Кнiга заўваг i прапаноў: погляд з iншага боку

Источник материала:

РЭПЛIКА

I такiх скаргаў у кожным Савеце або выканкаме пры жаданнi не адну знойдзеш. Тэлефаную першаму намеснiку старшынi Столiнскага райвыканкама Рыгору Пратасавiцкаму i станаўлюся нявольным сведкай таго, як ён угаворвае сталага чалавека, нiбы дзiця малое, перастаць канфлiктаваць. Аказалася, у адной вёсцы не памiрацца два дзядзькi. I праблема ўзнiкла амаль на роўным месцы. Толькi вось скаргi iдуць ва ўсе iнстанцыi аж да самых вышэйшых. Трацiцца шмат часу, сродкаў на разгляд пытанняў, а справа нi з месца, бо кожны стаiць на сваiм.

Падобных прыкладаў можа прывесцi дзесяткамi кiраўнiк справамi любога райвыканкама. Раскажуць там, што многiя нашы людзi, каму i трэба было б паскардзiцца або папрасiць дапамогi, маўчаць, бо сцiплыя па прыродзе сваёй, бо прывыклi разлiчваць толькi на свае сiлы. А вось для «прафесiйных» складальнiкаў скаргаў, скандалiстаў па натуры, цяпер неабмежаваныя магчымасцi, а кнiгi заўваг i прапаноў — проста бальзам для iх душы.

Напачатку лета на свае вочы бачыла сапраўдны вэрхал, учынены адной тэмпераментнай асобай. У чарзе да ўчастковага тэрапеўта сядзелi пацыенты. Быў звычайны дзень, звычайны прыём.

Першымi зайшлi, як i патрабавалi правiлы, iнвалiды i ўдзельнiкi вайны. Астатнiя спакойна чакалi сваёй чаргi, раз-пораз перачытваючы памяткi пра бяспеку СНIДу, якiх багата было раскладзена на столiках. I тут у хол лiтаральна заляцела мажная кабета, аб’явiўшы, што талончык у яе на столькi гадзiн i столькi мiнут. Час яе прыёму наступаў праз хвiлiну, i жанчына рашуча настроiлася iсцi ў кабiнет доктара. Ёй паспрабавалi патлумачыць, што час значна змясцiўся, бо ўрач прымала пажылых людзей, якiм i ўдзялiла ўвагi нашмат больш, чым указана ў талончыку. «Мне напляваць», — быў адказ.

Зайшла яна, вядома, адразу, нi на якiя заўвагi не зважаючы. I ўчынiла скандал у кабiнеце доктара. Крычала, кiдалася паперамi. Як потым даведалiся ўсе, хто застаўся ў калiдоры, дама была зусiм з другога ўчастка, проста iх доктар часова адсутнiчаў. Але ж нервы яна людзям папсавала i пайшла з адчуваннем сваёй праваты. Доктар з медсястрой пiлi потым карвалол i весцi далейшы прыём каштавала iм вялiкiх намаганняў.

На наступны дзень мы спакойна абмеркавалi той непрыемны iнцыдэнт. Доктар, малады спецыялiст, згадзiлася, што па логiцы тую хворую трэба было б выставiць за дзверы i папрасiць прыйсцi ў наступны раз. Але ж яна, несумненна, напiсала б скаргу, i доктара выклiкалi б на этычную камiсiю, як бывала з калегамi. А ў той камiсii ўстаноўка цвёрдая: пацыент заўсёды мае рацыю, а канфлiкт трэба ўладкоўваць на месцы, нi ў якiм разе не дапускаючы пiсьмовых заўваг. Карацей кажучы, нiхто асаблiва не ўнiкаў бы ў сутнасць з’явы, а вiнаватага знайшлi б.

Дык, выходзiць, усе мы безабаронныя перад рознымi скаргапiсакамi, бо ў iх цяпер ёсць «iндульгенцыя» — запаветная кнiга? А можа ўсё ж i да напiсанага ў азначаным дакуменце трэба падыходзiць больш крытычна? I калi б па вынiках пасяджэння камiсii пайшла б папера за подпiсам галоўнага ўрача ў «Грузаўтасэрвiс», дзе служыць няўрымслiвая панi, яна ў наступны раз, можа, паводзiла б сябе iнакш...