Калі жыццё ўдалося...

Источник материала:

ЧАЛАВЕК I ЯГО СПРАВА

З Барысам Васiльевiчам даводзiлася сустракацца часта — выязджалi ў населеныя пункты раёна, дзе неабходна было вырашаць нейкiя праблемы. Аднойчы прыехалi ў в. Дзянiскавiчы, а старшынi Савета няма — адбыў у райцэнтр. Праехалiся па вёсцы i спынiлiся каля паваленага плота.

— Вось так рашэннi выконваюцца, — уздыхнуў Асаўцоў i пачаў падымаць той плот.

Увогуле, застаць старшыню райсавета ў кабiнеце ўдаецца не часта. А яшчэ ён аказаўся... творчай асобай. Вечарамi спускаецца ў падпол сваёй кватэры i пiша там карцiны. Хоць падпол, у якiм няма дзённага асвятлення, не тая майстэрня, дзе можна займацца жывапiсам.

Вядома, што карцiны — не самае важнае ў жыццi Барыса Васiльевiча, бо галоўным заўсёды была работа.

— Барыс Васiльевiч, вы ў свой час узначальвалi Ганцавiцкi раён, а затым «падалiся» ў райсавет. Чым гэта было выклiкана?

— Дзе мне толькi не давялося працаваць i на якiх пасадах не пабываў. Старшыня калгаса, галоўны эканамiст, старшыня райвыканкама, першы сакратар райкама партыi... Нават пахадзiў у беспрацоўных. А вось калi з’явiлася магчымасць, два склiканнi адпрацаваў старшынёй райсавета. Я нiколi не трымаўся за пасаду — не лiчыў, што гэта самае важнае ў жыццi. А падчас маёй работы старшынёй Ганцавiцкага райвыканкама «вертыкаль» ужо значна памаладзела i натуральна, што ўзначалiлi раён больш маладыя.

— А на пасадзе старшынi райсавета перавесцi дух можна цi клопату таксама хапае?

— Безумоўна, як тут нi круцi, асноўная нагрузка ляжыць на кiраўнiку раёна, хоць раённы Савет займаецца тымi ж праблемамi, што i выканаўчая ўлада. Ды i, як правiла, многiя кiраўнiкi арганiзацый, прадпрыемстваў i iншых устаноў з’яўляюцца дэпутатамi мясцовых Саветаў. А наконт таго, цi можна перавесцi дух — то гэта можна зрабiць на любой рабоце. Усё залежыць ад таго, як да працы адносiцца канкрэтны чалавек.

— На вашу думку, у чым «слабае месца» Саветаў?

— На мой погляд, у тым, што ў некаторых кiраўнiкоў не хапае рашучасцi ў адстойваннi свайго пункту гледжання. Калi б старшынi i дэпутаты Саветаў займалi прынцыповую пазiцыю, то з iмi i лiчылiся б на ўсiх узроўнях.

— Ганцавiцкi раён у эканамiчным плане — раён праблемны. Гэта накладвае адбiтак на работу Саветаў?

— Саветы ў курсе ўсiх спраў раёна, але перамянiць сiтуацыю да лепшага, асабiста ў сельскай гаспадарцы, iм праблематычна. Раён знаходзiцца ў зоне няўпэўненага земляробства, i капрызы стыхii тут адыгрываюць велiзарнае значэнне. Амаль штогод перакрэслiваюцца многiя намаганнi працаўнiкоў раёна...

— Ёсць пачуццё шкадавання ў сувязi з тым, што надышоў час развiтацца з работай? Можа, яшчэ нешта не зроблена?

— Я рады, што, прайшоўшы нялёгкi жыццёвы шлях, адбыўся як асоба i магу з чыстым сумленнем пайсцi на адпачынак. На жаль, далёка не кожнаму выпадае такая магчымасць. Здароўе яшчэ дазваляе мне займацца актыўнай дзейнасцю, але час пакажа... Цi ёсць пачуццё жалю? Не буду хiтрыць — ёсць, але я лiчу, што пайсцi трэба своечасова, а не чакаць, пакуль табе пра гэта скажуць.

— Барыс Васiльевiч, цяпер, напэўна, больш будзеце займацца жывапiсам, сваiмi карцiнамi?

— Мне заўсёды хацелася маляваць, хоць мастаком сябе не лiчу. I мой бацька таксама не лiчыў сябе майстрам пэндзля, але пакiнуў мне на памяць нацюрморт, якi я вельмi цаню. Думаю, усё добрае, што ёсць у нас, пера-даецца дзецям i ўнукам. Мой сярэднi сын — лётчык, але ён добра малюе, хоць i ў яго не хапае часу. Хацелася б, каб наша сямейная галерэя папаўнялася карцiнамi прадаўжальнiкаў роду. Апошнiх пяцёра — адзiн унук i ўнучкi.

Сымон СВIСТУНОВIЧ.

Ганцавiцкi раён.