У тэатр пад прымусам. Каму гэта трэба?

Источник материала:

А што тут у тэатры ідзе?

Васьмікласнікі ў кастрычніку па праграме вывучаюць твор Аляксея Дударава “Вечар”. Прыблізна ў гэтыя ж дні спектакль “Вечар” паказваецца  ў Мінскім абласным драматычным тэатры. А гэта значыць, што сустрэча школьнікаў з тэатрам непазбежная.

Знаходзячыся ў гэты дзень у тэатры, сярод шумных і зусім незацікаўленых спектаклем школьнікаў, я невыпадкова задумалася: а з якой нагоды дзеці прыйшлі ў тэатр? Пачуўшы амаль ад ўсіх адказ: пад прымусам,  захацелася спытацца: а як вы ўвогуле ставіцеся да таго, што вас прымушаюць ісці ў тэатр?

Думкі школьнікаў

Адказы былі наступныя:

– Калі за білет у тэатр не трэба плаціць, то добра.

– Замест урокаў –  з задавальненнем.

– Ніхто мяне не прымушае, я сам хаджу ў тэатр.

– Канешне, трэба хадзіць, канешне, трэба глядзець!

– А мне паралельна.

– Не, сілай заганяць блага.

– Калі спектакль цікавы, то добра.

– Не і не, я ўсё роўна не гляджу спектакль, а толькі  сачу за часам, калі гэта ўсё скончыцца…

– А я б пайшла яшчэ раз, толькі без сваіх аднакласнікаў, калі б у зале сядзела ўдзячная публіка/

– Навошта хадзіць у тэатр увогуле, гэта ж так сумна...

 

– А ці спадабаўся вам канкрэтна гэты спектакль?

Маргарыта Кулік: спектакль быў нецікавы. Мне не спадабаўся.

Вольга Барэйка: п’еса мне вельмі спадабалася! Але было непрыемна сядзець каля дзяўчат, якія падчас спектакля лаяліся. Брыдка ад гэтага было.

Дыяна Бажко: у цэлым у тэатры было нармальна. Але я дрэнна сябе там адчувала, тэмпература паднялася. Канешне, гэта адбілася на ўсім уражанні.  А яшчэ дзеці гэтыя, дзікуны. Ад гэтага шуму ўвогуле яшчэ горш галава балела.

Настасся Есіповіч: ну што тут успамінаць! Было і прайшло. Канешне, непрыемна, калі выключаюць святло і ўсе пачынаюць тупаць. Мы сядзелі спераду, таму здавалася, быццам нейкі табун ззаду нясецца. Жах! Я ўжо маўчу пра тое, што зрабілі з тэатра нейкую сталоўку. Сядзелі нейкія ззаду, хрумсталі чыпсамі.

Ірына Валіахметава: я не фанатка тэатра. Мне не спадабалася. Магчыма, толькі некаторыя прыкольныя моманты. Напрыклад, “Ты куды? Па жалуды!” Яшчэ быў такі момант, калі Мульцік на нашых вачах еў бульбу, агуркі. А мы ў другую змену вучымся. Галодныя, бо адразу ж са школы прыйшлі. Слінкі глыталі, гледзячы на яду героя.

Арсень Гапановіч: ай, лухта нейкая! Самае цікавае, што было ў тэатры, гэта тое, як мы з аднакласніка здзекаваліся. Навошта ўвогуле нам у тэатр было хадзіць?

 Думкі настаўнікаў

Пачуўшы такія розныя адказы, захацелася спытаць у настаўнікаў, а чым яны кіруюцца, калі вядуць дзяцей ў тэатр?

Наталля Каваленка, настаўніца  англійскай мовы: вельмі станоўча стаўлюся да таго, каб дзяцей вадзілі ў тэатр, у першую чаргу  таму, што ў бацькоў часта не хапае ні часу, ні жадання, каб звадзіць туды сваё дзіця. Таму настаўнік вымушаны спачатку весці туды пад прымусам, каб калі-небудзь дзеці самі папрасіліся ў тэатр. У любым выпадку, знаёмства з тэатральным мастацтвам павінна адбыцца!

Алена Квач, настаўніца беларускай мовы і літаратуры: не, я супраць таго, каб весці ў тэатр супраць волі. Навошта, калі чалавеку гэта непатрэбна? І ні цяпер, ні ў будучыні ён і ведаць не будзе, што ў Маладзечне існуе тэатр. І пражыве цудоўна і без гэтага.

Тамара Сіняўская, настаўніца хіміі: няма іншага спосабу, акрамя практыкі. Калі вучню няма з чым нават параўнаць тэатр, калі ён у 14 гадоў не ведае, што такое тэатр – гэта жахліва! І хто, акрамя настаўніка, пазнаёміць яго з тэатрам? Па гэтаму, пры любой магчымасці трэба весці!

Ала Перадэрый, класны кіраўнік: лепш хай вечар правядуць у тэатры, чым за вуглом з цыгарэтай!

Таццяна Шымко, настаўніца пачатковых класаў: не хочацца аб сумным, але дзеці цяпер літаратуру не чытаюць увогуле, асабліва беларускую. Таму, калі ёсць такая магчымасць паказаць праграмны твор на сцэне, у выкананні акцёраў, – гэта добра. Так хоць нешта застанецца ў галаве, напэўна.

Галіна Крупеньчык: артысты сапраўды таленавітыя, але не кожны артыст у такіх абставінах будзе напоўную выкладвацца. А ў той момант, калі акцёры выйшлі на паклон, мне іх было шкада да слёз. Сваё захапленне гледачы ў тэатры звычайна выказваюць апладысментамі альбо словамі “біс” ці “брава” і прыносяць кветкі артыстам, але ніяк не свішчуць, не тупаюць нагамі і не крычаць. А яда ў тэатры! Гэта проста нонсенс! Яшчэ, напэўна, настаўнікі не папярэдзілі дзяцей, што перад пачаткам спектакля будуць выключаць святло. Але хто ж мог падумаць, што для дзяцей гэта будзе дзівам! Яны пачалі пішчаць, тупаць нагамі, свістаць. Дзікунства нейкае! Я ўжо маўчу пра тое, што ў тэатр людзі прыходзяць няхай не ў вячэрніх сукенках і афіцыйных касцюмах з гальштукам, але і не ў спартыўных.

Людміла  Лагуцёнак: мне вельмі спадабаўся спектакль. Я атрымала вялікую асалоду. Акцёры добра перадалі ідэю твора. Але, можа, моладзі яшчэ гэта незразумела. Цяпер няма такой культуры сямейнага паходу ў тэатр. Дзеці не прывучаныя да правільных паводзін. Але ў такім выпадку нам, настаўнікам, трэба навучыць дзяцей гэтаму.

Па другі бок рампы

“Не мучце дзяцей і не мучце акцёраў”

Алег Чэчанеў.

Напэўна, апытанне было б няпоўным, каб не запытацца ў людзей, якія працавалі па той бок рампы, у акцёраў.  Як ставяцца да такога прымусовага прагляду тыя, хто прывык выходзіць на сцэну да ўдзячнага гледача, тыя, хто перакананы ў тым, што іх творчасць патрэбная людзям? Спытаемся ў вядомага акцёра  Алега Чэчанева, выканаўцы ролі Гастрыта:

– Сёння мы не звяртаем увагу на школьнікаў.

– Вядома ж, непрыемна было глядзець на дзяўчынку ў першым радзе, якая цэлы спектакль камячыла ў руках букет, шапацела цэлафанам, круцілася, гуляла з мабільнікам… Адным словам, рабіла ўсё, толькі  не глядзела спектакль.

– Такім чынам, вы лічыце, што не трэба весці дзяцей пад прымусам у тэатр?

– Канешне, не, не мучце дзяцей і не мучце нас, акцёраў.

– А падзяліцеся сваімі пачуццямі адразу пасля спектакля.

– Сёння адбылося маленькае дзіва. Пасля спектакля падышлі дзве школьніцы за аўтографамі, адна з іх была заплаканая – настолькі  яе ўразіла гэта гісторыя. Дзеля такіх гледачоў, якіх адзінкі, варта многае дараваць.

Наталля ТУР, Ганна ШАКЕЛЬ.

Фота yandex.by