«Раптам валяцца бомбы, і ўсё! І свет рухнуў. Яе проста ўзялі за руку і адвялі ў дзіцячы дамок, і там бяруць крывю»

Источник материала:

В юбилей Победы эксперты наблюдают возрастающие попытки в угоду политической конъюнктуре пересмотреть причины и итоги Второй мировой войны. Действительно ли историческая правда сегодня нуждается в защите? Об этом рассуждают эксперты в программе «В обстановке мира».

Марат Жилинский: «Белоруский народ – это народ-мученик»

Артур Зельский,  директор мемориального комплекса «Хатынь»:
Усе мы – людзі простыя. Мы не вайскоўцы прафесійныя. І калі гінуць менавіта, і разуменне гэтага, што загінулі на той вайне не проста вайскоўцы, салдаты, як, магчыма, у іншых войнах мінулых, далёкіх часоў, а менавіта вялікая частка простых людзей, якія ўчора жылі, аралі зямлю, а сёння прыйшлі невядомыя людзі і ўсіх забілі. І не толькі пра гэтыя трагедыі трэба казаць. Пра трагедыі маленькіх дзяцей, нават, якія выжылі.

Уявіце сабе трагедыю маленькай дзяўчынкі, у якой учора былі і тата, і мама, і жыве яна ў Мінску, і ўсё добра, а раптам валяцца бомбы, і ўсё! І свет рухнуў. Дзе мама – яна не ведае, тата таксама знік. Яе ўзялі за руку, яе ніхто не біў, яе ніхто не катаваў. Яе проста ўзялі за руку і адвялі ў дзіцячы дамок, і там бяруць крывю. Вось трагедыі!

І пра гэтыя трагедыі нам трэба казаць. Увесь час казаць, не маўчаць. Таму што мы нейкія, мне падаецца, як сціплыя – у нашых паводзінах. Мы пішам правільныя кнігі, мы здымаем выдатныя фільмы, але мы гэта не можам паказаць усім, каб усе гэта ведалі і бачылі, і чулі.

Марат Жилинский, ректор Института подготовки научных кадров НАН Беларуси:
Реплика: вот почёму у историков есть такое понятие о военных, что война глазами ребёнка – это совсем другая война. Война глазам маршала, война глазами солдата, офицера, партизана, подпольщика, оккупанта того же, коллаборациониста – это совершенно разные войны. И вот искусство заключается в том, чтобы вот через призму этого всего – современности, в том числе трансформации нашего сознания современного – посмотреть вот этими глазами. Вот в этом, конечно, и трагизм, и героизм, и вот эта боль.