкладаў — набыццё фiнскай фiрмай "Олвi" 51 працэнта акцый ААТ "Лiдскае пiва". У планах iншаземцаў, наколькi я ведаю, пачынаючы з 2009 года ўкласцi 20 мiльёнаў амерыканскiх долараў iнвестыцый i павялiчыць да 2011—2012 гадоў прадукцыю прадпрыемства ў 2 разы. Пры гэтым акцэнтавацца ўвага будзе на безалкагольныя напоi.

— А як жа. Дзякуючы гэтай праграме мы пераўтварылi 11 населеных пунктаў у аграгарадкi з адпаведнымi дарожнымi сеткамi i пабудовамi сельскагаспадарчага прызначэння. Зразумела, што ў адпаведнасцi з Праграмай адраджэння вёскi значная ўвага была сканцэнтравана на наладжваннi дабрабыту аграгарадкоў. А гэта яшчэ вада, электрычнасць, транспарт, медыцынскае абслугоўванне, школы, месцы адпачынку i бытавога абслугоўвання, адкрыццё новых рабочых месцаў. Лiчыце, што мiкраклопаты ў маштабе цэлага раёна, дзе акрамя аграгарадкоў ёсць звычайныя вёскi, нават хутары, ды i сам горад Лiда. Так што работы хапае, а вось часу — не заўсёды.

— Скажу шчыра, што гэта было б нядрэнна. Глядзiш, i выкраiў бы адзiн-другi выхадны на паход у грыбы альбо на рыбалку. Пакуль жа даводзiцца пра выхадныя толькi марыць. Праўда, на залiшнюю загрузку скардзiцца не магу, бо па натуры я "працаголiк" i задавальненне знаходжу ў рабоце.