Вользе спадабалася б – у Мінску прайшоў канцэрт памяці Вольгі Самусік

Клуб Loft нібы прызначаны для такіх мерапрыемстваў. Прыглушанае святло, цёмныя сцены, абслуга ўся ў чорным… На канцэрце памяці ахвяраў тэракту ў метро тут была такая ж атмасфера.

Вельмі не хапала партрэта Волі дзе-небудзь на бачным месцы, затое на экранах пастаянна круцілася відэа яе выступу на “Басовішчы”, дзе, як маятнік, на першым плане гайдаўся Сцяг.
 

Канцэрт зладзіла Зоя Сахончык, вакалістка гурта ZM99, якая сябравала з Воляй. Яна і выступіла ў сімвалічнай ролі вядоўцы. “Хацелася зрабіць Волі… прыемнае, так не скажаш. Проста хацелася нешта для яе зрабіць”, — спавядалася са сцэны Зоя, прадстаўляючы першых выступоўцаў — гурт IQ48. Быў рэдкі выпадак, калі пад песні “здаровых ласёў” не танчылі, проста слухалі ў нейкай прастрацыі. Вакаліст Саша Ракавец усё роўна хацеў падавацца вясёлым. “Было вельмі прыемна з ёй працаваць і сябраваць. Рэпетавалі з Воляй, шкада, што не паспелі запісаць пару сумесных трэкаў”, — сказаў музыка.

На сцэну раптам выйшла неабвешчаная Наста Шпакоўская, прызнаная рок-князёўнай, як і Воля… Яна сказала простыя і кранальныя словы пра тое, што трэба трымацца, дыхаць і жыць, ды выканала пад клавішы памінальны сэт.

Гэтая імпрэза была без гасцявых спісаў. Арганізатары папрасілі ўсіх заплаціць за ўваход, каб перадаць сабраныя грошы бацькам Вольгі на помнік. “Вялікі рэспект маме, якая заўжды намагалася прысутнічаць на выступах Волі і лавіла кожнае яе слова”, — прамаўляла са сцэны Зоя. Каб аддаць належную даніну павагі, яна адрэпетавала з гуртом “Тарпач” песню “Нечакана” – фактычна музычную візітоўку Самусік. Яе калегі кажуць, што якраз у гэтым гурце яна раскрылася ў новай для сябе якасці вакалісткі. Пасля яе сыходу “Тарпач”, да жалю, так і не ўзняўся з кален.

Вельмі пасавала імпрэзе музыка, якую граў на сцэне “Князь Мышкін”, а Алег Хаменка дык наогул зрабіў вельмі кранальна – паставіў перад сваім выступам фрагмент інтэрв’ю з Вольгай, зробленае колісь для яго аўтарскай праграмы на “Аўтарадыё”. Алег сыграў шчымлівы сэт, падабраўшы пару “палацаўскіх” баладаў. Ён пачаў быў наігрываць “Чужыя дзеўкі”, але перапыніўся – не час для вясёлых песняў – ды запеў мінорныя “Ластаўку” і “Праваджала маці сына”.

Шчымлівасці дадаў Аляксандр Памідораў. Ён выступаў сольна, музыкі з гурта былі ў ад’ездзе. Так сышлося, што гэтыя ж музыкі гралі ў гурце Hasta la Fillsta, які быў адноўлены шмат у чым дзякуючы Вользе. Шкада, што не выступіў яшчэ адзін знакавы ў кар’еры спявачкі гурт Zygimont Vaza, які спыніў сваё існаванне пасля яе сыходу.

Падавалася б, на гэтым усё. Аднаму з найбліжэйшых знаёмых Вольгі Аляксандру Кулінковічу ў гэты вечар на сцэну выходзіць забаранілі. Але здарылася нечаканасць – ён усё ж прыехаў і выступіў. У сваёй прамове Кулінковіч з пяшчотай згадваў Воленьку ды выказаў думку, што найлепшае сведчанне памяці пра памерлых – весялосць. Запрасіўшы музыкаў, Кул даў невялічкі канцэрт. Першая песня была вельмі даўняя і вельмі душэўная – “Гуси-лебеди” звалася. А потым сапраўды было па-вясёламу – з “Гузікам” ды “Дзецьмі Галактыкі”. Вользе яўна спадабалася б…