А час ляцiць...

Источник материала:

Вунь, кажуць, тэатр на гастролi прыязджаў. Горад валам валiў. За апошнiм бiлецiкам стаялi аж на кальцавой дарозе. А мне i без лiшнiх клопатаў можна было схадзiць: адзiн званочак Iвану Iванавiчу — i бiлет у руках: хочаш — у партэр, хочаш — прама на сцэну. Думаеце, пазванiў? Не, усё неяк часу не дабраў.

А дзе яго браць, той час? У сутках жа i сёння, як сто, як тысячу год назад, — усяго 24 гадзiны. Хiба тут паспееш! Жонка вунь на выстаўку нейкую цягнула. I паабяцаў, а як схадзiць...

Што тут сказаць — на бацькоўскiм сходзе не быў. Сын у школу як пайшоў, дык ужо вунь другi... Цi гэта, пачакай, можа, i трэцi клас, заканчвае — а я яшчэ настаўнiцы ў вочы не бачыў.

Ды, зрэшты, чаго хвалявацца, вiдаць, нядрэнна вучыцца жэўжык — iначай бы ого-го-го што было. Сама б настаўнiчка як мiленькая прыляцела б на татачку глянуць.

А можа, i прылятала — хiба ж мяне дома заспееш!

А i насамрэч, у якiм гэта класе сын? У другiм цi ў трэцiм? Трэба будзе выбраць хвiлiнку, запытаць. А можа, i не сын, а дачка? Ой, пачакай, пачакай. А хто ж гэта з iх i сапраўды ў школу ходзiць, а хто — у садок? Калi дачка ў дзетсад, значыць, сын — у школу?

Ат, ладна, што дарэмна галаву тлумiць! Галоўнае, што дзяцей у мяне двое, а жонка адна. Цi наадварот? Трасца яе ведае! Паспрабуй разбярыся тут, калi час ляцiць як шалёны. Не спынiцца, не азiрнуцца.

...Больш трох гадзiн ужо, як Пятро Кузьмiч разважае пра гэта. Да адкрыцця вiнна-гарэлачнага магазiна застаецца яшчэ адна.